Να σηκώσουν χέρι όσοι από ‘δω μέσα ΔΕΝ συμφωνούν ότι το «La Vita e Bella», το «Kramer vs Kramer» και το «Pursuit of Happyness», επιβεβαίωσαν ή ανέδειξαν, μα σίγουρα πιστοποίησαν, την υποκριτική «πληρότητα» των Ρομπέρτο Μπενίνι, Ντάστιν Χόφμαν και Γουίλ Σμιθ, αντιστοίχως. Ερώτηση γενικού περιεχομένου αυτή. Πάμε παρακάτω.
Να σηκώσουν χέρι όσοι από ‘δω μέσα, στην ηλικία των 5 με 15, ΔΕΝ ήθελαν να γίνουν ο μπαμπάς τους. Κανείς; Οκ. Και πάμε στους πατεράδες τώρα. Να σηκώσουν χέρι όσοι από ‘δω μέσα ΔΕΝ θέλουν το παιδί τους να γίνει καλύτερο απ’ τον πατέρα τους. Ούτε εδώ; Τίποτα; Καλώς. Να πέσει το βίντεο τότε:
Βλέποντας τον παίκτη του ΠΑΟΚ, Φερνάντο Βαρέλα, να βυθίζεται στην αγκαλιά του περήφανου γιου και μαζί να πανηγυρίζουν, κλαίγοντας, το γκολ που μόλις πέτυχε «ο μπαμπάς», είτε είστε πατεράδες είτε απλά γιοι, είτε και τα δυο ταυτόχρονα, δεν μπορεί να μην χαμογελάσατε συγκαταβατικά, αφήνοντας «να πέσει το βίντεο», σε ένα playback δικών σας ανάλογων τέτοιων εικόνων. Στιγμών που καθρέφτιζαν, αναβίωναν και απεικόνιζαν δικούς σας τέτοιους πανηγυρισμούς. Δίνοντας και μία εικονογραφημένη ετυμολογία της φράσης «σχέση πατέρα και γιου».
Αλλά όπως συμβαίνει με κάθε καθρέφτη, όπως συνέβη και στο κάτοπτρο αυτής της μικρής ιστορίας, η αντανάκλαση της εικόνας, που στα μάτια κάθε πατέρα μοιάζει με γονεϊκό είδωλο, η σκηνή παίχτηκε απ’ την ανάποδη. Δεν ήταν ο γιος αυτή τη φορά που σκόραρε και έτρεξε να το αφιερώσει στον πατέρα που είχε την ίδια μόνιμη θέση στη γωνιά του γηπέδου. Δεν ήταν ο γιος που πήγε τους βαθμούς του «λάβαρο» στο σπίτι για να ακούσει ένα «μπράβο» το οποίο θα ενθάρρυνε τις προσπάθειες και τα κίνητρά του για το επόμενο τρίμηνο. Αυτός που λίγα χρόνια μετά θα έπαιρνε το δίπλωμα, το «οκ» του πατέρα, μαζί και τον ίδιο τον πατέρα, συνοδηγό και πιστό συνοδοιπόρο, για την πρώτη τους κούρσα. Ούτε αυτός που ψέλλισε για πρώτη φορά, κάπως δειλά αλλά και κάπως περήφανα το «μπαμπά έχω ραντεβού». Όχι.
Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του πατέρα να τρέξει προς τον γιο, να σπάσει αυτός πρώτος από τους συναισθηματικούς σφυγμούς, να σπάσει τους «αντρικούς» του φραγμούς και να ξεσπάσει σε κλάματα, σε μία αναστροφή εικόνων, συναισθημάτων, αλλά και ρόλων. Λες και ο πατέρας έδειξε πιο αδύναμος συναισθηματικά από τον γιο, που είχε πλέον τον ρόλο του «μεγάλου αδερφού».
