Κυριακή πρωί και Τετάρτη απόγευμα υπάρχουν δύο δίωρα μπλοκαρισμένα. Εδώ που τα λέμε, το Σάββατο γίνονται τρίωρα. Είναι μια ιεροτελεστία για ένα πατέρα από την οποία δεν θέλεις να απέχεις ούτε κι όταν παίζει ο Ολυμπιακός Champions League. Γιατί το δικό μας το ματς είναι καλύτερο. Είναι οι ώρες που ο γιος μου πάει για μπάσκετ και τα Σάββατα για μπάλα στο καπάκι.
Δεν θα ήθελα να πάει με τη μάνα του παρά μόνο σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης. Το να βλέπει ο πατέρας το γιο σε μικρή ηλικία να παίζει ανταγωνιστικά αθλήματα είναι μάλλον από τις αναμνήσεις και τις εικόνες που θα τις κουβαλάει μια ολόκληρη ζωή. Κι ο πιτσιρικάς γουστάρει να πάει με τον πατέρα του. Όχι ο δικός μου μόνο. Όλοι. Τι να καταλάβει η μάνα του από κόψιμο και Pick and Roll; Οι μητέρες είναι καλή συνοδεία για θέατρα, για παραστάσεις και για μουσεία.
Ξέρω πολύ καλά ότι πρέπει να βγάζω το σκασμό όταν παίζει και να μην του κάνω παρατηρήσεις, έλα όμως που καμιά φορά μου ξεφεύγει… Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από ένα γονιό που κάθεται δίπλα στο τένις, στις κερκίδες του κολυμβητηρίου, στις κερκίδες του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου να παριστάνει κάτι ανάμεσα σε Μουρίνιο, σε Μπαρτζώκα και σε Μουρατίδη σε κριτική επιτροπή. Το είχα ζήσει με συναθλητές μου στο κολύμπι - και στο πόλο αργότερα - κι είχαν όλοι ευνουχιστεί.
Εννοείται ότι μετά την προπόνηση μπαίνεις στην ανάλυση του αγώνα. Οι πιτσιρικάδες, μετά τα 8 κυρίως, έχουν εικόνες και κρίση και άποψη. Εννοείται ότι κάνουν πολλά λάθη, ιδίως στα συλλογικά αθλήματα, αλλά αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι θα έπρεπε να κάνουν και θέλουν να το συζητάνε… γλυκά. Θέλουν να ακούνε και να διορθώνονται. Αλλά κυρίως να εμψυχώνονται. Δεν πρέπει να δίνουν εξετάσεις στον πατέρα αλλά στην ομάδα τους. Αν ένας πατέρας κάνει αυστηρή κριτική στο μικρό αγόρι, του κόβει αυτό που ο ίδιος θα ήθελε να το έχει μεγάλο και ντούρο.
Ας πάμε όμως στην ουσία...
Πριν από 15 ημέρες, για πρώτη φορά γίναμε οι δυο μας ομάδα και παίξαμε απέναντι σε 2 σκληρούς αντιπάλους, που ήταν ένας κολλητός μου με το γιο του. Οι κανόνες ήταν δύο: μικρός φυλάει μικρό και οι πατεράδες δίνουν μόνο πάσες. Οι πιτσιρικάδες μαρκάρουν, κόβουν, ντριπλάρουν, σουτάρουν. Η μόνη «άγρια» στιγμή είναι μια χαϊδευτική φαπούλα στην εκδήλωση του άκρατου εγωισμού. «Αγόρι μου, τη βαράς την μπάλα συνέχεια σαν τον Σπανούλη, αλλά όπως είδες ακόμη κι αυτός το έκοψε. Δώσ’ την!»
Ο αγώνας ήταν σκληρός. Οι πιτσιρικάδες που είχαν φανατιστεί έκαναν συνέχεια φάουλ. Το πρώτο ματς με τον μπαμπά συμπαίκτη έπρεπε να κερδηθεί. Με το φίλο μου γελούσαμε, αλλά γυρνώντας προς την άλλη μεριά για να μην μας βλέπουν. Περιττό να πω ότι το ντέρμπι τελείωσε με νίκη: 22-18. Σκληρό το ματς.
Επί 15 μέρες λοιπόν, αυτό το ματς ο πιτσιρικάς το επαναφέρει σαν να ήταν ο τελικός της Κωνσταντινούπολης. Τι γουστάρει πιο πολύ; Να καθόμαστε μετά τις προπονήσεις που κάνει με τους δασκάλους και να κάνουμε προπόνηση οι δυο μας. Να σουτάρει, να κάνει μπασίματα και να με μαρκάρει. Όταν με περνάει και βάζει καλάθι, κάνει πάρτι. Με κοροϊδεύει έχοντας ξεπατικώσει όλα τα καραγκιοζιλίκια, τις γκριμάτσες και τις κινήσεις των πανηγυρισμών που κάνουν οι παίκτες του ΝΒΑ. Το τι... δάχτυλο τρώω, ο Θεός το ξέρει.
