Το Black Mirror κατάφερε να βάλει στην καθημερινότητα την τεχνολογία με τον πιο φαντασμαγορικό τρόπο. Μέσα από ταινίες και σειρές έχουμε εκατοντάδες παραδείγματα για το που θα μπορούσε να μας φτάσει η τεχνολογία στους απώτερους στόχους μας. Από το να κατακτήσουμε ολοκληρωτικά το άτομο, να κατανοήσουμε το σύμπαν, τους νόμους της εξέλιξης και να φτάσουμε μέχρι και την ίδια την αθανασία. Χάρη στο Hollywood και τις ιδέες του, έχουμε δει πολλά.
Εκεί όμως που διέφερε το Black Mirror είναι για το πώς η τεχνολογία θα μπορούσε να αλλάξει την καθημερινότητα ενός απλού ανθρώπου, όχι μόνο στο κομμάτι της εξυπηρέτησης αλλά και στο κοινωνικό του αποτύπωμα. Θα μπορούσε να τον καταστρέψει ή να τον βοηθήσει; Επεισόδια όπως το San Junipero από τη μία και το Metalhead από την άλλη, είναι τρανταχτά παραδείγματα για το αισιόδοξο ή αντίστοιχα το απαισιόδοξο μέλλον της ανθρώπινης φυλής.
Το Eulogy, το επεισόδιο της νέας σεζόν που προβάλλεται στο Netflix, δεν είναι απλά αισιόδοξο. Είναι ελπιδοφόρο. Θίγει ένα μεγάλο θέμα που απασχολεί την ανθρωπότητα από την πρώτη στιγμή που ο εγκέφαλός μας, είχε την νόηση να αντιληφθεί την απώλεια. Το πένθος. Και το πένθος δεν είναι απλά μια δύσκολη διαδικασία, αλλά μια πορεία που διαγράφεται διαφορετικά και εκφράζεται διαφορετικά στον καθένα μας. Ο Paul Giamatti που πρωταγωνιστεί στο συγκεκριμένο επεισόδιο, καλείται να μοιραστεί τις αναμνήσεις του από μια παλιά του σύντροφο που δεν βρίσκεται εν ζωή, με μια ΑΙ συσκευή, που επιτρέπει να ξαναδεί τις ξαναδεί μπροστά του. Σαν να βρίσκεται μέσα σε έναν τρισδιάστατο πίνακα ζωγραφικής, ο οποίος με κάθε ανάμνηση που ξεκλειδώνεται, ο χώρος γεμίζει με νέες εικόνες ακριβώς όπως ένας καμβάς.
Φυσικά δεν είναι όλες οι αναμνήσεις χαρμόσυνες. Αυτό που τελικά συμβαίνει, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ξεδιπλωμένο φιλμ των αναμνήσεων που όλοι έχουμε. Όμως ακόμα και οι δυσάρεστες αναμνήσεις μας, μπορούν να αποτελέσουν κλειδιά για να βρούμε άλλες όμορφες που είχαμε ξεχάσει. Που ήταν βαθιά θαμμένες σε κάποιο νευρώνα του εγκεφάλου και που φροντίζουν να μας κάνουν να χαμογελάσουμε ξανά. Αυτό συμβαίνει στον ήρωα που υποδύεται ο Paul Giamatti και δεν γίνεται να μην κάνεις παραλληλισμούς με την δική σου ζωή.
Όχι όμως μόνο για τις αναμνήσεις που έχεις ξεχάσει και την χαρά που θα έφερναν στο πρόσωπό σου. Μία τέτοια λειτουργία ακούγεται ιδανική για την αντιμετώπιση των μετατραυματικών καταστάσεων. Μήπως μια τέτοια λειτουργία βοηθήσει ένα σωρό κόσμο να ξεπεράσουν πιο εύκολα το πένθος τους; Ή αν όχι να το ξεπεράσουν, γιατί είναι μια πολύ βαριά και απόλυτη λέξη, να τους βοηθήσει να το αποδεχτούν.
Το Eulogy είναι μια τρυφερή ιστορία που παρότι έχει τα κρυφά της μυστικά, αποθεώνει την ανθρώπινη ύπαρξη. Τα σωστά μας και τα λάθη μας, τον εγωισμό μας αλλά και τον χωρίς λογική έρωτα. Αν μπορούσαμε να εξερευνήσουμε τις αναμνήσεις μας και να κοιτάξουμε καλύτερα τα λάθη μας, θα ήμασταν καλύτεροι άνθρωπο σήμερα; Πόσο θα αφήναμε τον εαυτό μας να μάθει από αυτά και πόσο εύκολα ή δύσκολα θα σκοτώναμε τον εγωισμό μας πριν σκοτωθεί η ανθρωπιά μας;
Όλα αυτά τα ερωτήματα, σε ένα επεισόδιο που εξυμνεί τον ίδιο τον άνθρωπο. Και τα όμορφα πράγματα που μπορεί να ξεκλειδώσει ο νους του.
