Είχα ένα ατύχημα με τη μηχανή και την πούλησα. Πάει η αγαπημένη μου Βιράγκο. Το αυτοκίνητο ήταν της μάνας μου και της το έστειλα πίσω γιατί όλο μου το σπάγανε μόλις βλέπανε κανένα ξεχασμένο μπουφάν μέσα...
Δεν ήθελα να έχω μπελάδες στο κεφάλι μου. Ένα όχημα είναι μεγάλη ευθύνη κι είπα να την πετάξω από πάνω μου μπας και ησυχάσω.
Αμ δε…
Άλλοι με κράξανε γι’ αυτή την επιλογή μου, άλλοι είπαν πως καλά έκανα. Δεν έχει όμως και πολύ σημασία τι πιστεύουν οι άλλοι…εγώ τι τραβάω κάθε μέρα…
Τι είναι η Αθήνα;
Η καταπληκτική αυτή πόλη που ζούμε, η Αθήνα, δεν είναι καν πόλη. Είναι το έβδομο πάτωμα της Κόλασης της Ευρώπης. Τώρα και στολισμένο…Γκλιν γκλον…bzzzz
Μεγαλείο η Ελλάς..
Αγόρασα ένα ποδήλατο στην αρχή που τελικά αποδείχθηκε πως ήταν κλεμμένο(!). Άλλο κι αυτό! Το αγόρασα από κανονικό (υποτίθεται) μαγαζί φαντάσου και μου το δώσανε…κλεμμένο...τι να πεις τώρα;
Πάμε παρακάτω…
Τελικά το κλεμμένο ποδήλατο επέστρεψε αισίως πίσω στον κακόμοιρο ιδιοκτήτη του κι εγώ πήρα ένα άλλο, κουρσάκι, εκ Παρισίων (και όχι εκ Πατησίων), εκεί που εκτιμάνε το ποδήλατο οι άνθρωποι και το έχουν σε περίοπτη θέση. Το κουβάλησα με το αεροπλάνο, μιας και στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο να βρεις καλό μεταχειρισμένο ποδήλατο (όπως καταλάβατε παραπάνω) χωρίς να σε κλέψουν από παντού, να πληρώσεις τα μαλλιά της κεφαλής σου και να σου δώσουν και κλεμμένο ποδήλατο.
Γιατί ποδήλατο όμως;
Τα τελευταία δύο χρόνια πάω παντού με το ποδήλατο, πραγματικά με έχει βολέψει και σχεδόν έχω ξεχάσει να περπατάω. Μένω στο κέντρο της Αθήνας και το ποδήλατο είναι πραγματικά ένα μέσο για όλους, δεν σκοτώνει το περιβάλλον και δεν κάνει θόρυβο, δεν πιάνει χώρο και είναι πραγματικά δύσκολο να πάθεις σοβαρό ατύχημα με αυτό.
Επίσης το ποδήλατο δεν χρειάζεται τόσα χρήματα για να το συντηρήσεις.
Αμ δε…Στην Ελλάδα είσαι ρε…το ξέχασες; Στη χώρα που όλα τα εύκολα γίνονται δύσκολα και τούμπαλιν.
Η Αθήνα, μία πόλη..όχι τόσο φιλική..
Η Αθήνα δεν είναι πόλη φιλική για τα ποδήλατα…κάποιος μου είπε βέβαια πως η Αθήνα δεν είναι πόλη φιλική…γενικά. Έχει τα δίκια του ο άνθρωπος.
Τώρα είναι Χριστούγεννα (ξανά και ξανά…τα ίδια και τα ίδια…πανήγυρι για τους έμπορες…γκλιν γκλον κάνουν οι ταμειακές) αλλά οι δρόμοι της Αθήνας και ιδιαίτερα του κέντρου της είναι κάτι παραπάνω από χάλια.
Προχωράς, ακόμη και πεζός, και ξαφνικά πέφτεις μέσα σε κάποιο…τάφο του Τουταγχαμόν με το κεφάλι. Six Feet Under…πας κατευθείαν για ΚΑΤ. Πάει αυτός…
Είναι πραγματικά τρομερό. Είναι η μόνη πόλη της Ευρώπης που μπορείς να τραυματιστείς σοβαρά αν δεν έχεις το νου σου κάθε στιγμή που πατάς και που πηγαίνεις και αν δεν έχεις παπούτσια βεντούζες που κολλάνε στο τσιμέντο.
