Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από μικρό παιδί δηλαδή, πάντα σκεφτόμουν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, όπως όλα τα παιδιά άλλωστε.
Στην αρχή έλεγα ποδοσφαιριστής, μετά αστροναύτης, μετά γιατρός, μετά ντετέκτιβ, μετά δάσκαλος, μετά πεζοναύτης, μετά πυροσβέστης, μετά πιλότος, μετά σπηλαιολόγος, μετά μηχανικός αυτοκινήτων μετά, μετά, μετά.
Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν έγινα ποτέ. Έγινα όμως αυτό που πάντα ήταν τελικά το μεράκι μου: Συγγραφέας. Το θέμα είναι πως δεν είναι ότι πιο εύκολο να ζήσεις στην Ελλάδα σαν συγγραφέας εκτός κι αν έχεις την χάρη ενός best seller author, πράγμα δύσκολο και σπάνιο.
Η τελευταία αναπνοή του Charles Bukowski.
Οπότε έκανα ότι δουλειά μου ερχόταν, σαν νέος κι εγώ τότε, ήθελα να αποκτήσω εμπειρίες σε διάφορα επαγγέλματα και όπως όλοι καταλαβαίνουν η ανάγκη με έκανε να δουλέψω.
Θα το πω απλά και οι περισσότεροι θα με καταλάβουν γιατί λίγο πολύ για όλους ισχύει λίγο: Άλλα ήθελα, άλλα σπούδασα, άλλα έκανα και άλλα είμαι.
Περίπλοκη λίγο κατάσταση αλλά νομίζω πως ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας κάπου εκεί στέκεται.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα από δουλειές και επαγγέλματα που έχω κάνει στην μέχρι τώρα ζωή μου, είμαι 37, επέλεξα τις χειρότερες και τις μάζεψα σε μία πεντάδα.
Ένας φόρος τιμής στον απανταχού προλετάριο του κόσμου, που μισεί τη δουλειά του αλλά δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς γιατί αλλιώς θα τον φάει η μαύρη φτώχεια.
Τι είναι αυτό που δυσκολεύει τη δουλειά σου;
Οι περισσότερες από αυτές τις δουλειές όταν τις κάνεις, τουλάχιστον όταν εγώ τις έκανα, πραγματικά αισθάνεσαι σαν να είσαι σε κάποιο πάτωμα της κόλασης του Δάντη και δεν αρνούμαι πως ίσως κι εγώ να πάσχω από μία υπερευαίσθητη προσωπικότητα, αλλά τώρα που τις αναθυμάμαι μπορώ να πω πως ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.
Ένα ανάμικτο χαμόγελο ειρωνείας, τρυφερότητας και ζόφου.
Αυτή είναι η χειρότερη πεντάδα μου, από το χειρότερο στο λίγο καλύτερο:
- Εργάτης σε εργοστάσιο ψυγείων αυτοκινήτων
Από άποψη ρουτίνας και βαρεμάρας, αυτή είναι η χειρότερη δουλειά που έχω κάνει ποτέ. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 17 όταν με πήρανε σαν ανειδίκευτο εργάτη εκεί μαζί με τον ξάδερφο μου, «μιλητοί» από έναν γνωστό του θείου. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν πότε θα περάσει η ώρα να σηκωθώ να φύγω.
Νομίζω πως όλες οι δουλειές μέσα σε εργοστάσια είναι κάπως έτσι, δεν πρέπει με τίποτα να κοιτάξεις το ρολόι γιατί είσαι χαμένος, το περιβάλλον είναι αίσχος, μόνο σίδερα και ελενίτ.
Εκεί έπρεπε να περνάω μικρά αλουμινένια κομμάτια μέσα σε σιδερένια πλαίσια έτσι ώστε να συναρμολογηθεί το ψυγείο. Πράγμα αφάνταστα κουραστικό και βαρετό. Μετά από ένα μήνα σ’ έπιανε η μέση σου, τα νεφρά σου, τα πόδια σου πονούσαν από την ορθοστασία οχτώ ώρες πάνω από τον πάγκο εργασίας να σκύβεις σαν μουστόγρια, άρχιζες να μην βλέπεις καλά, είχες ζαλάδες και αισθανόσουν ράκος όλη την υπόλοιπη μέρα σου.
