Οι μπαμπάδες μας τον θυμούνται να κοπανάει το χέρι στο τραπέζι ως Oliver Cromwell φωνάζοντας «Ο Βασιλιάς δεν είναι η Αγγλία!». Εμείς οι millennials ωστόσο τον γνωρίσαμε μέσα από τους ρόλους του ως Μάρκο Αυρήλιο στο Gladiator του Ridley Scott και φυσικά στα δύο πρώτα Harry Potter στο ρόλο του Albus Dumbledore – οι πιο ψαγμένοι θα τον είχαν δει και στο The Field του 1991.
O Richard Harris κουβαλούσε μαζί του μία πολυετή πορεία στην κινηματογραφική βιομηχανία. Περπάτησε πλάι-πλάι με τα μεγαθήρια. Υπήρξε προσωπικός φίλος του Peter O’Toole, του Alec McGuinness, του Richard Burton. Μίας γενιάς ηθοποιών που δύσκολα θα καταφέρει να συγκριθεί με οποιαδήποτε σημερινή. Αρκεί να δεις τις ταινίες του για να αντιληφθείς το μεγαλείο της υποκριτικής του. Ακόμη και στο μιούζικαλ του Camelot που έπαιξε τον βασιλιά Αρθούρο (δύο φορές), κατάφερε να ξεχωρίσει παρόλες τις κριτικές της εποχής που χαρακτήρισαν μέτρια την προσπάθεια. Και μπορεί η τελευταία του εμφάνιση να ήταν εκείνη του ήπιου, σοφού και προσεγμένου σε κουβέντες Dumbledore, αλλά ο Richard Harris υπήρξε σε όλη του την ζωή 100% Ιρλανδός σε όλα του. Και σε όλα όσα έρχονται μαζί με αυτό.
To 2008 λοιπόν, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τα πιο ενδιαφέροντα insides από τις ζωές τεσσάρων μεγαθηρίων του σινεμά. Των Richard Harris, Peter O’Toole, Richard Burton και Oliver Reed. Δεν είναι βέβαια μία τυχαία επιλογή χαρακτήρων μιας και οι τέσσερις υπήρξαν φίλοι στην πραγματική ζωή – κυρίως ο Harris με τον O’Toole. Ειδικότερα, με μία ενδότερη ματιά στα όλα όσα έκανε στα νιάτα του και τα μετέπειτα χρόνια ο Harris, διαπιστώνεις πως όχι μόνο απέχει θριαμβευτικά από τον χαρακτήρα ενός παππούλη Dumbledore, αλλά πως θα ήταν και ο τύπος που θα ήθελες να κάνεις μαζί του διακοπές στην Ίο και στη Ικαρία. Ειδικά με τις αντοχές του στο ποτό. Γιατί αν είσαι Ιρλανδός, φαίνεται πως η υπερδύναμη σου σαν Avenger τύπος είναι να αντέχεις στο ποτό. Μόνο έτσι θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι οι O’Toole και Harris εμφανιζόντουσαν κυριολεκτικά στουπί στα γυρίσματα, μιας και την προηγούμενη νύχτα είχαν γυρίσει όλες τις pub που βρισκόντουσαν στο χάρτη.
Για τους Ιρλανδούς, ο Harris ήταν ήδη ο δικός τους Rex Harrison. Πέρα ότι είχε κάνει κορυφαίες εμφανίσεις στα This Sporting Life και στο διθυραμβικό Angry Young Man, οι δημοσιογράφοι που έμπαιναν στην διαδικασία να τον παρουσιάζουν ως James Deanστα νιάτα του, επηρέασαν αυξητικά την δημοτικότητα του. Και για καλό λόγο. Ο Harris έχασε την άδεια οδήγησης του πιτσιρικάς, όταν χτύπησε με την μηχανή του ένα λεωφορείο στο Δουβλίνο. Όταν αργότερα πήγε στην δραματική σχολή στο Λονδίνο, την πρώτη νύχτα ξυλοκόπησε κάποιον που τον αποκάλεσε ιρλανδικό γουρούνι και πέρασε ένα βράδυ στο κρατητήριο. Βλέπεις, παρότι η καριέρα του σταμάτησε απότομα από την φυματίωση, ο Harris είχε ακόμη την σωματοδομή ενός καθωσπρέπει παίκτη του ράγκμπι – το οποίο λάτρευε και μετέπειτα πήγαινε σε πολλά παιχνίδια με τους Burton και O’ Toole. Εκείνες τις ημέρες των φοιτητικών του χρόνων, ένα βράδυ που έψαχνε δωμάτιο για να κοιμηθεί, συνάντησε έναν καπνέμπορο που νοίκιαζε δωμάτια. Είχε κρεμάσει ένα σημείωμα σε μία γυάλινη κορνίζα που έγραφε «Απαγορεύονται οι μαύροι και οι Ιρλανδοί». Ο Harris έσπασε το γυαλί και κράτησε το χαρτί για το υπόλοιπο της ζωής του.