Μπορεί ξαφνικά από αρτιμελής να γίνεις σακάτης, μόνο και μόνο περπατώντας σε κάποιο πεζοδρόμιο του κέντρου. Έτσι απλά. Προσπάθησε να περπατήσεις τη Σόλωνος πεζός και τα λέμε…
Αλλά για να επανέρθουμε…στα εορταστικά μας…
Τα φώτα και οι στολισμοί δεν μου λένε τίποτα. Άλλη μία χρονιά ο Δήμος στόλισε τη κακογουστιά του, άλλη μία χρονιά θα την ξεστολίσει και τίποτα δεν θα έχει αλλάξει σε αυτή τη πόλη-παγίδα-για-όσους-δεν-έχουν-αυτοκίνητο.
Τα φωτάκια δεν κάνουν τις πόλεις. Ούτε και οι εμετικές εορταστικές εμποροπανηγύρεις τις κάνουν.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως τίποτα ουσιαστικό δεν γίνεται ΠΟΤΕ στην Αθήνα.
Ναι...κόψατε το τσιγάρο στα μπαρ με μασκαράδες-ρουφιάνους μεταμφιεσμένους σε πελάτες που σε παροτρύνουν να καπνίσεις μέσα για σου κόψουν κλήση μετά...οκ το δέχομαι και περιμένω να δω πόσο θα κρατήσει κι αυτό το ρουφιανιλίκι κι αν θα δουλέψει...
ΑΛΛΑ…
…Δεν υπάρχει ένας ποδηλατοδρόμος ΠΟΥΘΕΝΑ ΡΕ!!!
Ψάξε ολόκληρη την πρωτεύουσα της Ελλάδας κι αν βρεις ΕΝΑΝ ποδηλατόδρομο έλα να μου το πεις…κι εγώ θα κάνω δέκα πακέτα μέσα σε όλα τα μπαρ του κέντρου, Σάββατο βράδυ ντυμένος Μάρλμπορο Μαν (RIP).
Πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να συμβαίνει στην Αθήνα του 2020; Πως είναι δυνατόν ολόκληρη η Ευρώπη να κινείται πλέον με ποδήλατο τα τελευταία είκοσι και βάλε χρόνια, με υποδομές και γιγαντιαία έργα για τους ποδηλάτες και τους πολίτες της, κι εδώ, στην «και καλά» Ευρωπαϊκή Αθήνα, δεν υπάρχει ούτε μισός ποδηλατόδρομος;;;
Και κανείς μα κανείς δεν λέει τίποτα γι’ αυτό! (Ε ΝΑΙ ΑΦΟΥ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΜΑΞΙ ΤΟ ΞΕΧΑΣΑ)…
Ωραία τα φωτάκια δεν λέω, ωραία και τα αστεία με τις μύγες, αλλά όταν είσαι στο δρόμο για τη δουλειά σε κάποιο ημί-βαρβαρικό γκρεμισμένο σκατομπετόδρομο από Κηφισιά προς Μεταμόρφωση και παίζεις το κεφάλι σου κάθε πρωί κορώνα γράμματα με το ποδήλατο είναι σαν να περνάς μέσα από το κωλάντερο του Σατανά καθημερινά και να ανασταίνεσαι ξανά και ξανά.
Πραγματικά πλέον μία επιτυχημένη ημέρα δεν είναι μία παραγωγική ημέρα στη δουλειά αλλά μία ακόμη μέρα που επιβίωσες και δεν ψόφησες (σαν μυγάκι!) κολλημένος στο παρμπρίζ κάποιου φορτηγού με το ποδήλατο.
Αν δεν έχεις οδηγήσει ποδήλατο στην Αθήνα τότε δεν ξέρεις πως είναι το αίσθημα. Το να οδηγάς ποδήλατο στην Αθήνα είναι το νέο extreme sport της Ευρώπης.
Και δεν είναι μόνο οι δρόμοι αλλά και η άθλια αντιμετώπιση των πολιτών…
Ναι είναι Χριστούγεννα αλλά ακόμη και τώρα, που όλοι θυμούνται να είναι μεγαλόψυχοι κλάιν μάιν, όταν δουν ποδήλατο να μπαίνει στο τελευταίο βαγόνι του μετρό ή του ηλεκτρικού είναι λες και τους σκότωσες το σκύλο ή τους έκλεψες το φαΐ μέσα από το στόμα.
