Ο Σπινόζα κάτι ήξερε όταν έλεγε πως το μόνο που χρειάζεται είναι να καταλαβαίνεις και να κατανοείς. Δεν μας είπε όμως τι γίνεται στην περίπτωση που η παυσίλυπη κατανόηση έρχεται εκ των υστέρων υπό τη μορφή πιάνου που πέφτει εις κωμικήν κεφαλήν.
Ναι είχα την τάση να γίνω κι εγώ ένας φυγόκοσμος πατέρας και φυσικώ τω λόγω δεν είχα ουδεμίαν όρεξη να νταντεύω ένα αληθινό βρέφος με πάνες-μπάλες κανονιού, μπιμπερά, δόντια που τα κλέβουν ποντίκια και κουκουβάγιες, μαγουλάδες, σχολεία, πανεπιστήμια, συμπεθεριά κι ανεμοβλογιές – ευθύνη βίου αμετάκλητη κι ελαφρά ενοχλητικώς αμεταχείριστη – είπα να υιοθετήσω ξανά ένα νήπιο έχνος, κι επειδή δεν είναι ότι πιο εύκολο να ‘χεις κούταβο σε τρωγλοδιαμέρισμα επί των Εξαρχείων, και λόγω προηγούμενης εμπειρίας με τα αιλουροειδή τέρατα, είπα να μπω στα social media και να ψάξω να βρω το καινούριο μου τέκνο το αγαπητό, την ιερή μου και μάλλον μοναδική συγχρώτιση με τον κόσμο της ζούγκλας.
Υποχόνδριος: Όλες οι αγαπημένες μου ασθένειες που ποτέ δεν τις είχα
Είναι να μην στα σκάσει απότομα το απαράδεκτα καθεστωτικό πατρικό σου ένστικτο. Ε εμένα μου έσκασε ωσάν μπόμπα Χιροσίμας.
Άραγε είχε ο Σπινόζα γάτα; Ποιος ξέρει μ’ αυτούς τους τρελούς τους Ολλανδούς – εδώ οι άνθρωποι δεν έχουν δει βουνό στη ζωή τους, τι να λέμε τώρα; Το μόνο σίγουρο είναι πως τα νέα μέλη μίας "οικογενείας" βοηθάνε πολύ στο να διευρυνθεί κατά πολύ η αντίληψη σου σε πολλά ζητήματα της ζωής ή τέλος πάντων να εκμαυλιστεί σε σημείο που να μην ξέρεις πλέον τι σου γίνεται.
Όχι βέβαια πάντα με τον εύκολο τρόπο. Μάλλον πάντα με τον δύσκολο.
Back to the roots: Η «εκδίκηση» ενός αιώνιου επαρχιακού μεταλά
Φυσικά κι είχα λησμονήσει πως είναι να ζεις με μία γάτα, μιας και το 'χα πράξει πριν πολλά χρόνια όταν ζούσα σ’ ένα άλλο σπίτι, σε μία εποχή όχι τόσο μακρινή και πλέον βαπτισμένη κατά τα ειωθότα εις μία ανήλεη δραγονική νεότητα που στο διάβα της διέγραφε πολλά τα οποία πλέον είναι αδύνατον να παραμεριστούν λόγω εισαγωγής μου πλέον στο περήφανο σώμα της Μελλοντικής Νεοελληνικής Γερουσίας μεταγραφόμενος απευθείας εκ των κάπως γκροτέσκων/αστείων Μillenials..
Ήξερα πολύ καλά πως οι ερμητικά ξεχασμένες αλλεργίες μου θα επανέρχονταν δριμύτερες και θα τελούσαν χρέη απαυγάσματος της μειωμένης μου κι αμφίθυμης άμυνας έναντι στον πλέον πολιτογραφημένο μου παραλογισμό της μελαγχολίας που είναι ικανός κάλλιστα να κυριεύσει έναν άνθρωπο ελαφρώς έως και βαρέως απελπισμένο και χαμένο στις αριδάκρυες του και δη οιστρηλατημένες ημερήσιες ονειροπολήσεις του.