Οι πρώτες δουλειές στο θέατρο ήταν δύσκολες, αλλά ως σωστός Ιρλανδός ήξερε αυτό: όταν τα πράγματα γίνονται ζόρικα, βρες χρόνο για μερικές μπίρες. Αυτό όμως έγινε τελικά θέμα. Μεγάλο. Γιατί όσοι έχουν μελετήσει τις φιγούρες των Peter O’Toole, του Richard Burton, του Oliver Reed, γνωρίζουν πως οι συγκεκριμένοι μπορούσαν να πιουν μέχρι και πετρέλαιο. Αναφέρεται συγκεκριμένα ότι οι νύχτες του O’Toole με τον Harris γύρω από το ποτό, έκαναν τον Bukowski να αισθάνεται τιποτένιος μπροστά τους. Στη Νέα Υόρκη, υπήρχε μπαρ που ήξερε να σερβίρει 6 σφηνάκια βότκα με το που εμφανιζόταν ο Harris. Ο δημοσιογράφος στον οποίο είπε αυτή την ιστορία, του είπε πως υπερβάλλει. Ο Harris τον πήρε από το χέρι, μπήκαν σε ταξί και έφτασαν στο εν λόγω μπαρ. Ο δημοσιογράφος, είδε κατάπληκτος τον μπάρμαν να γεμίζει 6 ποτήρια σφηνάκια. Κατόρθωμα; Ίσως. Αλλά αν έχεις κάνει ποτέ παρέα με Ιρλανδό, θα ήξερες ότι αυτό είναι απλά μία Πέμπτη. Ένα Σάββατο. Ένα κοινό βράδυ.
«Ένα βράδυ στο Λονδίνο με έδιωξαν από το μπαρ που έπινα επειδή έπρεπε να κλείσει. Έτρεξα στο King Cross για να πάρω το τρένο και να προφτάσω ένα μπαρ που γνώριζα πως θα ήταν ακόμη ανοιχτό, αλλά με πήρε ο ύπνος. Μετά από μερικές ώρες, ξύπνησα στο Leeds. Έψαχνα κάπου να κοιμηθώ και τελικά έσπασα το τζάμι μίας κατοικίας με μία πέτρα. Μπήκα μέσα, αλλά ευτυχώς ο ιδιοκτήτης με αναγνώρισε και δεν κάλεσε την αστυνομία. Έμεινα εκεί 4 ημέρες. Δεν θυμάμαι τίποτα από όλα αυτά που σας είπα. Μου τα διηγήθηκαν φίλοι και ο ατζέντης μου όταν ξύπνησα».
Οι ιδιοκτήτες κατάφεραν να βρουν μέσω του ατζέντη την γυναίκα του. Όταν της είπαν πως βρίσκεται εκεί, εκείνη τους απάντησε να τον κρατήσουν. Λίγους μήνες μετά, ο Richard Harris χώρισε με την Elizabeth. Δεν τα κατάφερε καλά ούτε με την δεύτερη, το πρώην μοντέλο Ann Turkel, μιας και αυτός ο γάμος κατέληξε σε διαζύγιο. Ο ίδιος έχει αναλάβει την πλήρη ευθύνη και για τους δύο χωρισμούς. Όπως όμως σχολίασε, αν γυρνούσε τον χρόνο πίσω, το πιο πιθανό είναι πως θα έκανε τα ίδια. Και κάποια στιγμή, φτάσαμε στα 70s.
Ήταν η εποχή που οι γιατροί συμβούλεψαν τον Harris να κόψει το ποτό γιατί θα πέθαινε. Και το έκανε. Το πρόβλημα ωστόσο είναι πως το αντικατέστησε με τα ναρκωτικά. Με ό,τι μπορούσε δηλαδή κανείς να εισπνεύσει, καταπιεί ή καπνίσει. Αυτή η κατάσταση θα κρατούσε για πέντε χρόνια, μέχρι που έφτασε στο σημείο να έχει απώλειες μνήμες και αποφάσισε να τα κόψει. Η επιστροφή του στο ποτό έγινε στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, όταν του πρόσφεραν μία μπίρα σε μία κηδεία. Και αυτό ήταν. Ο Harris ξανακύλησε. Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, δεν νομίζουμε πως είχε και ποτέ στο μυαλό του την σκέψη να μαζευτεί. Όμως τίποτα δεν τον είχε προετοιμάσει για το νέο κύμα καριέρας που ερχόταν στο διάβα του. Γιατί μετά ήρθε το Unforgiven του Clint Eastwood. Το Gladiator του Ridley Scott. Και φυσικά ο ρόλος του Albus Dumbledore. Κάποιες φορές νευρίαζε με το γεγονός ότι πιθανόν να πέθαινε και ο κόσμος να θυμόταν μόνο αυτόν τον ρόλο, αλλά όταν είδε ξανά την αποδοχή και μάλιστα από τη νέα γενιά, έμεινε τόσο έκπληκτος που δεν του φάνηκε και τόσο κακή κίνηση ότι έκανε το χατήρι της εγγονής του – γιατί αυτός ήταν ο λόγος που δέχτηκε.
Όμως βαθιά μέσα στην καρδιά και την ψυχή, ο Richard Harris εκτός από ταλαντούχος, παρέμεινε 100% Ιρλανδός. Ήταν ο τύπος που απολάμβανε μία Guinness στο πάρκο με την ίδια λαχτάρα που απολάμβανε τα γυρίσματα μιας καλής ταινίας. Άνηκε σε αυτή την ωραία γενιά των αντρών, την παντελονάτη, την ατόφια, που δεν έδινε δεκάρα για το τι θα πει ο κόσμος, που γλέντησε την ζωή του όπως την ήθελε και που στα 70 του χρόνια, δεν δίσταζε να πει «άντε γαμήσου άσχημη» σε μία Ιρλανδέζα που του έκανε παράπονα ότι μέσα στα χρόνια της καριέρας του ξέχασε την γενέτειρα του το Limerick.
Οπότε όχι. Σίγουρα ο αυθεντικός Richard Harris δεν έχει καμία σχέση με τον Albus Dumbledore. Υπήρξε πολύ καλύτερος και αυθεντικός. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία γουλιά της ζωής του.
