Στο μακρινό 1962, την εποχή που o Ντέιβιντ Λιν έγραφε ιστορία με το «Λώρενς της Αραβίας», οι Πήτερ Ο’Τουλ και Ομάρ Σαρίφ, καθόντουσαν κάτω από μία τέντα σε ξύλινες καρέκλες με πάνινη πλάτη, μαθαίνοντας από τους εκτροφείς αλόγων στη Συρία πως ακριβώς θα ιππεύσουν τα άλογα και τις καμήλες. Για τον Πήτερ Ο’Τουλ δεν ήταν κάτι το καινούργιο. Στα νιάτα του έπαιζε πόλο επί χόρτου στο Πανεπιστήμιο, ακόμη και αν τις περισσότερες φορές δεν ήταν και πολύ νηφάλιος για να παίξει. Ο καλός του φίλος Ρίτσαρντ Μπάρτον προτιμούσε να μιλάει στις κυρίες της παρέας για τη νέα του ταινία, ενώ ο τρίτος της παρέας, ο Ρίτσαρντ Χάρις, έβαζε στοιχήματα στα πόσα ποτήρια μπράντι μπορεί να γίνει στουπί.
Αυτά όμως τα σκηνικά, τα γνώριζαν καλά οι άνθρωποι της παραγωγής του Λώρενς της Αραβίας. Για την ακρίβεια, το πόσο ποτό μπορούσε να καταναλώσει η τριάδα Ο’Τουλ-Μπάρτον-Χάρις, ήταν κάτι που πλησίαζε τα όρια του αστικού μύθου. Είχαν ακούσει αδιανόητες ιστορίες για τον Ο’Τουλ. Το ότι έχει κλειδώσει μία παμπ για να κοιμηθεί μέσα, ότι έχει ξυπνήσει γυμνός στα Χάιλαντς βρίσκοντας το αυτοκίνητό του χωρίς βενζίνη και ότι η τριάδα έχει βρεθεί σε κρατητήριο στο Λονδίνο τραγουδώντας όλη νύχτα το God Save The Queen – όχι των Sex Pistols, το κανονικό. Οπότε από ευγένεια και μόνο, οι εργαζόμενοι στα γυρίσματα έκαναν την μόνη κίνηση που γνώριζαν ότι ο Πήτερ θα δεχθεί χωρίς να ανοίξει πολλές κουβέντες: του προσέφεραν ένα ποτό.
Η σκηνή για την οποία ενημερωνόταν εκείνη την ώρα ο Πήτερ Ο’Τουλ με τον Ομάρ Σαρίφ, ήταν η επίθεση στην Άκαμπα. Δεν μιλάμε λοιπόν για μία βόλτα με καμήλες ή άλογα στα πρότυπα που ο Ο’Τουλ έπαιζε πόλεμο στο Πανεπιστήμιο. Τεχνικά και μόνο, ήταν μία πολύ δύσκολη σκηνή, αφού θα έπρεπε να καθοδηγήσουν 400 περίπου κομπάρσους. Ο Σαρίφ τρομοκρατήθηκε. Άρχισε να διαμαρτύρεται και να ανησυχεί πως θα ποδοπατηθεί αν έπεφτε από την καμήλα. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα όπου άρχισε να σκέφτεται σοβαρά, το ενδεχόμενο να δέσει τον εαυτό του σε αυτή. Σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Σέλλερς, τον άνθρωπο που έγραψε την βιογραφία του Πήτερ Ο’Τουλ, επακολούθησε ο εξής διάλογος μεταξύ των ηθοποιών.
Σαρίφ: Τι θα κάνεις εσύ;
Ο’Τουλ: Βασικά, λέω να μεθύσω.
Σαρίφ: Ωραία, λέω να κάνω το ίδιο.