Τα στοιχεία όλα ήταν εναντίον μου εξαρχής αλλά εγώ φυσικά συνέχισα την πορεία μου προς τον πατρικό δάμακα σαν ένας άλλος Σίσυφος, γνωρίζοντας πως στο τέλος θα πρέπει να ξανανέβω το τριχωτό βουνό του μαρτυρίου μου – κουβαλώντας όχι βράχο αλλά μια γιγαντιαία τριχόμπαλα - αιωνίως και χωρίς να βγάνω κιχ, διότι για όλα τα δεινά μου εγώ έφταιγα βεβαίως, βεβαίως.
Κι έτσι υιοθέτησα ένα χαριτωμένο άδολο κτηνάκι πορτοκαλίζων το οποίο έψαχνε ξυλουργείο…εεε σπίτι εννοώ. Μου το έφερε μία επαγγελματίας γατομάνα κυρία μέσα στο κλουβί του και μου εξήγησε τα βασικά τα οποία τα γνώριζα ήδη λόγω παρελθοντικής εμπειρίας με τους πιο δεινούς και περιλάλητους κυνηγούς του κόσμου.
Το γατί είναι κάτι παραπάνω από αστείο, τρυφερό, άτακτο και δαιμονικό. Δαιμονικό με την έννοια της άμεσης εμπνεύσεως της φύσης να σου τα κάνει όλα κουλουβάχατα μέσα σε περίπου δέκα δευτερόλεπτα. Περίπου τόσο χρειάζεται για να ‘ρθει η κάθε πανάκεια της ζωής σου τούμπα, να σταλείς στο γατικό ικρίωμα με κουκούλα στο κεφάλι και κουδούνια στ' αυτιά, δέκα δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να καταστραφεί η οποιαδήποτε οικιακή γαλήνη που με τόσο κόπο έχεις παρεισφρήσει μέσα στα ντουβάρια του εργένικου κάστρου σου κομματάκι, το κομματάκι, πετραδάκι πετραδάκι που λέει και το άσ(θ)μα.
Στην αρχή, φαινομενικά κι εντελώς επιδερμικά, το γατί ήταν ένα αγγελούδι απ’ τον Παράδεισο, ένα ζαχαρώδες συννεφάκι των Ιλίσιων πεδίων (sic) - ναι αυτά καταμεσίς Γουδή κι Αμπελοκήπων - αλλά όσο οι μέρες περνούσαν συνειδητοποίησα πως είχα βάλει στο σπίτι μου τον ίδιο τον Βελφεγκόρ ο οποίος είχε δραπετεύσει από κάποιο καυτό χωράφι του Έβδομου πατώματος του Άδη κι είχε αρχίσει να κανοναρχεί τα νευρομανταλάκια μου σαν αντίλυτρο για την μαλακή μου καρδιά – μάλλον ανόητη τελικά θα έλεγε κάποιος πλέον Κυνικός.
