Πολλή κουβέντα έγινε για τις δηλώσεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού για το πρωτάθλημα. Άλλοι είπαν με σιγουριά «θέλει να φάει τον Πασκουάλ» - κι ήρθαν να «κουμπώσουν σε αυτό και δημοσιεύματα από Ισπανία, που έκαναν λόγο για διάθεση του Πασκουάλ να παραιτηθεί. Αλλά τα δημοσιεύματα διαψεύσθηκαν από τον Παναθηναϊκό και εδώ που τα λέμε, αν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ήθελε ή θέλει να τελειώσει τη συνεργασία με τον προπονητή, δεν χρειάζεται ούτε «εισαγωγές», ούτε «προλόγους»: φωνάζει τον προπονητή, τον ευχαριστεί για τη συνεργασία, του δίνει όσα χρήματα έχει λαμβάνειν και πάμε παρακάτω.
Άλλοι είπαν ότι είπε όσα είπε, υποτιμώντας τον Ολυμπιακό – του στυλ «αυτούς τους κερδίζουμε όπως και να έχει, όπως και να είμαστε, στην Ευρωλίγκα θέλω να δω πράξεις». Εγώ προσωπικά δεν το εκλαμβάνω έτσι: πέρα από την πλάκα ή την καζούρα που γίνεται πάντα μετά από ένα ντέρμπι και οι δυο ομάδες γνωρίζουν πως «υπάρχουν» και βελτιώνονται και προοδεύουν και βρίσκουν έξτρα κίνητρο να προχωρήσουν, όσο έχουν ο ένας τον άλλον. Όσο υπάρχει η μεταξύ τους «κόντρα» και αντιπαλότητα. Όσο προσπαθεί ο ένας να νικάει και να ξεπερνάει τον άλλον. Κάποτε αυτό, ίσως και να ήταν αρκετό για να «σώσει» μια χρονιά, να τη βαφτίσει «επιτυχημένη». Πλέον όμως, αυτό δεν αρκεί – αυτό μου προκύπτει εμένα από τις δηλώσεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Το μεταγραφικό καλοκαίρι του Παναθηναϊκού είχε ενδιαφέρον, αλλά – κυρίως – είχε έναν προγραμματισμό που ακολουθήθηκε πιστά και ολοκληρώθηκε έγκαιρα: Τζέιμς, Σίνγκλετον, Ρίβερς, Ντένμον, μπορεί να έφυγαν (για πολλούς και διάφορους και διαφορετικούς λόγους ο καθένας), αλλά παρέμεινε ο Καλάθης χωρίς να γίνει σίριαλ η υπόθεσή του και με υπέρβαση στο μπάτζετ για να γίνει αυτό, ήρθε ο Λάνγφορντ, ο Παπαπέτρου, ο Ντεσόν Τόμας, ο Λάσμε, ενώ παρέμεινε ο Λεκαβίτσιους, ο Λοτζέσκι, ο Παππάς, ο Βουγιούκας – και λίγο πιο μετά «έπεσε από τον ουρανό» και ο Παπαγιάννης και ο Παναθηναϊκός (σωστά κατά την ταπεινή μου άποψη) επέλεξε να τον φέρει πίσω και επειδή πιστεύει στην μελλοντική του εξέλιξη και για να μην πάει σε ανταγωνιστική ομάδα, εντός ή εκτός Ελλάδας. Η διαμόρφωση του ρόστερ, το ποιοι θα έρχονταν για να αντικαταστήσουν αυτούς που έφυγαν, ήταν στην κρίση και την απόφαση του προπονητή, πάντα με βάση τα διαθέσιμα χρήματα – ακόμα κι αν πούμε ότι τον Παπαγιάννη δεν τον «ζήτησε» ο Πασκουάλ, κανένας δεν του «τον φόρεσε καπέλο»: ο Παπαγιάννης ήρθε σαν έξτρα λύση, σαν το πέμπτο «πεντάρι» της ομάδας κι όχι αντικαθιστώντας τον Βουγιούκα ή όποιον άλλον είχε διαλέξει ο Πασκουάλ για το βασικό rotation.