Ένα ωραίο Χριστουγεννιάτικο πρωινό στην Ομόνοια, πήγα να κάνω το λάθος να βάλω το ποδήλατο στο τελευταίο βαγόνι και κάποιος πετάχτηκε με επιθετικό ύφος και είπε: «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ; ΔΕΝ ΧΩΡΑΜΕ. ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ»…
Και δεν είναι μόνο ο τραμπουκισμός των ανεγκέφαλων συμπολιτών μας αλλά και ο ίδιος ο Μεγαλειώδης αυτός Οργανισμός των Τρένων Του Τρόμου, που με επίσημες ανακοινώσεις στις αποβάθρες προειδοποιεί τους Σατανικούς και Βδελυρούς, Ιδρωμένους και Άσχημους Βρωμοποδηλάτες πως ΜΟΝΟ ΔΥΟ (!!!) ποδήλατα επιτρέπονται σε κάθε συρμό.
2 ποδήλατα!
Αν αυτό δεν είναι Ρατσισμός τότε τι είναι;
Φέρτε πρώτα κανά τρένο που να μην είναι διακοσίων χρονών και να του λείπουν τα μισά βαγόνια και μετά μιλάτε…προσλάβετε πρώτα κανέναν άνθρωπο παραπάνω να οδηγάει τα τρένα και μην στέλνετε κάθε δέκα λεπτά τρένο εν ώρα αιχμής…μετά μιλάμε…τα ποδήλατα σας πειράξανε…τρενομπακάληδες.
Τα σχόλια περιττεύουν νομίζω…βαριέμαι να ασχοληθώ άλλο απλά. Αίσχος. Κατά τα άλλα θέλουμε και Χριστούγεννα. Ουστ.
Κι έτσι για να κλείσουμε ωραία…και με γιορτινό, Αθηναϊκό πνεύμα…
…Είμαι τώρα στη Βασιλίσσης Σοφίας, στον πιο χαρακτηριστικό δρόμο της Αθήνας, έχω ήδη πέντε λεπτά που προσπαθώ, εννοείται με σαράντα φωτάκια, αλεξίσφαιρο κράνος και γιλέκο που φωσφορίζει τη νύχτα από δέκα χιλιόμετρα (σκέτο χριστουγεννιάτικο δέντρο εν κινήσει είμαι, το Πνεύμα των Χριστουγέννων το ίδιο, ΧΟ ΧΟ ΧΟ!), να την περάσω για να πάω προς Παγκράτι…ΧΑΧΑ ΧΑΧΑ ΧΑΧΑ…ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕΕΕΕ…
…και να που ήδη μου έχουν κορνάρει δέκα φορές, έχω φάει στη μάπα σχόλια του τύπου, «τι το θες το χρέπι…πάρε ηλεκτρικό πατίνι» από ανοιχτά τζάμια αυτοκινητιστών-νοικοκυραίων-ελληνομπαμπουίνων, βρισιές και χριστοπανάγια από μηχανάκια που περνάνε ξυστά δίπλα μου και οργισμένα βλέμματα ξινισμένων περαστικών όταν, αφού έχω ήδη απογοητευτεί/φοβηθεί από όλο αυτό το τρομερό Χριστουγεννιάτικο πνεύμα που έχει κατακλύσει όλους τους κλασάτους Ευρωπ-Αθηναίους που δεν ξέρουν να οδηγάνε γιατί κοιτάνε τις μύγες πάνω στα φωτάκια, αναγκάζομαι να ανέβω με το ποδήλατο στο πεζοδρόμιο στη Ριζάρη μπας και φτάσω ποτέ σώος στον προορισμό μου χωρίς να με τρακάρουν ή λιντσάρουν επειδή έκανα το λάθος να προτιμάω το ποδήλατο από τη κωλοφτιαγμένη μπέμπα...
«Αχ τι ωραία που είναι η Αθήνα στολισμένη…» ακούω από παντού και θέλω να ξεράσω πάνω μου.
Η Αθήνα ΔΕΝ είναι ωραία, είτε στολισμένη είτε όχι. Πάρτο χαμπάρι και χώνεψε το και ζήσε με αυτό…μα είναι λες και μιλάω στον καθρέπτη…
Φτιάξτε πρώτα ΕΝΑΝ ποδηλατοδρόμο ρε οπισθοδρομικοί βενζινοχτυπημένοι καννίβαλοι νεοελληνοβάρβαροι και μετά τα ξαναλέμε…ΑΙΣΧΟΣ.