«Ήθελα να σκοράρω γιατί ήταν ο γιος μου πίσω από την εστία. Το ήξερα από πριν. Μου είχε πει: Μπαμπά, θα είμαι πίσω από την εστία, κοίτα να σκοράρεις». Διαβάζεις απ’ έξω σου αυτή τη φράση και θαρρείς ότι η ανάκλαση έχει διαπεράσει και το φράγμα του ήχου, που στα αυτιά σου ακούγεται σαν να διαβάζεις τις λέξεις με λάθος σειρά. Ο γιος έχει αντικατασταθεί από τον πατέρα. Δεν ψάχνει αυτός στην εξέδρα να δει αν είναι εκεί, να τον βλέπει. Δεν τρέχει αυτός κατά πάνω του. Δεν δακρύζει αυτός πρώτος από συγκίνηση. Και όσο παίζει το βίντεο, τόσο η ανεστραμμένη εικόνα γίνεται πιο αισθητή πια στο μάτι, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ο αμυντικός μπαμπάς πέτυχε γκολ ακολουθώντας τα…. χνάρια του γιου του, που είναι επιθετικός!
Περηφάνια χωρίς προκατάληψη
Ένας πατέρας θα είναι πάντα περήφανος για το παιδί του. Ακόμη κι αν δεν σκοράρει. Ακόμη κι αν δεν πάρει καλούς βαθμούς για ένα τρίμηνο ή τετράμηνο ή εξάμηνο. Ακόμη κι αν δεν πάρει το δίπλωμα με την πρώτη. Ακόμα κι αν τρώει τη μία χυλόπιτα μετά την άλλη. Και θα είναι εκεί να το στηρίζει.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερός του φόβος; Ο μεγαλύτερός του καημός; Να είναι και το παιδί του περήφανο για τον πατέρα του. Και να φτάσει μια μέρα τόσο ψηλά, που να τον προσπεράσει. Και να γίνει καλύτερος απ’ αυτόν.
Αν ο γιος του Βαρέλα ένιωσε μία φορά ντροπή για τη στιγμή που οι συμμαθητές του τον κορόιδευαν πέρυσι που ο πατέρας του έβαλε αυτογκόλ στο ματς με τον Ολυμπιακό, ο ίδιος ο Βαρέλα, το ένιωσε χίλιες, όσα και τα κομμάτια του απομυθοποιημένου πια ήρωα πατέρα, βλέποντας στα μάτια του ίδιου του παιδιού του, ένα απορημένο, χαμηλωμένο και συνάμα αυστηρό βλέμμα, σαν να τον τον ρωτά με λέξεις που τσακίζουν κόκκαλα: «Γιατί μπαμπά;».
Θυμάστε πώς είχαμε τιμήσει την ημέρα του Πατέρα;
Ο παίκτης του ΠΑΟΚ σκόραρε ακριβώς μπροστά στον γιο του, σε μία από τις στιγμές που θα του κρατούν συντροφιά όταν το παιδί του θα παλεύει κάπου ανάμεσα στα όνειρά του. Κι αυτός, σε μία διχοτομημένη εικόνα που θα παίζει μπροστά στα μάτια του, θα χαμογελά. Για την περηφάνια του γιου του, τότε που είδε τον πατέρα του να σκοράρει στο τέρμα πίσω απ’ το οποίο στεκόταν και να ξαναγίνεται ήρωας. Για την περηφάνια τη δική του, τώρα που βλέπει τον γιο του να σκοράρει στη ζωή και να γίνεται σούπερ ήρωας, πιο δυνατός κι απ' τον ήρωα πατέρα. Κάπου πίσω, στο βάθος της ζωής του θα τον δείτε κι αυτόν.
Ευχαριστούμε τους πατεράδες μας που άφηναν να τους κερδίζουμε όταν ήμασταν μικροί. Αλλά ξέρουμε, δεν το έκαναν μόνο για να χαρούμε. Μεγαλώνοντας, βλέπαμε ότι ήθελαν να είμαστε μόνο εμείς οι νικητές. Κι ας έχαναν πάντα εκείνοι. Ένα παιχνίδι, έναν ολόκληρο μισθό, μία ολόκληρη ζωή. Άλλωστε, είτε είναι ο χωρισμένος Τεντ Κράμερ, είτε ο άστεγος Κρις Γκάρντνερ, είτε ο φυλακισμένος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης Γκουίντο, είτε ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ Βαρέλα, η αφιέρωση, ποτέ δεν είναι απλά ένα γκολ.
