Υπάρχουν διάφορα αρκτικόλεξα που παραπέμπουν σε κάποια ονομασία. Π.χ., ΔΝΤ σημαίνει Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. ΤΝΤ σημαίνει τρινιτοτολουόλη – καθόλου τυχαίο το «ΔΝΤ» και το «ΤΝΤ»)… Αν υπήρχε αρκτικόλεξο για τη λέξη «αυτοκαταστροφή», αυτό θα ήταν τα εξής τρία γράμματα: Α, Ε, Κ. Κι ας μην «βγαίνουν» με τα γράμματα της λέξης – η ΑΕΚ φέτος, ξαναγράφει το «Εγχειρίδιο της Αυτοκαταστροφής».
Από το όνειρο στον εφιάλτη
Στις αρχές του καλοκαιριού, η ΑΕΚ πανηγύρισε πρωτάθλημα μετά από 24 χρόνια. Στο τέλος του καλοκαιριού, πανηγύρισε είσοδο στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Όλο αυτό το διάστημα, οι φίλοι της «πανηγύριζαν» ένα γήπεδο που δεν ήταν πια «μακέτο», αλλά έπαιρνε πλέον σάρκα και οστά: μπορούσαν ακόμα και να βλέπουν τις εργασίες στην «Αγιά Σοφιά» σε live streaming! Κόσμος έφυγε, κόσμος ήρθε, άλλαξε ο προπονητής, κάποιοι ανανέωσαν, κάποιοι αποχώρησαν, ένας δανεικός επέστεψε στη βάση του, ένας άλλος δανεικός αγοράστηκε, κάποιοι ήρθαν δανεικοί «και βλέπουμε», είχαμε μεταγραφικά σίριαλ, είχαμε φημολογία για προτάσεις πολλών εκατομμυρίων που απορρίφθηκαν, κυρίως είχαμε προσδοκίες, όνειρα και βραδιές με «σεντόνι» μπροστά μας, παρά το δύσκολο όμιλο.
Λίγους μήνες μετά η ΑΕΚ έχει μηδέν βαθμούς μετά από 5 παιχνίδια στο Τσάμπιονς Λιγκ. Απέχει 12 βαθμούς από την κορυφή του πρωταθλήματος. Κινδυνεύει με εξοντωτική τιμωρία από την ΟΥΕΦΑ για τα επεισόδια (κυρίως) και το πανό (δευτερευόντως) από το ματς της Τρίτης. Σιμόες, Μπακασέτας και Λαμπρόπουλος είναι εκτός ομάδας, ο Αϊντάρεβιτς έφυγε κλαίγοντας, ο προπονητής Μαρίνος Ουζουνίδης είναι στριμωγμένος όσο ποτέ άλλοτε και η διοίκηση έχει να διαχειριστεί πολλά και σημαντικά μέτωπα – πολλά από τα οποία τα «άνοιξε» η ίδια ή επέτρεψε να υπάρχουν ανοιχτά.
Προσκλητήριο:
Αραούχο; Απών. Γιόχανσον και Χριστοδουλόπουλος; Απόντες. Βράνιες; Απών. Κονέ; Απών. Μπακασέτας, Λαμπρόπουλος και Σιμόες; Απόντες. 8 παίκτες, βασικοί ή εν δυνάμει βασικοί είναι εκτός ομάδας ή εκτός πλάνων. Και έχει και συνέχεια: Λόπες; Απών, αρχικά λόγω τιμωρίας και στη συνέχεια λόγω σοβαρού τραυματισμού. Λιβάγια; Παρών – απών, αφού «κατάφερε» από τα έξι παιχνίδια των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, να αγωνιστεί μόνο 62 λεπτά – στα υπόλοιπα 5 ματς και κάτι ψιλά, ήταν (και θα μείνει) εκτός λόγω τιμωριών. Αϊντάρεβιτς; Όχι απλά απών, αλλά κλωτσηδόν – δεν τον αναφέρω τον τίμιο Αστρίτ διότι είναι κάποια σημαντική απώλεια (αν και εδώ που τα λέμε, εδώ ενεργοποιήθηκε ξανά ο Μοράν, ποτέ μην λες ποτέ για κανέναν και για τίποτα), αλλά για τον τρόπο που έγινε η εκπαραθύρωσή του. Σε τελική ανάλυση, κάποιος τον «σκάναρε» κάποτε, κάποιος εισηγήθηκε την απόκτήσή του, κάποιος του πρόσφερε συμβόλαιο – αν κρίνει η διοίκηση πως δεν επιθυμούν άλλο να συνεργαστούν μαζί του, υπάρχει το «διαζύγιο» και η «διατροφή»…
Ο «υπέροχος κόσμος»
Προφανώς και δεν είναι υπεύθυνος «ο κόσμος της ΑΕΚ» για τα όσα έγιναν με τον Άγιαξ – κάποιοι όμως τα έκαναν. Οργανωμένοι; Ανοργάνωτοι; Μεμονωμένοι; Μπαχαλάκηδες; Αντιεξουσιαστές; Τσετσένοι αυτονομιστές; Ας «το βρει η Υπηρεσία» αν δεν μπορεί να το βρει η ΑΕΚ, όπως δεν μπόρεσε να βρει πριν μερικές εβδομάδες ποιοι έκαναν τα επεισόδια στο ματς με τον Ολυμπιακό, που στοίχισαν «μείον τρία» στην ομάδα – δεν αποκλείεται να ήταν οι ίδιοι που πρωταγωνίστησαν και στα δυο περιστατικά. Αντί λοιπόν να ενοχλούνται οι οργανωμένοι με το Ντέμη και τα όσα είπε για αυτούς που «πρέπει να ζητήσουν συγνώμη», μάλλον θα ήταν καλύτερο να ενοχληθούν με αυτούς που «παίζουν» με το μέλλον της ομάδας που αγαπάνε σε Ελλάδα και Ευρώπη, προκαλούν σοβαρές τιμωρίες και αμαυρώνουν το όνομά τους – ειδικά σε μια χρονιά που ξεκίνησε με πλατιά χαμόγελα και μεγάλα όνειρα.
