Ναι ακόμη παλεύω με τους ψυχαναγκασμούς μου. Δεν ξέρω αν αυτοί είναι η αιτία της υποχονδρίας μου ή η υποχονδρία μου είναι η αιτία των ψυχαναγκασμών μου. Θα σου δώσω ένα hint για να με κάνεις λίγο εικόνα. Jack Nicolson στο As Good As It Gets. Ναι κάπως έτσι είμαι μέσα μου – χωρίς το υποκριτικό ταλέντο και χωρίς το μέτρημα των βημάτων στο πεζοδρόμιο - το αστείο είναι πως είμαι επιπλέον και γραφιάς κάτι που μάλλον δυσκολεύει κι άλλο τα πράγματα, διότι αν ξημεροβραδιάζεσαι ανελέητα μπροστά από βιβλία – κάτι που συνήθως κάνουν πολύ οι γραφιάδες – ανακαλύπτεις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σχετικά με αρρώστιες που δεν ήξερες μέχρι σήμερα.
Προλετάριος: Οι 5 χειρότερες δουλειές που έχω κάνει ποτέ
Οπότε να κι άλλες αναρτήσεις στο ήδη πολύ-βεβαρημένο σου, αρρωστιάρικο μνημονικό αρχείο από ασθένειες που μπορεί να πάθεις κάποτε.
Όχι, εκείνη τη σειρά με το γιατρό που ανακαλύπτει σπάνιες ασθένειες δεν την έβλεπα για ευνόητους λόγους. Δεν ήθελα να το κάνω αυτό στον εαυτό μου πραγματικά. Ένα δύο επεισόδια είχα δει από House M.D. και κόντεψα να πάθω Pheochromocytoma, βουβωνική πανώλη, λύκο, Intracranial Berry Aneurysm, Leptospirosis και πάει λέγοντας.
Είναι αυτό που πραγματικά ΘΕΛΕΙΣ να είσαι άρρωστος έτσι ώστε να το ξεπεράσεις και να μην είσαι άρρωστος (κύκλος που δεν κλείνει) και τελικά αρρωσταίνεις επειδή είσαι τόσο ψυχαναγκασμένος να ξεπεράσεις την αρρώστια σου, σχεδόν υποχρεωμένος να αρρωστήσεις, που τελικά τα καταφέρνεις και μοιάζεις με όρθιο πτώμα ή μούμια του Τουταγχαμών.
Αυθαίρετοι: Η ελληνική σειρά που άγγιξε τα όρια του black comedy
Το είχα ή δεν το είχα από μικρός όμως; Νομίζω όταν ήμουν μικρός υπήρξα πολύ πιο γενναίος άνθρωπος απ’ ότι είμαι τώρα. Τώρα φοβάμαι τόσο πολύ να μην αρρωστήσω που πραγματικά είναι βάσανο η ζωή μου ολόκληρη. Μόλις κάτι δεν αισθανθώ καλά στο σύστημα μου, αμέσως πέφτει ο συναγερμός του ψυχαναγκασμού μου και τα υποχονδριακά στρατιωτάκια βγαίνουν για παρέλαση στους θαλάμους των νευροσυνάψεων μου κι εγώ το μόνο που κάνω είναι να ξεροβήχω, να φτύνω, να κουμπώνω βιταμίνες και συμπληρώματα, να βάζω θερμόμετρο, να ιδρώνω και να ξε-ιδρώνω, να κοιτάω στο ίντερνετ για τυχόν συμπτώματα που ταυτίζονται και τελικά να παρανοώ τόσο πολύ που είμαι με το τηλέφωνο στο χέρι, τρέμοντας, έτοιμος πάντα να καλέσω το 166 διότι με προλαβαίνουνε δεν με προλαβαίνουνε.
Και είναι τελικά μία φανταστική αρρώστια, και ναι είναι αρρώστια το να είσαι υποχόνδριος, τόσο ύπουλη που τίποτα δεν μπορεί να την κάνει καλά, τόσο δύσκολη που μετακινείται σαν μαύρη μάζα μέσα στο σώμα σου προκαλώντας το πιο κοινό των συμπτωμάτων: το άγχος.
