Πριν από αρκετό καιρό, αποφάσισα να γραφτώ γυμναστήριο για τέταρτη φορά στη ζωή μου, με έναν και μοναδικό στόχο αυτή τη φορά: Να πάω! Τα πράγματα δυστυχώς δεν ήταν καθόλου ευοίωνα, αν κρίνουμε από την πρώτη κιόλας μέρα που είχα ξεκινήσει. Τι είχε γίνει;
Είχα πάρει ρούχα γυμναστικής μαζί μου στη δουλειά, όχι για να κάνω ζέσταμα εν ώρα εργασίας, αλλά για να πάω απευθείας μετά το γραφείο. Αφού σχόλασα, λοιπόν, το βραδάκι, είπα να μπω απευθείας στα βαθιά με λίγη βραδινή γυμναστική. Έλα, όμως, που στο δρόμο «έσκασε» πρόταση για ποτό με την παρέα μου, η οποία με έβαλε σε δίλημμα. Το ποτό δεν είχε αποφασιστεί 100%, αφού κάποιοι έκαναν «νερά» και έτσι αναγκάστηκα να παρκάρω έξω από το γυμναστήριο περιμένοντας την τελική απόφαση των υπολοίπων (Ναι, τόσο μπορώ να επιβληθώ στον εαυτό μου). Τους λέω «άντε αποφασίστε, γιατί αν δεν πάμε μπαίνω γυμναστήριο». Περίμενα 10 λεπτά μέχρι που αποφασίσαμε να πάμε για ποτό. Άρα, άκυρο το γυμναστήριο από την πρώτη κιόλας μέρα. Και να ‘ταν μόνον αυτό… Ένα στενό πάνω από το γυμναστήριό μου, υπάρχει ένα σουβλατζίδικο. Ποιος πάει για ποτό νηστικός; Χτύπησα δύο τυλιχτά (το ένα με κοτόπουλο, εντάξει;) και κάπως έτσι ξεκίνησα να γυμνάζομαι.
Από αυτή την ιστορία και μόνο μπορείτε να καταλάβετε ποια είναι η γνώμη μου γύρω από τη διατροφή και κατ’ επέκταση τη συνέπεια κα την πειθαρχία στα «πρέπει» του γυμναστηρίου.
Εν τέλει, το ξεκίνησα το γυμναστήριο, αλλά ποτέ δεν ξεκίνησα την διατροφή που συνιστούν οι γυμναστές. Κι ούτε σκοπεύω να την ξεκινήσω ποτέ. Γιατί, ΟΚ, κύριε γυμναστά, να το κάνω εγώ το πρόγραμμα που μου ΄δωσες. Να το ακολουθήσω ρητά και απαρέγκλιτα. Αλλά όχι να μου ζητάς να τηρώ πέντε γεύματα κάθε τρεις ώρες τη μέρα! Όχι να μου ζητάς να τρώω το πρωί μία φέτα μαύρο ψωμί, με μία φέτα γαλοπούλα, ένα αχλάδι και καφέ σκέτο ή στημένο χυμό, όταν 30 χρόνια τώρα το πρωινό μου είναι λουκανικόπιτα με milko! Όχι να μου ζητάς να τρώω το μεσημέρι κοτόπουλο ή ψάρι με λίγη σαλάτα και αν γίνεται μαύρο ψωμί; Δεν γίνεται να μου ζητάς να κόψω το ψωμί, όταν στο σπίτι έχουμε φασολάκια, φακές ή γίγαντες! Δεν μπορείς να μου λες ότι το βράδυ πρέπει να τρώω τελευταίο γεύμα στις 9μ.μ., όταν εγώ εκείνη την ώρα ακόμα δουλεύω. Και να με διατάζεις να τρώω δύο καλαμάκια κοτόπουλο, χωρίς πατάτες και πίτες, όταν στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς μου ο μάστορας βάζει στο τυλιχτό γύρο, κεμπάπ, ντονέρ, κοντοσούβλι, λουκάνικο, φρυγαδέλι και προβατίνα!
Υπερβάλω; Οκ, ίσως να υπερβάλω λίγο. Δεν λέω ότι δεν είναι καλή η διατροφή. Σαφέστατα και είναι. Και περισσότερα και καλύτερα και πιο γρήγορα αποτελέσματα έχει η γυμναστική σου και πιο υγιεινή είναι και όλα. Όλα τα καλά έχει. Για εσάς που την ακολουθείτε. Για μένα όχι.
Εγώ καλή μου γυμνάστρια, δεν θέλω το πρωινό μου να έχει ούτε γάλα με βρώμη, ούτε φρυγανιές με ταχίνι, ούτε γιαούρτι με μέλι. Θέλω να έχει γάλα με νεσκουίκ, κασερόπιτα και αυγά με μπέικον (κάποιες φορές). Θέλω το μεσημέρι να φάω ψωμί με αρακά και όχι αρακά με ψωμί. Κι αφού πεινάω το βράδυ, δεν σου λέω ότι θα φάω αρνί στις 12 τα μεσάνυχτα, αλλά στις 9μ.μ. που πεθαίνω της πείνας, συγγνώμη, αλλά προτιμώ ακόμη και το φακόρυζο του Πολυμενέα από το γιαουρτάκι σου.
Μπράβο σε όλους εσάς που μπορείτε και τρώτε φρούτο για δεκατιανό, ή ντάκο για βραδινό, αλλά εγώ δεν μπορώ να το ακολουθήσω. Μπορείς να με κάνεις fit έτσι; Είπαμε να γυμναστώ, να σφίξω λίγο, αλλά δεν μπορώ να αλλάξω τις διατροφικές μου συνήθειες, σόρι. Και μία αδιαμφισβήτητη σταθερή αξία για την οποία είμαστε περήφανοι ως Έλληνες, είναι η κουζίνα μας. Τα γεμιστά, το σουβλάκι, ο μουσακάς. Ας γίνουμε πρώτα στα άλλα Ευρωπαίοι και τότε το ξανασυζητάμε για το φαγητό.