Το ποτό είχε πρωταρχικό ρόλο σε αυτή τη σκηνή που αργότερα οι κριτικοί θα παρουσίαζαν ως μεσσιανική, με τον Ο’Τουλ να σχολιάζει στους δημοσιογράφους ότι απλά δεν έβλεπε μπροστά του από το μπράντι. Όμως εδώ που τα λέμε, όταν καλείσαι να παίξεις έναν Ιρλανδό παρότι είσαι γεννημένος στο Γιόρκσαϊρ, το προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό σου είναι να πείσεις όλο τον κόσμο πως θα συμπεριφερόσουν -ακόμη και στον πόλεμο- σαν γνήσιος Ιρλανδός. Στο τέλος του μαθήματος της ιππασίας, ο εκπαιδευτής ρώτησε τον Ο’Τουλ αν ισχύει ότι έχει ξυπνήσει με τον Μάικλ Κέιν σε ένα ξενοδοχείο με γυναίκες που δεν γνώριζαν. Ο ηθοποιός απάντησε με την άκρως ελληνική ατάκα «βάλε ένα ποτό και κάτσε να σου τα πω».
O Ρίτσαρντ Χάρις έχει κάνει με τη σειρά του τα δικά του «αίσχη».
Σε μερικές ημέρες στα γυρίσματα της ταινίας, ο Ο’Τουλ είχε υιοθετήσει το πλάνο Ρίτσαρντ Χάρις και δημιούργησε ένα γκρουπ Alcoholics Unanimous. Aν κάποιος σου προσέφερε ποτό και δεν ήθελες να πιείς, έπρεπε να καλέσεις κάποιον που θα σε έπειθε να το κάνεις. Καθόλου άσχημο αλλά άκρως επικίνδυνο για τα γυρίσματα (σ.σ.: με αυτή τη συμπεριφορά, οι γιατροί θα έλεγαν πέντε χρόνια αργότερα στον Πήτερ Ο’Τουλ πως αν έπινε ένα ποτό ακόμη, θα πέθαινε). Το μόνο σίγουρο ωστόσο, είναι πως όλοι ήπιαν ένα ποτηράκι παραπάνω εξαιτίας του ηθοποιού. Δεν ξέρουμε πόσα από όλα αυτά που περιλαμβάνει το βιογραφικό πόνημα του Σέλλερς είναι αλήθεια και πόσο έμειναν απ’ έξω, αλλά μερικούς μήνες μετά τα γυρίσματα, ο Ομάρ Σαρίφ θα δήλωνε πως έμαθε να αραιώνει το μπράντι του με γάλα γιατί δεν μπορούσε να ακολουθήσει στα ποτά τον Ο’Τουλ. Και πώς να το κάνουμε, υπάρχει πάντα κάποιος σε μία παρέα που πίνει περισσότερο και αν έχει ταλέντο, ίσως να αφήσει και μία καριέρα σαν αυτή του Σερ Πήτερ. Σε κάθε περίπτωση, το μεθυσμένο προσωπικό της παραγωγής τα έβγαλε μια χαρά πέρα και ίσως να είναι και η απόδειξη πως το ποτό, σε κάποιες περιπτώσεις, ίσως να σου δίνει το απαραίτητο κέφι για να μεγαλουργήσεις.
Για τον Πήτερ Ο’Τουλ το «Λώρενς της Αραβίας» ήταν μία ταινία σταθμός, αλλά πολύ περισσότερο ήταν και μία απόλαυση για τον κόσμο που δούλεψε μαζί του. Ως άκρως Διονυσιακός τύπος, έκοψε το ποτό για δέκα χρόνια και το έριξε στη μαριχουάνα, για να το γυρίσει τελικά πάλι στο ποτό με τους Ρίτσαρντ Μπάρτον και Ρίτσαρντ Χάρις. Πείτε ό,τι θέλετε για τις ζωές τους, αλλά κινηματογραφικά μεγαλούργησαν.
Εμείς θέλουμε να κλείσουμε το κείμενο με αυτό εδώ το βίντεο. Μία απόδειξη πως οι μεγάλες φιλίες μένουν και ενίοτε, το ποτό τις βοηθάει να διατηρηθούν. Και μπράβο τους.