Μα ξύπνησα σήμερα και έχω πονόλαιμο, πονόκοιλο, πονάει το πόδι μου και δεν ξέρω τι είναι, πονάει το μάτι μου, πονάνε τα μαλλιά μου και θέλω να φύγω, πονάνε τα νύχια μου, νομίζω έχω πυρετό, νομίζω έχω πέτρες στα νεφρά, νομίζω είμαι στα τελευταία μου γενικότερα, κάτι δεν πάει καλά με το σώμα μου, διαλύομαι κομμάτι το κομμάτι. Πεθαίνω.
Ο έρωτας στα χρόνια της καραντίνας
Η υποχονδρία είναι η μοναδική ασθένεια που σύμπτωμα και αιτία ταυτίζονται απολύτως. Το άγχος μου είναι τόσο μεγάλο που κόβεται σε κομματάκια και μοιράζεται στο σώμα μου τόσο τέλεια έτσι ώστε να νομίζω πως έχω κάτι το σοβαρό, κάτι το αξεπέραστο, κάτι το απόλυτα δύσκολο.
Γίνομαι ένας δεινός Dr. House του εαυτού μου και συνεχώς βγάζω παρανοϊκές διαγνώσεις και γιατί; Γιατί αυτό μου αρέσει; Δεν ξέρω. Ίσως να μου αρέσει και λίγο.
Γιατί η ατέλεια είναι γοητευτική και μας αρέσει
Η υποχονδρία είναι τόσο αστεία και ταυτοχρόνως τόσο σοβαρή που μπορείς κάλλιστα να την εντάξεις - σαν ένα διαβολικό πλοκάμι του ναρκισσισμού - στο σώμα μίας υπερβολικά εγωιστικής ύπαρξης.
Είναι σαν ο Ντόριαν Γκρέι να κοιτούσε το πορτραίτο του κι αντί για την πραγματική του ηλικία να έβλεπε τον εαυτό του ξαπλωμένο σε κάποιο κρεβάτι εντατικής, διασωληνομένο. Ή μήπως είναι το αντίθετο; Είσαι ένας καλαίσθητος ασθενής και κοιτώντας τον εαυτό σου στο πορτραίτο σου να βλέπεις πως είσαι μόνο ένας άξεστος υγιής κι αυτό να σε απογοητεύει βαθιά.
Είναι τελικά η υποχονδρία ένας ψυχοσωματικός μαζοχισμός; Είναι μία άλλη πλευρά του ιδιότυπου ναρκισσισμού μου;
Είναι σίγουρα αστείος. Εγώ όμως δεν το βρίσκω καθόλου αστείο να δίνω όλα μου τα χρήματα στον φαρμακοτρίφτη της γειτονιάς μου (no offence buddy, I really like you!). Θέλει όμως μεγάλη προσοχή διότι παρόλη την εμφανή γοητεία του, ένας υποχονδριακός, στην βαθύτερη ουσία του, επιθυμεί αενάως και με όλη του την καρδιά να μεταβεί ένα αόρατο σκαλοπάτι και να μεταμορφωθεί σ’ έναν πραγματικό ασθενή διότι μόνο έτσι θα ησυχάσει και θα βρει τον πραγματικό του εαυτό, τον οποίο απελπισμένα αναζητεί διαρκώς.
H Σαββατιάτικη επίσκεψη ενός εργένη στο σουπερμάρκετ είναι ιεροτελεστία
Οπότε το συμπέρασμα είναι και παραμένει γκροτέσκο: Ένας υποχονδριακός το μόνο που θέλει είναι να βρει, να συλλέξει και να κολλήσει τα σπαράγματα του ασθενή εαυτού του έτσι ώστε να δει ποιος πραγματικά είναι.
Οπότε, υποχονδριακοί του κόσμου αυτού – όχι, μην ενωθείτε – σπάστε το πορτραίτο σας για να ελευθερωθείτε. Εκτός κι αν…τη βρίσκουμε έτσι βρε αδελφέ, αλλιώς βαριόμαστε. Δικαίωμα μας στην τελική, αρκεί να μην ενοχλούμε με τη γκρίνια μας τους κακόμοιρους γύρω μας. Αλλά όχι, επιζητούμε την απόλυτη προσοχή σας διαρκώς, την απαιτούμε πάραυτα και με κάθε μέσο!
