Όταν το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε στην υπόθεση Ντρεντ Σκοτ εναντίον Σάντφορντ το 1857 να αφαιρέσει τους Αφροαμερικανούς από κάθε δικαίωμα υπηκοότητας και να ανοίξει την πόρτα στην επέκταση της δουλείας στις ΗΠΑ, η απόφαση ώθησε το κίνημα κατάργησης της δουλείας σε όλο το έθνος.
Με αυξημένη επείγουσα ανάγκη να τερματιστεί η δουλεία για 4 εκατομμύρια Αφροαμερικανούς, ορισμένοι υποστηρικτές της κατάργησης, όπως ο Αβραάμ Λίνκολν και ο Φρέντερικ Ντάγκλας, επικαλέστηκαν μια ηθική επιταγή για να πιέσουν για κυβερνητική δράση. Άλλοι είδαν τη μετανάστευση ως τη μόνη οδό προς την ελευθερία. Άλλοι πάλι, όπως ο Τζον Μπράουν, κινήθηκαν στη βία.
Mάχη του Gettysburg: Η ημέρα που χάθηκε η ανθρώπινη αξία
Ποιος ήταν ο Ντρεντ Σκοτ και γιατί κινήθηκε νομικά
Το 1846, ο Ντρεντ Σκοτ και η σύζυγός του Χάριετ, ένα ζευγάρι Αφροαμερικανών σκλάβων που ζούσε στο Μιζούρι. Κατέθεσαν αγωγές εναντίον της χήρας του ιδιοκτήτη τους, ζητώντας την ελευθερία τους. Στήριξαν τις pro forma αγωγές τους στη δικαστική αρχή «άπαξ ελεύθεροι, πάντα ελεύθεροι», υποστηρίζοντας ότι είχαν κρατηθεί σε άδικη υποδούλωση για μεγάλο χρονικό διάστημα στο Ιλινόις και το Ουισκόνσιν -πολιτείες που απαγόρευαν τη δουλεία- προτού επιστραφούν στο Μιζούρι, το οποίο το επέτρεψε.
Η υπόθεσή τους αρχικά απορρίφθηκε λόγω τεχνικής φύσης, αλλά κέρδισαν την ελευθερία τους το 1850. Έπειτα, η απόφαση υποβλήθηκε σε έφεση μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α., αυξάνοντας το εύρος και τη σημασία της, λόγω της μαινόμενης εθνικής συζήτησης σχετικά με το ποιος θα πρέπει να αποφασίσει πού θα μπορούσε να είναι νόμιμη η δουλεία. Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που ευρέως θεωρείται από πολλούς νομικούς ως η χειρότερη ποτέ, διακήρυξε ότι «ένας έγχρωμος δεν είχε δικαιώματα στην ιθαγένεια και μπορούσε να υποδουλωθεί ακόμη και σε ένα ελεύθερο κράτος». Η απόφαση κατέρριψε επίσης τον Συμβιβασμό του Μιζούρι ως αντισυνταγματικό, παίρνοντας από το Κογκρέσο την εξουσία να περιορίσει την επέκταση της δουλείας.
Say Nothing: Τι ήταν οι «Ταραχές» που αποδεκάτισαν το Μπέλφαστ
Η απόφαση για τον Ντρεντ Σκοτ έβαλε τον Λίνκολν στο στόχαστρο
Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, ο υποψήφιος γερουσιαστής Λίνκολν εκφώνησε την περίφημη ομιλία στο Δημοκρατικό Συνέδριο του 1858 του Ιλινόις (House Divided), δηλώνοντας ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούσαν να υπάρχουν με τους μισούς πολίτες της ελεύθερους και τους άλλους μισούς σκλαβωμένους. Ο Λίνκολν για την ακρίβεια, φοβόταν ότι η απόφαση του Ντρεντ Σκοτ θα είχε ως αποτέλεσμα τη νομιμοποίηση της δουλείας σε όλες τις πολιτείες. Ο Λίνκολν ήταν ανέκαθεν ενάντια στη δουλεία, αλλά η απόφαση για τον Ντρεντ Σκοτ τον ανάγκασε να αντιμετωπίσει πιο ενεργά τον θεσμό της δουλείας και το καθεστώς των Αφροαμερικανών. Η θέση του Λίνκολν στην ομιλία του House Divided δεν ήταν εμφύλιος πόλεμος, αλλά ότι οι ψηφοφόροι του Ιλινόις και όλοι οι Αμερικανοί, πρέπει να επιλέξουν μεταξύ υποστήριξης ή αντίθεσης στη σκλαβιά.
