Δεν ξέρουμε σε πόσους από εσάς είναι γνωστό, αλλά η εφαρμογή του δακτυλίου για το κέντρο της Αθήνας, ξεκίνησε ως ένα προσωρινό και έκτακτο μέτρο για τη μείωση της κατανάλωσης καυσίμων και της προσπάθειας έλλειψης του νέφους και τελικά κατέληξε να οριστικοποιηθεί το 1981 από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ήταν η στιγμή που ο κόσμος συνειδητοποιήσεις στο πετσί του το μονά ζυγά και έκτοτε αυτό το μέτρο δεν έχει αλλάξει. Την ίδια στιγμή όμως άλλαξαν τα πάντα για την Αθήνα.
Είναι πολύ πιθανό κανένας να μην περίμενε να φτάσουμε ως εδώ. Ή τουλάχιστον να μην το περίμενε τόσο γρήγορα. Αν πριν 6 η 7 χρόνια μιλούσαμε για κυκλοφοριακή συμφόρηση στην Αθήνα, θα έπρεπε να ξεχάσουμε όσα ξέρουμε από την άφιξη της πανδημίας και μετά. Γιατί η αλήθεια είναι ότι έγινε μια ραγδαία αύξηση των αυτοκινήτων στο κέντρο σε σημείο που κανείς δεν περίμενε. Το ότι όμως είχαμε ήδη πρόβλημα το διαπιστώσαμε με το αποτυχημένο μοντέλο Μπακογιάννη στο μεγάλο περίπατο. Όσοι είχαν το δικαίωμα να κυκλοφορήσουν με τα αυτοκίνητά τους θα θυμούνται το κυκλοφοριακό κομφούζιο. Ήταν ένα πείραμα το οποίο όχι μόνο απέτυχε, αλλά απέδειξε πως η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή.
Φέτος επιβεβαιώσαμε τα παραπάνω σενάρια με την αύξηση των τιμών. Οι διακοπές έγιναν πολυτέλεια και μέχρι και την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου οι δρόμοι ήταν αισθητά γεμάτοι. Σε τέτοιο σημείο τουλάχιστον που να δείχνουν ότι αυτή η πόλη χρειάζεται πλέον να αναπνεύσει από τα αυτοκίνητα. Είναι ο λόγος που πλέον δεν έχουμε ζώνες ώρας που γνωρίζουμε ότι δεν θα βρούμε κίνηση. Η κίνηση είναι καθημερινότητα και θα συνεχίσει να αυξάνεται. Σαν αναλογιστεί κανείς «αν ο κόσμος δεν έχει λεφτά γιατί τα σπαταλάει στο αυτοκίνητό του με βενζίνες και σέρβις;». Ο λόγος είναι απλός. Γιατί παρόλη την αύξηση των σταθμών του μετρό, υπάρχουν ακόμα σημεία στην Αθήνα τα οποία δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν το κοινό με την εν λόγω συγκοινωνία. Η κατάσταση στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ είναι τραγική, οπότε ο κόσμος αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει το αυτοκίνητο και να υπομένει μια και μιάμιση ώρα στο δρόμο.
Γίνεται δύσκολο και το κομμάτι του πάρκινγκ. Ας είμαστε ειλικρινείς δεν ήταν ποτέ εύκολο, αλλά πέρα από το κομμάτι του κέντρου ακόμα και στα πέριξ η κατάσταση γίνεται πάρα πολύ δύσκολη για όποιον χρειαστεί να πάρει αυτοκίνητο. Υπάρχουν περιοχές όπως στο Παγκράτι, που αν μια δεκαετία πριν ο κόσμος δυσκολευόταν να βρει να παρκάρει, πλέον θεωρείται ανέφικτο για όσους δεν διαθέτουν θέση πάρκινγκ.
Στενάχωρο όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι η Αθήνα δεν διαθέτει τις υποδομές για να ανταποκριθεί στην αυξημένη κυκλοφορία. Έχουμε ήδη μια παραλιακή λεωφόρο να προσπαθεί να ανταπεξέλθει. Δεν μπορούμε σίγουρα να διορθώσουμε την κατάσταση στο κέντρο, καθότι όχι μόνο οι δρόμοι δεν σηκώνουν αναβάθμιση αλλά ακόμα και ιδέα του κλεισίματος τους για επισκευή μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Σκεφτείτε απλά τη λεωφόρο βουλιαγμένης και ειδικά το σημείο από το σταθμό του Αγίου Δημητρίου και μετά. Αυτός ο δρόμος που περνάει από το Μετς και το Α’ Νεκροταφείο απλά δεν μπορεί να κλείσει. Θα ρωτήσει πάλι κάποιος μα το νόημα είναι να φτιάξουμε τους δρόμους για περισσότερα αυτοκίνητα; η απάντηση είναι όχι. Αλλά από τη στιγμή που δεν βλέπουμε μεγαλύτερη ευελιξία στις δημόσιες συγκοινωνίες, με περισσότερα δρομολόγια, με νέα δρομολόγια και με νέα οχήματα που να σέβονται το περιβάλλον, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να κάνουμε τη ζωή του κόσμου λίγο πιο εύκολη. Και πάλι αυτό δεν είναι σίγουρα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως η Αθήνα κατέληξε μια ανυπόφορη πόλη για αυτοκίνητο. Σε σημείο που κανείς δεν το περίμενε και που έχουμε να περιμένουμε μόνο τα χειρότερα.
Καλή υπομονή και φέτος.