Το κεφάλαιο Παππάς
Κουβέντα έχει γίνει και για το κατά πόσον ήθελε ή δεν ήθελε ο Πασκουάλ να παραμείνει ο Νίκος Παππάς ή αν ήταν θέλημα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να συνεχίσει στον Παναθηναϊκό ο παίκτης. Το τι γίνεται μέσα στα γραφεία και πίσω από τις κλειστές πόρτες το ξέρουν οι άνθρωποι που είναι εκεί, αλλά οφείλουμε να υπογραμμίσουμε μερικά βασικά πράγματα: πρώτον, δεν νοείται «ελληνικός κορμός» χωρίς Έλληνες παίκτες. Δεύτερον, όσο και να κοιτάξεις δεξιά κι αριστερά, παίκτες με τα μπασκετικά προσόντα και το τσαγανό του Παππά, δεν βρίσκεις στην «πιάτσα». Τρίτον, ό,τι θέματα και προβλήματα κι αν είχαν προκύψει, δουλειά του προπονητή – μεταξύ όλων των άλλων – είναι να βρίσκει τα «κουμπιά» των παικτών, ώστε να παίρνει το μάξιμουμ από τον καθένα. Τέταρτον, πέρα από «πιόνια» και παίκτες «συστήματος», πάντα χρειάζεσαι και τον «παλαβό» που θα πάρει τη μπάλα και θα κάνει πράγματα που μπορεί να διαλύσουν τα πλάνα του αντιπάλου και να γυρίσουν ένα ματς – το έκανε ο Μάικ Τζέιμς στις δυο θητείες του, γιατί να μην το κάνει ο Παππάς; Ο τρόπος που «ρήμαξε» τα πλάνα του Μπλατ στο τελευταίο ντέρμπι, δείχνει πόσο χρήσιμο είναι να έχεις έναν τέτοιο παίκτη στην ομάδα – αρκεί να μπορείς να τον κρατάς ζεστό και να μην τον «ξενερώνεις».
Η Ευρωλίγκα είναι το «Ιερό Δισκοπότηρο»
Τα δυο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό είναι πλέον παρελθόν – μπροστά είναι η Μπαρτσελόνα και η Μπασκόνια. Και δεν έχει νόημα να στέκεσαι στην επικράτηση επί του Ολυμπιακού, όταν το ρεκόρ στην Ευρωλίγκα είναι 4-3 – δυστυχώς οι νίκες επί του «αιωνίου» δεν μετράνε διπλές. Ο Παναθηναϊκός είχε ένα βατό πρόγραμμα, από το οποίο περίμενε καλύτερα πράγματα από το 4-3 – δεν ξέρω αν το 7-0 που είπε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ήταν εφικτό, αλλά η ήττα από τη Ζαλγκίρις εντός και από τη Μπάγερν εκτός, ήταν παιχνίδια που «όφειλε» ή «έπρεπε» να τα κερδίσει και αν το είχε κάνει, θα είχε ένα ωραιότατο 6-1. Ό,τι γράφει όμως, δεν ξεγράφει και δεν έχει σημασία τι έγινε ή τι δεν έγινε σωστά ως τώρα, αλλά τι θα γίνει από δω και κάτω, αρχής γενομένης από τη «διαβολοβδομάδα» αυτή, με Μπαρτσελόνα και Μπασκόνια. Ο Τσάβι Πασκουάλ, πρέπει να «εξηγήσει» στους παίκτες του πώς να παίξουν κόντρα στους Καταλανούς και τους Βάσκους με την ίδια προσήλωση, το ίδιο πάθος και την ίδια ένταση που έπαιξαν και κόντρα στον Ολυμπιακό – ας ζητήσει σε τελική ανάλυση από τους αντιπάλους του, να φορέσουν ερυθρόλευκα…
Πρέπει με άλλα λόγια να γυρίσει το κουμπί, ώστε ο Παναθηναϊκός του γεμάτου ρόστερ και των πολλών επιλογών, η ομάδα που έφτιαξε ο ίδιος έχοντας συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό του, να βγάλει από δω και πέρα στο παρκέ όσα «ζωγραφίζει» στο πινακάκι του. Τώρα, που ακόμα είναι νωρίς – διότι η φετινή Ευρωλίγκα είναι πολύ πιο ανταγωνιστική σε σχέση με την περσινή και την προπέρσινη και ο δρόμος για την οκτάδα είναι γεμάτος λακούβες και αναποδιές. Διότι φέτος, πέρα από τη Μπουντούτσνοστ, άλλος «σάκος του μποξ» δεν φαίνεται να υπάρχει – ούτε η Μπάγερν είναι, ούτε η φετινή Μπαρτσελόνα, ούτε η Μακάμπι του Σφαιρόπουλου πλέον. Και δεν χρειάζεται για μια ακόμα χρονιά ο Παναθηναϊκός να σπριντάρει στιος τελευταίες αγωνιστικές για να καλύψει το χαμένο έδαφος προηγούμενων εβδομάδων.