Η ΑΕΚ θέλει παίκτες
Ήθελε παίκτες και πριν μπουν στο ψυγείο οι τρεις (Μπακασέτας – Σιμόες – Λαμπρόπουλος), το είχε παραδεχθεί άλλωστε και η διοίκηση ότι δεν έπραξε αυτά που έπρεπε το καλοκαίρι, θέλει ακόμα περισσότερους τώρα: ήθελε ένα κεντρικό χαφ, θέλει πλέον δυο. Θέλει έναν γρήγορο κεντρικό αμυντικό και έναν παίκτη που να μπορεί να παίξει και στις τρεις θέσεις πίσω από τον φορ. Δύσκολα πράγματα στην – ούτως ή άλλως σφιχτή – μεταγραφική περίοδο του Γενάρη, ακόμα δυσκολότερο να «δελεάσεις» παίκτες όταν α) είσαι μακριά από την κορυφή αλλά και μακριά από τη δεύτερη θέση που βγάζει στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, β) είσαι εκτός Ευρώπης, γ) μερίδα οπαδών λειτουργεί ανεξέλεγκτα και επιζήμια για την ομάδα (σήμερα βαράνε Ολλανδούς, αν αύριο τους «τη βαρέσει» να βαρέσουν παίκτες;) και δ) η διοίκηση λειτουργεί σπασμωδικά, εκδικητικά ή παρορμητικά μετά από άσχημα αποτελέσματα («τελειώνει» παίκτες με τους οποίους υποτίθεται ότι διαπραγματευόταν την ανανέωση της συνεργασίας τους). Αν ήμουν παίκτης και είχα πρόταση από την ΑΕΚ, θα τη σκεφτόμουν δυο και τρεις φορές τη δεδομένη χρονική στιγμή – μιλάμε για «κανονικούς παίκτες» και όχι για «απόμαχους της ζωής», που δεν έχουν ομάδα το τελευταίο εξάμηνο.
Το «Ιερό Δισκοπότηρο»
Καταλαβαίνω και σέβομαι απόλυτα τις θέσεις του διοικητικού ηγέτη της ομάδας, του Δημήτρη Μελισσανίδη – το έχω καταθέσει και γραπτώς πριν μερικές μέρες αυτά τα χρήματα δίνει, δεν προτίθεται να υποθηκεύσει με «τρέλες» και υπερβάσεις το μέλλον της ομάδας, δεν δέχεται «εκβιασμούς», η οικονομική κακοδιαχείριση είχε οδηγήσει την ΑΕΚ στο χείλος του γκρεμού πριν λίγα χρόνια, «το μοναστήρι να είναι καλά». Όλα αυτά ισχύουν, όπως ισχύει επίσης ότι το μεγάλο όνειρο, η μεγάλη ιδέα, η πιο σημαντική παρακαταθήκη, θα είναι η «Αγιά Σοφιά» για τις μελλοντικές γενιές των ΑΕΚτσήδων. Είναι όμως διαφορετικό να μπει στο καινούργιο της σπίτι η ΑΕΚ ως πρωταθλήτρια και αλλιώς ως τρίτη ή τέταρτη. Είναι άλλο πράγμα να μπει «καβάλα στ’ άλογο» και άλλο να μπει κουβαλώντας μια ευρωπαϊκή τιμωρία. Αλλιώς είναι να πατήσει το χορτάρι της «Αγιά Σοφιάς» καμαρωτή κι αλλιώς απαξιωμένη. Κι αυτά, είναι πράγματα που πρέπει να «φτιάξει» ο Δημήτρης Μελισσανίδης στο προσεχές διάστημα, με καθαρό μυαλό και πλάνο – ενδεχομένως από το καλοκαίρι και μετά, αφού τη φετινή χρονιά μπορεί να τη «γλυκάνει» πλέον μόνο το κύπελλο.
