Όχι δεν είναι ο πόλεμος, ούτε και η πανδημία που με έχουν κάνει να μην συμπαθώ τις Απόκριες. Νομίζω πως από πάντα αισθανόμουν μία μικρή απέχθεια για την συγκεκριμένη εορτή. Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή.
Απόκριες ονομάζονται οι τρεις εβδομάδες πριν από την Καθαρά Δευτέρα οπότε και αρχίζει η Μεγάλη Σαρακοστή. Ταυτίζονται με την περίοδο του Τριωδίου, μια κινητή περίοδο στην Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου μέχρι την Κυριακή της Τυροφάγου ή Τυρινής.
Σίγουρα οι Απόκριες ξεκίνησαν σαν μία ιστορική γιορτή που έρχεται από πολύ παλιά κι έχει μεγάλη παράδοση. Εγώ όμως βλέπω το σήμερα και το σήμερα δεν μου αρέσει καθόλου. Ειδικά το καρναβάλι. Νομίζω πως ποτέ στη ζωή μου δεν πέρασα καλά σε καρναβάλι, κι έχω πάει σε αρκετά (δυστυχώς).
Έτσι προσπαθώντας να πάρω πίσω τόσο χαμένο καρναβαλικό χρόνο που έχασα, γράφω αυτό το άρθρο που θέλει λίγο ή πολύ να θάψει τις Απόκριες.
Τις μέρες αυτές λαμβάνει χώρα το έθιμο του γλεντιού, της ψυχαγωγίας και του «μασκαρέματος», της μεταμφίεσης, που έχει τις ρίζες του στα Κρόνια «Λουπερκάλια» και «Σατουρνάλια» και στις αρχαιότερες «Διονυσιακές γιορτές» των Ελλήνων, όπου οι άνθρωποι μεταμφιέζονταν, χόρευαν, τραγουδούσαν πίνοντας κρασί και το κέφι κορυφωνόταν προς τιμή του Διόνυσου.
Πάνε όμως αυτά τα χρόνια. Τώρα οι Απόκριες είναι κάτι άλλο.
Αυτό ακούγεται παράξενο μιας και σίγουρα ότι είναι παλιό μας φαίνεται και πιο σωστό, όχι όμως πια. Κάθε πέρσι και καλύτερα που λέμε. Κι όμως πλέον δεν είμαι ικανός να αντέξω τίποτα από αυτή τη γιορτή και το πως έχει καταντήσει απλά ένα άμυαλό πανήγυρι από μεθυσμένους έφηβους.
Δεν έχω θέμα με τις Διονυσιακές γιορτές, αλλά τώρα αυτό το έθιμο έχει μεταλλαχτεί απλά σε ένα εμπορικό, κενό νοήματος, πράγμα. Δεν έχω όρεξη να μασκαρευτώ όπως όταν ήμουν μικρός που περίμενα πως και πως. Τώρα όλα μου φαίνονται άδεια και χωρίς ουσία.
Πόσο κιτς να αντέξουμε οι άνθρωποι; Το αποκορύφωμα του κιτς είναι αυτή η γιορτή, κι όσοι θέλουν να το καλύψουν με στολές εμείς τους υποπτευόμαστε. Εντάξει μπορείς να πεις πως ίσως είμαι κάπως υπερβολικός αλλά δεν πειράζει, ίσως και να είμαι τελικά. Στην τελική κάτι πιστεύω και το λέω. Οι Απόκριες είναι βαρετές.
Δεν αντέχω όμως όλο αυτό τον ψυχαναγκασμό που πρέπει να είσαι σώνει και ντε χαρούμενος και να χορεύεις και να μοιάζεις κεφάτος και να κουνιέσαι με όλες αυτές τις πεπαλαιωμένες κιτσαρίες.
Σίγουρα έχει παίξει ρόλο και η ηλικία σε όλο αυτό το μίσος μου για τις Απόκριες. Αλλά όχι, δεν είναι μίσος, είναι απλά μία αδιαφορία για την τόση καλοπέραση που φαίνεται να βιώνουν όλοι αυτοί οι καρναβαλιστές γύρω μου. Από την άλλη επικρατεί τόσος ζόφος πλέον έξω, που δεν έχω δει και πολλούς φέτος. Είμαι κρυφά ικανοποιούμενος γι’ αυτό να πω την αλήθεια.
Γιατί όμως μπαίνω σε όλη αυτή τη διαδικασία; Τι μου φταίξανε οι καημένες οι Απόκριες; Δεν ξέρω, ήθελα πάντα να εκφράσω την απέχθεια που νιώθω για μάσκες, κουστούμια και μασκαρέματα, μουσικές και χορούς, σερπαντίνες, κομφετί, τα βρίσκω όλα κάπως ανούσια και κενά, ιδιαίτερα στην εποχή που ζούμε.
Ωραία η λαγάνα ωραίος και ο χαρταετός (αν και ποτέ δεν ήμουν από εκείνους που χαιρόντουσαν ιδιαίτερα όταν τους έσκαγε στη μούρη το όλο κατασκεύασμα λόγω αντίθετου ανέμου), αλλά εγώ δεν θα πάρω άλλο Απόκριες. Βαριέμαι. Δεν είμαι ίσως αρκετά «χαρούμενος» και πεπεισμένος για όλο αυτό το στημένο πράγμα με τα ντίσκο πάρτι και τις εμφανίσεις μεταμφιεσμένων.
Στην τελική όλη μου η ζωή είναι μία Αποκριά, έτσι μασκαρεμένοι που είμαστε όλοι διαρκώς για χάριν της επιβίωσης. Ας περάσει όλο αυτό με τον πόλεμο και δεν με νοιάζει ούτε καρναβάλι, ούτε Απόκριες, ας τα γλεντάνε όποιοι θέλουν, εγώ απέχω.