Το Harpers Ferry Raid του John Brown
Μέχρι τη στιγμή της απόφασης του Σκοτ , ο Τζον Μπράουν σχεδίαζε ήδη την επιδρομή του στο Federal Arsenal στο Harpers Ferry της Δυτικής Βιρτζίνια. Αλλά αυτός και οι Αφροαμερικανοί υποστηρικτές της κατάργησης ήταν πεπεισμένοι ότι μετά τον Ντρεντ Σκοτ, η δουλεία δεν μπορούσε να τερματιστεί με νομοθεσία ή δικαστική δράση. Ο Μπράουν οικοδόμησε συμμαχίες με ριζοσπαστικούς Αφροαμερικανούς στο Μέριλαντ, οι οποίοι φοβήθηκαν ότι η απόφαση θα οδηγούσε στην εκ νέου υποδούλωση τους.
Τα νομοθετικά σώματα των πολιτειών στη Νέα Υόρκη, το Οχάιο, το Νιου Χάμσαϊρ, τη Μασαχουσέτη και την Πενσυλβάνια έλαβαν μέτρα. Στον απόηχο της απόφασης για τον Σκοτ, το νομοθετικό σώμα της Μασαχουσέτης ζήτησε οι δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου να εκλέγονται από το λαό για θητείες, αντί να έχουν ισόβια διορισμούς. Το Νιου Χάμσαϊρ έκανε ένα από τα πιο ριζοσπαστικά βήματα, ζητώντας «για όλες τις φυλές και τα χρώματα τα ίδια δικαιώματα με τους λευκούς πολίτες».
Τι εννοείτε πως τα αγγλικά δεν είναι η επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ;
Στις 16 Οκτωβρίου 1859, ο Μπράουν και μια μικρή ομάδα υποστηρικτών κατέλαβαν το οπλοστάσιο στο Harpers Ferry, αλλά γρήγορα περικυκλώθηκαν από πεζοναύτες των ΗΠΑ. Στη συμπλοκή που ακολούθησε, 10 από τους άνδρες του Μπράουν σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων δύο από τους γιους του. Ο Μπράουν, καταδικασμένος για προδοσία, στάλθηκε στην αγχόνη. Αλλά η επιδρομή του βοήθησε να τοποθετηθεί η δουλεία στο επίκεντρο της εθνικής συζήτησης, ωθώντας τη χώρα περαιτέρω προς τον Εμφύλιο Πόλεμο.
Ο δρόμος προς τον Εμφύλιο
Δύο χρόνια αργότερα, καθώς ο Λίνκολν εμφανίστηκε ως υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων στις προεδρικές εκλογές του 1860, η απόφαση του Ντρεντ Σκοτ αμφισβητήθηκε στην επίσημη συνάντηση του κόμματος, η οποία την αποκάλεσε «επικίνδυνη πολιτική αίρεση» που ήταν «ανατρεπτική της ειρήνης και της αρμονίας της χώρας». Το Δημοκρατικό Κόμμα, στην πλατφόρμα του 1860, προσπάθησε να εισαγάγει μια σανίδα κωδικοποίησης της απόφασης μέσω της νομοθεσίας του Κογκρέσου.
Πόσοι από τους μύθους της Αρχαίας Ελλάδας είναι τελικά αλήθεια;
Λιγότερο από δύο μήνες μετά την ορκωμοσία του Λίνκολν ως Προέδρου, η νεοσύστατη αποσχισθείσα Συνομοσπονδία επιτέθηκε στο Φορτ Σάμτερ στα ανοιχτά του λιμανιού του Τσάρλεστον στις 12 Απριλίου 1861 για να ξεκινήσει έναν αιματηρό τετραετή Εμφύλιο Πόλεμο που θα στοιχίσει περίπου 620.000 ζωές. Ο πόλεμος θα καθόριζε ότι η χώρα δεν θα μπορούσε να είναι, είπε ο Λίνκολν, ένα σπίτι διαιρεμένο, μισό σκλαβωμένο και μισό ελεύθερο. Η 13η και η 14η Τροποποίηση θα ανέτρεπαν την απόφαση για τον Ντρεντ Σκοτ. Ενώ ήταν μια από τις πιο διαβόητες αποφάσεις στην ιστορία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, η υπόθεση ήταν για πολλούς, όπως το έθεσε ο Φρέντερικ Ντάγκλας, ένας απαραίτητος κρίκος στην αλυσίδα των γεγονότων για τον τερματισμό της δουλείας.
Από την πλευρά τους, ο Ντρεντ και η Χάριετ Σκοτ ελευθερώθηκαν από το νέο τους ιδιοκτήτη τρεις μήνες μετά και παρά την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Η δίκη αυτή θεωρείται μέχρι και σήμερα η σπίθα για την πυρκαγιά που κατέστρεψε τη δουλεία στην Αμερική.
