Είναι «δίκαιο» να θυμόμαστε τον Michael Schumacher όπως ήταν όταν έτρεχε στη Formula 1: Αποφασιστικός, συχνά «αδίστακτος», σχεδόν πάντα «προγραμματισμένος», πολύ γρήγορος, με άποψη για το πώς οι μηχανικοί του θα μπορούσαν να κάνουν το μονοθέσιο πιο γρήγορο και πιο αξιόπιστο. Θα ήταν «άδικο» να έχουμε την εικόνα του όπως είναι σήμερα ή όπως εικάζουμε ότι είναι σήμερα – αφού οι πληροφορίες που έχουμε για την κατάσταση της υγείας του, είναι από ελάχιστες ως μηδαμινές. Του Schumacher δεν του αξίζει ούτε να τον λυπόμαστε, ούτε να τον κοιτάζουμε με οίκτο. Υπ’ αυτή την έννοια, το ντοκιμαντέρ του NETFLIX για τον Michael Schumacher, μας θύμισε τον «Σούμι» που αγαπήσαμε ή μισήσαμε, αλλά τέλος πάντων τον οδηγό και άνθρωπο που ήταν «μάχιμος». Όρθιος. Που έδινε τις μάχες του στα σιρκουί σαν λυσσασμένος. Που αρνούταν να χάσει.
Το ντοκιμαντέρ θα σε γυρίσει πολλά χρόνια πίσω. Θα σε ταξιδέψει στην παιδική ηλικία του Schumacher και τους αγώνες καρτ. Θα σε μεταφέρει στην εποχή που πρωτοκάθισε σε μονοθέσιο Formula 1, θα ασχοληθεί με τα δυο πρωταθλήματα με τη Benetton, την κόντρα του με τον Ayrton Senna, θα μείνει για λίγα λεπτά στην καταραμένη «Ταμπουρέλο» όπου ο Βραζιλιάνος έχασε τη ζωή του έχοντας το Schumacher στο κατόπι του. Θα σε πάει μετά στη θητεία του στη Ferrari αλλά εστιάζοντας στα χρόνια της «ανομβρίας» και όχι στην πενταετή του κυριαρχία από το 2000 και μετά. Και είναι και «τίμιο» αλλά και διδακτικό να μάθεις πώς διαχειρίστηκε την αποτυχία των πρώτων χρόνων ένας άνθρωπος που δεν συμβιβάστηκε ποτέ με τη δεύτερη θέση, που ήταν διατεθειμένος ακόμα και να περάσει (κυριολεκτικά) πάνω από τον αντίπαλό του προκειμένου να τερματίσει πρώτος, που έχτισε πολύ προσεκτικά την καριέρα του, με τον ίδιο τρόπο που «φωτογράφιζε» στο μυαλό του τις στροφές της κάθε πίστας.
Θα σου πει πολλά πράγματα το ντοκιμαντέρ και θα σου πουν πολλά πράγματα και οι άνθρωποι που μιλούν γι’ αυτόν: ο πατέρας του, τα παιδιά του και η σύζυγός του, η Corinna. Ο Jean Todt και ο Ross Brawn. Ο Bernie Ecclestone και ο Flavio Briatore. Ο Mika Häkkinen, ο David Coulthard και ο Eddie Irvine. Αλλά θα σου πουν πράγματα που πιθανότατα γνωρίζεις ή κάπου έχεις ακούσει ή έχεις δει με τα μάτια σου σε έναν αγώνα. Αυτά που δεν λέει κανείς, σίγουρα θα είχαν επίσης μεγάλο ενδιαφέρον – διότι το ντοκιμαντέρ, χωρίς να είναι «αγιογραφία» του Schumacher, «στρογγυλεύει» πολύ την εικόνα του παραλείποντας μερικές από τις πιο δυσάρεστες πτυχές του χαρακτήρα και της καριέρας του, πιθανότατα διότι έτσι ήθελε η οικογένειά του να τον θυμόμαστε. Και το ντοκιμαντέρ έγινε όχι απλά με την άδεια και τη συνεργασία της, αλλά ουσιαστικά με την απόλυτη επίβλεψή της. Δεν θα δεις για παράδειγμα και πολλές από τις κακές του στιγμές και τα ξεσπάσματά του, δεν θα ακούσεις καν να μιλά στο ντοκιμαντέρ ούτε ο Massa ούτε ο Barrichello που έμειναν «ετσιθελικά» στη σκιά του την περίοδο που πήρε τα 5 πρωταθλήματα, ακόμα και το περιστατικό που οδήγησε στην τιμωρία του μοιάζει με «ξέπλυμα»: ο Schumacher έκανε κάτι που ήταν τελείως και απόλυτα λάθος, αλλά όσοι μιλούν γι’ αυτό το περιστατικό, αποφεύγουν επιμελώς να πάρουν ξεκάθαρη θέση.
Αν είσαι φαν της Formula 1, μοιραία θα κάνεις τη σύγκριση με το ντοκιμαντέρ για τον Ayrton Senna – και όταν τα «ζυγίσεις», θα καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι εκείνο ήταν πιο «δυνατό». Μετά βέβαια, θα κάτσεις και θα σκεφτείς ότι ο Senna πέθανε το 1994 αλλά ο Schumacher είναι ακόμα ζωντανός. Και με θλίψη τελικά θα παραδεχτείς, πως όλη η ατμόσφαιρα του ντοκιμαντέρ για τον Michael Schumacher, ο τρόπος που μιλούν γι’ αυτόν οι συγγενείς του, οι φίλοι του, οι παλιοί του συνεργάτες και αντίπαλοι, έχει ένα βαρύ πένθος: ναι, ο Schumacher είναι ακόμα ζωντανός. Αλλά από τις 29 Δεκεμβρίου του 2013, όταν χτύπησε το κεφάλι του κάνοντας σκι, δεν είναι ο ίδιος. Είναι ζωντανός αλλά δεν είναι ανάμεσά μας – τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που τον γνωρίσαμε και σίγουρα όχι όπως θα θέλαμε.
Σε τελική ανάλυση, δεν του αξίζει να θλίβεσαι για τον τρόπο που κατέληξε η ζωή του μετά το Δεκέμβρη του 2013, αλλά να «γιορτάζεις» για τον τρόπο που έζησε, που οδήγησε, που κέρδισε και πανηγύρισε όλα τα «αγωνιστικά χρόνια» της ζωής και της καριέρας του. Κυρίως, για τον τρόπο που κυριάρχησε στη Formula 1 και το πόσο πολύ επέδρασε σε ένα μηχανοκίνητο σπορ, που δεν θα ήταν αυτό που είναι, αν δεν είχε περάσει από το τιμόνι του ο Michael Schumacher.