Με τη μπάλα το έχουμε αφήσει το θέμα. Παίζουμε μόνο για να κάνουμε φιλίες. Δεν το ‘χουμε με το ποδόσφαιρο. Είμαστε ψιλο… ρούκουνες. Το μπάσκετ το χαιρόμαστε και το πάμε καλά. Προσέξατε που γράφω στον πληθυντικό; Έτσι είναι ένας πατέρας. Ότι κάνει ο γιος του, νομίζει ότι το κάνουν μαζί.
Είναι ωραία τα ατομικά αθλήματα και μπορώ να πω ότι σε γυμνάζουν πολλές φορές και καλύτερα. Και ο στίβος και το κολύμπι, για παράδειγμα. Όμως το μπάσκετ το βρίσκω ό,τι καλύτερο για το μεγάλωμα ενός πιτσιρικά. Θέλει πειθαρχία, θέλει συνεργασία, θέλει πάσα και τσαμπουκά, θέλει μάχη σώμα με σώμα. Και το ποδόσφαιρο τα έχει αυτά, αλλά στο μπάσκετ υπάρχουν μέρες που ο ένας μπορεί να κάνει τη διάφορα. Στο ποδόσφαιρο, δύσκολα. Ακόμη κι αν είσαι ο Μέσι.
Ρουτίνα για φίλημα
Δεν είχα ξυπνήσει ποτέ στο παρελθόν Σάββατο και Κυριακή 8 η ώρα. Δεν μου αρέσει και το ψάρεμα… Σιχαινόμουν το πρωινό ξύπνημα. Το έκανα μόνο για καμία υπερατλαντική πτήση. Τώρα είναι ό,τι ωραιότερο μου έχει συμβεί. Τρεις καφέδες εγώ, γάλα αυτός, 4-5 φέτες γαλοπούλα και για τους δύο και μετά, κατά τη διάρκεια του «ταξιδιού» προς το γήπεδο, ανάλυση αγώνα.
Κι εγώ και οι άλλοι πατεράδες που βρισκόμαστε εκεί, τρελαινόμαστε από το φανατισμό που δείχνουν τα 9χρονα στην προπόνηση. Εκεί που πριν ένα χρόνο ήταν σαν άγρια κουτάβια σε παιδική χαρά και τράκαραν το ένα πάνω στο άλλο, αρχίζεις και συγκινείσαι να τα βλέπεις να αποκτάνε πειθαρχία, συγκέντρωση και να ακούνε τον προπονητή σαν να τους μιλάει ο Θεός.
Ξεβολεύτηκα τα Σαββατοκύριακα. Χάλασα τη ρουτίνα δεκάδων χρόνων. Γκρίνιαζα στην αρχή στη γυναίκα μου. «Που να ξυπνάω κορίτσι μου άγρια ξημερώματα;» Πέρασαν δύο χρόνια από τότε και τα πράγματα άλλαξαν. Αυτά τα ματς δεν τα χάνω έστω κι αν έρχονταν πρωί πρωί η Gigi Hadid, η Kendall Jenner και Hailey Baldwin ή η παλιότερη σταθερή αξία, η Ζιζέλ, να με παρακαλάνε μία-μία ή όλες μαζί (ότι κάτσει… στη φαντασία). Αυτήν τη ρουτίνα και αυτόν τον αγώνα δεν θέλω να τα χαλάσω και να τα χάσω ποτέ.
ΥΓ: Τα τελευταία 19 χρόνια έχω κάνει στα παιδιά μου πάρα πολλά δώρα. Κι εγώ και η μάνα τους και οι συγγενείς και οι φίλοι. Τον Αύγουστο που πέρασε, ο φίλος μου ο Θανάσης μου έφερε μια φανέλα του Stephen Curry. Του την έδειξα ξαφνικά. Αυτό που είδα, στην αντίδρασή του, δεν το είχα ζήσει ποτέ 19,5 χρόνια σαν πατέρας. Είχαμε πάρει δώρα φτηνά, δώρα ακριβά, κομπιούτερ, ρούχα, παπούτσια, και πάντα υπήρχε μια τεράστια χαρά από την πλευρά των παιδιών. Εδώ όμως έπαθα σοκ. Πανηγύριζε, ούρλιαζε, έκανε κωλοτούμπες, μόνο τα κλάματα δεν έβαλε από τη χαρά. Γυάλισαν τα μάτια του, αλλά δεν έφυγαν τα δάκρυα. Ξέρω ότι με αγάπησε ακόμα πιο πολύ. Τρελάθηκα. Είχαμε όμως μια παράπλευρη απώλεια. Επί ένα μήνα δεν φόρεσε άλλο ρούχο, όπου κι αν πηγαίναμε. Κόλλησε η φανέλα του Curry πάνω του. Την πλέναμε τη νύχτα για να τη φορέσει το πρωί. Κι όποιον βρίσκαμε, γύριζε και του έδειχνε την πλάτη με το όνομα. Περήφανος.