Όταν είσαι νέος δεν σε νοιάζει ότι δουλειά και να σου δώσουν αλλά τώρα που το σκέφτομαι πραγματικά λυπάμαι τους ανθρώπους που εργάζονται μέσα στις φάμπρικες.
Εκεί άντεξα μία σεζόν, περίπου έξι μήνες δηλαδή, μάζεψα χρήματα και πήρα το πρώτο μου μηχανάκι. Φυσικά την έκανα από εκεί μέσα τρέχοντας. Ίσως η χειρότερη δουλειά που έχω κάνει ποτέ.
Μήπως να επενδύσεις στα ποτά μετά τη δουλειά;
- Οικοδομή
Η οικοδομή είναι ο βασιλιάς των κακών απασχολήσεων. Είσαι έξω, δηλαδή στο γιαπί, βρέξει χιονίσει, μέσα στη σκόνη και στη λάσπη. Κάποτε πλήρωνε καλά αλλά πλέον ξέχασε το.
Εγώ ήμουν βοηθός ηλεκτρολόγου που σημαίνει πως μέσα στην αόρατη ιεραρχία της δουλειάς ήμουν κάτι σαν στρατηγός. Η δουλειά του ηλεκτρολόγου είναι πολύ ελαφριά σε σχέση με άλλες μέσα στην οικοδομή.
Όλη μέρα τραβούσα καλώδια, έβαζα απορρυπαντικό πιάτων στα χέρια μου για να γλιστράνε μέσα από τα τούβλα και τράβα τράβα τράβα όλη μέρα γινόσουν μασίστας.
Ατσαλίνα (έτσι λένε το καλώδιο που δένεις τα άλλα καλώδια για να τα τραβήξεις) και άγιος ο θεός. Ξύπνημα μέσα στη νύχτα, αγιάζι να σε τρώει και να μπαίνει από παντού μιας και το γιαπί δεν έχει πόρτες όπως όλοι ξέρουμε. Φραπεδούμπα σπαστή από περίπτερο, το μεσημέρι διάλειμμα με σαλαμάκια και τυρί άντε και κανά περιπτεράτο σάντουιτς στο τσακίρ κέφι.
Τα χρήματα ήταν καλά τότε αλλά δεν θα το ξαναέκανα ποτέ. Δύσκολο πράγμα το μυστρί το πηλοφόρι. Και δεν νομίζω πως κάνει τους άντρες σε καμία περίπτωση απλά συνήθως τους αφήνει ανάπηρους με τα χρόνια.
Δες τι είναι το cyberloafing και πως σε βοηθάει στη δουλειά.
- Αεροδρόμιο
Εκεί έκανα τον επιμελητή πτήσεων και τσέκαρα το φαγητό που θα μπει μέσα στο αεροπλάνο για να φάνε οι επιβάτες. Ακούγεται κουλ αλλά δεν είναι καθόλου.
Ίσως το δεύτερο πιο δύσκολο ωράριο που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Κυλιόμενο και με κάτι ξυπνήματα πιο βάρβαρα κι από τον ίδιο τον Κόναν. Ξυπνούσα δύο μέσα στη νύχτα, περπατούσα μέχρι τη στάση κι έμπαινα με τη τσίμπλα στο μάτι στο Χ95.
Εκεί έμπαινες μέσα στο ψυγείο με ειδικά μπουφάν και σκούφους και μέτραγες κατεψυγμένα μακαρόνια με κιμά και τυρόπιτες μέχρι τα δάχτυλα σου να γίνουν παγοθήκες.
Δύσκολη δουλειά και είχε μεγάλη ευθύνη. Μετά έτρεχες σαν πατημένο σαμιαμίδι από τη νύστα μέσα στη πίστα με τα αεροπλάνα και τσέκαρες πάλι τα φαγητά μέσα στο αεροπλάνο.
Όλοι σε κοιτούσαν περίεργα μιας και συνήθως έμοιαζες με πεθαμένο.
Ποτέ μου δεν έχω αισθανθεί τέτοια νύστα στη ζωή μου. Νόμιζα διαρκώς πως ήμουν στα πρόθυρα κατάρρευσης. Συνεχώς αισθανόμουν σαν κατεψυγμένη σαρδέλα που τη ρουφάει η δίνη του χάους.