Ψυγείο: Το αιώνιο απάγκιο ενός μονήρη βίου
Τα έπιπλα άρχισαν να λυγίζουν πάνω στις εντεταλμένες ξυλουργικές εργασίες των κοφτερών ονύχων της, το καλάθι με τ’ άπλυτα έγινε η μόνιμη υφασμάτινη πισίνα της στην οποία έκανε μακροβούτια, ψαροντουφεκάς που ψάχνει για χταπόδια στο άπλυτο Αιγαίο μου, το παρκέ έγινε η αρένα στην οποία τα πρωινά έτρεχε, απ’ τις έξι την αυγούλα ασταμάτητα μέχρι τις 9, πάνω κάτω σαν μονομάχος φορτωμένος μανία και μένος για τα πάντα, άνευ χάρης Καίσαρος κι εν πλήρη εξάρτηση πολέμου, τα φυτά μου έγιναν το προσωπικό της δάσος στο οποίο οι τρύπες και τα χαντάκια που διανοίχτηκαν θα ήταν ζηλευτά από τον πιο δεινό και δολοφονικό τυφλοπόντικα του Όρεγκον, το πιατάκι με το νερό – για κάποιο εντελώς ανώμαλο, φετιχιστικό σχεδόν κι απροσδιόριστο λόγο – ήταν μονίμως χυμένο πάνω στο χαλάκι της κουζίνας, πράγματα σπάγανε διαρκώς, από αλατιέρες μέχρι τασάκια, κι ο θόρυβος που κάνει όταν μπαίνει στο αμμόλουτρο της είναι τόσο εκκωφαντικός – λες και μπαίνει τρακτέρ θερισμού από τη Λάρισα στη κουζίνα μου - που χρειάζεται να βάλω ωτοασπίδες για να κοιμηθώ τη νύχτα και δεν μιλάμε για τους τόνους άμμου που βρίσκω κυριολεκτικά ακόμη και μέσα στο ψυγείο, στα έπιπλα, στο ταβάνι, στα παπούτσια, ενδιάμεσα ακόμη κι από τα βιβλία μου, εν είδη σελιδοδεικτών.
Εκμέκ Παγωτό: Ο τηλεοπτικός ύμνος για την Ελληνική νευρωτική οικογένεια
Μάλιστα ένα πρωινό την έσωσα κι από σίγουρο πνιγμό μιας και είχα ξεχάσει το καπάκι της λεκάνης ανοιχτό και τη βρήκα να ουρλιάζει μέσα στο νεράκι, έτοιμη να εισχωρήσει ανεπιστρεπτί στο Εξαρχειώτικο αποχετευτικό σύστημα και να βρεθεί σε κάποια άλλη "γιάφκα", ποιος ξέρει που και σε ποια διάσταση.
Και κάπου εδώ πέφτει διάλειμμα, τσιγάρο του καημού και ξανά μέσα στην αίθουσα του ζωικού θρίλερ. Αρχίζουν τα απανωτά αψού-πολυβόλο, οι μίξες τρέχουν σαν τον Νείλο κι εσύ είσαι σε μόνιμη αγκαλιά με το ρολό κουζίνας, κάτι δεν πάει καλά, λες να την άρπαξα τελικά κι εγώ; Όχι! Απλά όλες οι μεσαιωνικές και τρισάθλιες αλλεργίες σου μόλις επανήλθαν με ρόπαλο και τσεκούρια...κι όλα αυτά τα γνώριζες αλλά φυσικά τ' αγνοούσες και τα καταχώνιαζες σε μία γωνίτσα του μυαλού σου μόνο και μόνο για να πειστείς να πάρεις το γατί. Αίσχος και ντροπή.
Τώρα φυσικά τα λούζομαι σαν επαγγελματίας κομμωτής και δεν λέω και κουβέντα. Τουλάχιστον το γατί το απολαμβάνει, κάτι είναι και αυτό, μιας και την κάνω μπάνιο κάθε μέρα σχεδόν και τη χτενίζω και γενικώς περνάει βασιλικά και ζάχαρη η γάτα μου.
Δεν είναι πως το μετάνιωσα μιας και δεν υπάρχει καλύτερη συντροφιά απ’ αυτή του ζώου σου, μόνο καμιά φορά σκέφτομαι να την κρεμάσω από το φωτιστικό γιατί μου τρώει τους φίκους και μου σκάβει χαρακώματα αλά γραμμής Μαζινό, γεμίζοντας το πάτωμα λάσπη, απ’ την άλλη αισθάνομαι πως η γάτα με κρατάει κάπως σε εγρήγορση. Με λίγα λόγια στην ουσία εγώ είμαι ο εκπαιδευόμενος εδώ κι όχι αυτή.
Ή μάλλον και οι δύο μαθαίνουμε απ’ τα λάθη μας – τα οποία είναι μάλλον ατελείωτα - και γινόμαστε καλύτεροι (παρηγοριά στον άρρωστο). Για να δούμε τι θα δούμε. Αχ και μιάου απ' την αρχή.
