Θυμάσαι τον πατέρα σου να λαχανιάζει ενώ σε κυνηγάει; Με μένα κάπως έτσι συνέβη η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα την αντοχή της ηλικίας. Είσαι πιτσιρίκι αλλά κατεβαίνεις ποιοι είναι οι μεγάλοι, οι μικροί και οι μεγαλύτεροι. Βλέπεις τις κοιλιές, τις καράφλες, τις ρυτίδες, τις γενειάδες. Αντιλαμβάνεσαι την ηλικία αλλά όχι την αντοχή. Όταν ο πατέρας σου σε κυνηγάει για να σε πιάσει και κάποια στιγμή σταματάει λαχανιάζοντας, καταλαβαίνεις ότι κάποιοι από «εκείνους» δεν αντέχουν και τόσο. Χωρίς βέβαια να μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς πως αυτό μία μέρα θα συμβεί και σε σένα. Και δεν είναι μόνο η αντοχή. Είναι χίλια-δυο που συμβαίνουν στην καθημερινή ζωή ενός ενήλικα και μαρτυρούν την ηλικία του.
Η νέα σεζόν που ξεκινά, είναι ξεκάθαρα κομβική για κάποιους άντρες που απέχουν μερικά βήματα πριν τα 40. Γιατί; Γιατί συνειδητοποιούν μέχρι που φτάνει η αντοχή τους και τα κουράγια τους. Δεν θέλω καν να μπω σε αυτή τη βλαμμένη πρόταση που διαιωνίζεται πως «είναι η καλύτερη ηλικία του άντρα». Αν έχεις λύσει τα οικονομικά σου προβλήματα και κάνεις δουλειά με το στρες σου, τότε κάθε ηλικία είναι μια χαρά. Όμως είναι κάποιες από τις μέρες εκείνες που βιώνουμε σαν άντρες, είτε στη δουλειά, είτε με τα παιδιά μας, είτε απλά περπατώντας στους διαδρόμους του σούπερ-μάρκετ, που βροντοφωνάζουν την ηλικία σου. Που μαρτυρούν ότι έχεις μεγαλώσει. Ότι ενδόμυχα σου αρέσει που έχεις μεγαλώσει γιατί διακρίνεις μία κούραση κάπως πρωτόγνωρη.
Αρχίζεις και παίζεις με τα ανίψια σου στο νερό αντί να κάθεσαι να λιάζεσαι και να συζητάς για το μαγιό της διπλανής (όχι πως δεν το κάνεις, αλλά δεν το κοιτάς σαν να άνοιξε ένας νέος κόσμος μπροστά σου). Στην παραλία σκέφτεσαι οπωσδήποτε την ταβέρνα και τις μπίρες που θα πιείς μετά για να συνέλθεις, ενώ η σκέψη για σφηνάκια το βράδυ σου φέρνει αναγούλα. Καλύτερα ένα απλό ποτό. Η πρώτη σφαλιάρα όμως είναι τα χάπια. Ναι, τα χάπια. Έχεις μεγαλώσει περισσότερο από τους συνομήλικούς σου, όταν παίρνεις τακτικά -πλέον- ένα χάπι. Άλλος παίρνει για την πίεση, άλλος για το στομάχι του, άλλος για την χοληστερίνη κ.ο.κ. Αν δεν είχες κάποια εκ γενετής κατάσταση που να απαιτεί φαρμακευτική περίθαλψη καθημερινά και είναι τα πρώτα χάπια που παίρνεις, αισθάνεσαι ένα κομματάκι πιο θνητός. Γενικότερα τα χάπια σε κάνουν να αισθάνεσαι πιο μεγάλος. Αλλά σταματάς εκεί; Όχι βέβαια. Απλά δέχεσαι τη νέα έκδοση του εαυτού σου και πόσο μάλλον όταν ξαφνικά απαιτείται να κάνεις τακτική γενική αίματος κάθε χρόνο και να μην τις παραλείπεις επειδή απλά δεν έχεις κέφια ή το ξέχασες. Και οι άσπρες τρίχες; Καλά εκεί την κρυάδα λογικά την έχεις φάει από νωρίς, μιας και κάνουν την εμφάνιση μέχρι και από τα 25 σου χρόνια. Αλλά σαν να έχουν γίνει μπόλικες τελευταία.
Ταυτόχρονα, αν είσαι σε αυτή την ηλικία, ξεκινάει η πρώτη εξέταση για προστάτη. Προς Θεού, δεν λέμε πως δεν πρέπει να γίνει και ότι όποιος το κάνει είναι φοβισμένος, αλλά στα 40 ξεκινάει η πρώτη προαιρετική εξέταση για προστάτη ώστε να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Όλο αυτό σου φαίνεται κάπως αν σκεφτείς ότι μέχρι τώρα, ο λόγος που…κοίταζες, τον «καλύτερο σου φίλο» στον ανδρολόγο, ήταν επειδή είχες βγάλει κάποιο αφροδίσιο νόσημα όπου τότε που ήσουν με την σχέση σου, ήσασταν πιτσιρίκια 20 χρονών και δεν καταλαβαίνατε τι συμβαίνει. Σου αρέσει η ηρεμία, σου αρέσει να περνάς καλά χωρίς φανφάρες και στο άκουσμα της έκφρασης «party animal», σου έρχονται κάτι περασμένα μεγαλεία που κάθε Παρασκευή και Σάββατο βρισκόσουν στο Ακρωτήρι και άνοιγες μπουκάλια με φίλους γνωρίζοντας κοπέλες.
Το χειρότερο όμως παιδιά, είναι η μηδενική ανοχή στις βλακείες. Εκεί, σίγουρα καταλαβαίνεις ότι έχεις μεγαλώσει. Δεν έχεις ούτε την όρεξη, ούτε το κουράγιο να ακούς ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα για τι μιλάνε. Δεν μπορείς να ακούς ανακρίβειες, να σου τάζουν πράγματα που δεν γίνονται ποτέ και δεν μπορείς πλέον να κάνεις παρέα με όλους. Θέλεις να συμβαίνει επειδή δεν αντέχεις; Μήπως απλά είσαι πολύ κουρασμένος; Μήπως έχεις γνωρίσει πολλούς και έχεις περάσει πολλά σε σημείο που, μόνο και μόνο ότι πρέπει να μπεις σε διάλογο, θες να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο; Δεν έχεις ψυχολογικά, ούτε κάτι πάει στραβά με σένα. Απλά μεγάλωσες. Και όσο μεγαλώνεις, μεγαλώνουν τα τριγλυκερίδια και μικραίνει η υπομονή. Τόσο απλά. Καλύτερα να παίζεις με τα παιδιά σου στο νερό. Σε αυτό, δεν πρόκειται ποτέ τίποτα να πάει στραβά.
Ποιος ξέρει, ίσως κοντά στα 50 να είμαστε καλύτερα.