Όταν γυρνούσα στο σπίτι το μεσημέρι δεν είχα όρεξη ούτε να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρα μου.
Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση σε συνέντευξη για δουλειά.
- Νυχτερινός Υπάλληλος Υποδοχής Ξενοδοχείου
Αν δεν έχεις ξυπνήσει από τον ύπνο που κάνεις πάνω στο πληκτρολόγιο από τα ουρλιαχτά Γερμανών που γκαρίζουν από πάνω σου KAKERLAKEN KAKERLAKEN ε τότε δεν έχεις ζήσει τίποτα φίλε μου.
Μου φέρνανε τις κατσαρίδες από τα δωμάτια μέσα σε ποτήρια, αφηνιασμένοι και το πρωί ο διευθυντής τους έκανε δώρα καλάθια με ποτά για να τους καλοπιάσει.
Ξενοδοχείο τριών αστέρων στην Κρήτη, χάλι μαύρο. Όλοι κλείνανε δωμάτιο γιατί φυσικά ήταν πολύ φτηνά.
Εγώ ήμουν εκεί αυτός που τα άκουγε όλα. Έπιανα δουλειά στις δέκα τη νύχτα και σχολούσα στις 7 το πρωί, για έξι μήνες σερί ΧΩΡΙΣ ΡΕΠΟ. Σκέψου το λίγο. ΧΩΡΙΣ ΡΕΠΟ για έξι μήνες.
Εκεί κάπου αναγκάστηκα να μάθω Ρώσικα για να καταλαβαίνω τις βρισιές που έτρωγα από τους Ρώσους μεθύστακες που είχαν μεταμφιεστεί σε τουρίστες και λίγα Πολωνικά για να σέρνω τους λιπόθυμους Πολωνούς στα δωμάτια τους.
Πιο πολύ εξολοθρευτής εντόμων ήμουν παρά ρεσεψιονίστ. Εμένα που με βλέπεις έχω σκοτώσει περισσότερες κατσαρίδες απ’ ότι Εβραίους ο Αδόλφος.
Πώς να επιβιώσεις από μία δουλειά που δεν σου αρέσει.
- Υπάλληλος βιβλιοπωλείου
Ναι. Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, χαριτωμένο και ιδανικό αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Εδώ έριξα το περισσότερο κουβάλημα της ζωής μου. Εδώ κάπου με έπιασε η μέση μου μια για πάντα.
Σε μία εποχή που τα βιβλία έχουν γίνει σαν τα Playstation, το να εργάζεσαι σε ένα βιβλιοπωλείο, και ιδιαίτερα σε ένα τεράστιο από εκείνα που πουλάνε βιβλία με το κιλό, δεν είναι ότι καλύτερο.
Λατρεύω τα βιβλία αλλά με αυτή τη δουλειά λίγο έλειψε να τα μισήσω μια για πάντα.
Εκεί έκατσα 5 χρόνια. Ίσως ήταν από τις πιο καλές δουλειές που έκανα ποτέ αλλά στο τέλος δεν αντέχεις άλλο να εξυπηρετείς τόσους πελάτες. Μιλάμε για ορδές ανθρώπων μέσα σε ένα οχτάωρο.
Στο τέλος είχα καταντήσει να κρύβομαι πίσω από τα ράφια για να μην με ρωτήσουν το οτιδήποτε.
Κάθε μέρα έψαχνα τα αυτάκια μου στα πατώματα με αυτά που άκουγα εκεί μέσα.
Όχι. Ο πελάτης, όχι απλά δεν έχει πάντα δίκιο, αλλά δεν ξέρει τι του γίνεται. Ο πελάτης είναι ένα πρόβατο μέσα στον ωκεανό χωρίς σωσίβιο.
Επίλογος
Πραγματικά εύχομαι σε όλους να βρουν τη δουλειά που τους αξίζει, αλλά από την δική μου εμπειρία χρειάζεται γιγαντιαία υπομονή και τεράστια θέληση για εξέλιξη.
Υπομονή παιδιά και το κάτι καλύτερο πάντα βρίσκεται.
Δες το παρακάτω άλμπουμ για να δεις τα καλύτερα βιβλία που μιλάνε για τη δουλειά:
