Την ώρα που στην ΑΕΚ η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι και ο Δημήτρης Μελισσανίδης εγκαινίασε τα «Ξεχεστήρια 2018 - 2019», στον Ολυμπιακό χαίρονται μεν που δεν τα παρατάει η ομάδα μέχρι το τελευταίο σφύριγμα αλλά προβληματίζονται παράλληλα που δεν κάνουν νωρίτερα αυτά που πρέπει να κάνουν και η διαφορά είναι στο μείον 6 από την κορυφή και στον ΠΑΟΚ απολαμβάνουν την άνεση και τη μοναξιά της κορυφής, αλλά δεν έχουν καταλάβει ακόμα πώς μετέτρεψαν έναν «εύκολο» ευρωπαϊκό όμιλο σε έναν «Γολγοθά», στον Παναθηναϊκό ζουν σε έναν δικό τους κόσμο – σαν να παίζουν σε ένα δικό τους πρωτάθλημα, διαφορετικό από των υπολοίπων.
Βλέπετε, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το πάλαι ποτέ «Big 4» είναι «Big 3» - ο Παναθηναϊκός έχει το όνομα, έχει τη χάρη, έχει την ιστορία και τη φανέλα, αλλά δεν συγκαταλέγεται στις ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό. Τι κάνει όμως ακριβώς ο Παναθηναϊκός φέτος; Θα σας γελάσω… Ξεκίνησε τη χρονιά για να «αποφύγει τον υποβιβασμό», όπως κάγχαζαν και ειρωνεύονταν «φίλοι», «εχθροί» και «29 κατασκευαστές πλυντηρίων». Όταν έσβησε το μείον έξι με συνοπτικές διαδικασίες, ο επόμενος στόχος ήταν να γίνει ο Παναθηναϊκός μια αξιοπρεπής ομάδα, που θα μπορούσε να μαζέψει πόντους στα παιχνίδια με τους μεσαίους και τους μικρομεσαίους, να προοδεύσει, να «ψηλώσει» και να αναδείξει καινούργιους παίκτες. Μπήκαν «τικ» δίπλα σε όλα αυτά τα κουτάκια και πήγαμε παραπέρα: «Τι θα κάνει άραγε ο Παναθηναϊκός στα τρία κολλητά ντέρμπι; Κινδυνεύει με διασυρμούς και πλημμύρες!». Τελικά, ούτε διασύρθηκε, ούτε πλημμύρισε, έχασε από τον ΠΑΟΚ, έφερε ισοπαλία με ΑΕΚ και Ολυμπιακό και βγήκε αγρατζούνιστος και απ’ αυτή τη δοκιμασία.
Πού το πάει ο Παναθηναϊκός; Όπου τον βγάλει: με τον Απόλλωνα έπαιξε μπαλάρα που δεν χόρταινες να βλέπεις: αυτοματισμούς, κάθετες μπαλιές, συνδυασμούς, φρεσκάδα, ζωντάνια, υγεία και χαρά. Και πριν πει κάποιος «ποιος Απόλλωνας μωρέ;», θα του απαντήσω «ο ίδιος Απόλλωνας που ζόρισε και ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό, ο Απόλλωνας που αμύνεται μαζικά και μεθοδικά, ο Απόλλωνας που παρκάρει πούλμαν άμα χρειαστεί κι αν δεν του βάλεις γκολ νωρίς, μπορεί μετά να σε πιάσει το άγχος και η αγωνία μην τυχόν και πάθεις καμιά ζημιά». Σε αυτό τον Απόλλωνα ο Παναθηναϊκός έβαλε 5 γκολ, έκανε 3 φάσεις για γκολ πριν ανοίξει το σκορ, είχε πολλές και καλές ιδέες όχι να «τρυπήσει» το πούλμαν με μακρινά σουτ ή να «σπάσει τα παράθυρά του» όπως έπαθε το δόλιο το πούλμαν της Μπόκα, αλλά να βρει τρόπο να το «μετακινήσει» από την εστία. Προφανώς, κάτι έκανε πολύ σωστά ο Παναθηναϊκός του Δώνη για να έρθει μια τόσο άνετη νίκη απέναντι σε μια τόσο σφιχτή και δυσκολοκατάβλητη ομάδα.
Οι φίλοι του Παναθηναϊκού προφανώς δεν πανηγυρίζουν για μια ευρεία νίκη απέναντι στον ουραγό της βαθμολογίας – είτε συγκαταλέγεται στους «μεγάλους» του πρωταθλήματος ο Παναθηναϊκός, είτε έχει πάρει ρεπό και απέχει απ’ αυτό το κλειστό κλαμπ, μια νίκη επί του Απόλλωνα Σμύρνης δεν είναι λόγος γιορτής. Είναι όμως λόγος χαράς ο τρόπος που παίζει η ομάδα, το κέφι στο χορτάρι που είναι «μεταδοτικό» και «κολλάει» και την κερκίδα, η αποτελεσματικότητα του Μακέντα, η τρέλα του Ινσούα, τα «χορευτικά» του Χατζηγιοβάννη, η σοβαρότητα του Γιόχανσον, η καθοδήγηση των μικρών από τον Κουρμπέλη, οι ηγετικές τάσεις του αμούστακου Μπουζούκη, η αγωνιστική άνοδος του Κάτσε. Απολαμβάνουν την τέταρτη θέση που μοιράζονται με την Ξάνθη, το ότι είναι έναν βαθμό πάνω από την ΑΕΚ παρά το μείον έξι που κουβαλάνε (έχει και η ΑΕΚ το δικό της μείον τρία βέβαια), τα 20 γκολ ενεργητικό που φέρνουν τον Παναθηναϊκό στην κορυφή του πρωταθλήματος παρότι δεν έχει ούτε Πρίγιοβιτς, ούτε Λιβάγια, ούτε Χασάν αλλά ούτε και Πέλκα – Καντουρί – Μπίσεσβαρ ή Φορτούνη – Λάζαρο – Ποντένσε ή Μάνταλο – Μπακασέτα – Μπογέ στη γραμμή υποστήριξης.
Δεν έχει ούτε καν Μουνιέ και Άλτμαν, τους πιο έμπειρους μεσοεπιθετικούς του ρόστερ ο Παναθηναϊκός. Έχει όμως Μακέντα και Μπουζούκη και Χατζηγιοβάννη, έχει Χατζηθεοδωρίδη και Εμμανουηλίδη, έχει πλάγια μπακ που όχι μόνο ανεβαίνουν και συμμετέχουν στην ανάπτυξη αλλά πατάνε περιοχή και σκοράρουν. Έχει αρχή, μέση και τέλος, έχει ποδοσφαιρική δομή και αξίες, έχει πάνω απ’ όλα έναν προπονητή που είναι σοβαρός άνθρωπος και καλός επαγγελματίας, «πατρική φιγούρα» και «μίστερ» ταυτόχρονα – το βλέπεις όχι μόνο στον τρόπο που κοουτσάρει, αλλά και στο πώς μιλάει στις συνεντεύξεις και στις δηλώσεις μετά τους αγώνες.
Επαναφέρω λοιπόν το ερώτημα που έθεσα και πιο πάνω: πού το πάει ο Παναθηναϊκός; Απάντηση εξακολουθεί να μην υπάρχει: αφού ξεμπέρδεψε με το «βραχνά» του μείον έξι κι αφού (πιστοποιημένα και με ISO…) έφτιαξε ομάδα ανταγωνιστική και υπολογίσιμη, ελκυστική και θεαματική, θα συνεχίσει να τραβάει το δρόμο του στο «δικό του πρωτάθλημα», που είναι διαφορετικό από των υπολοίπων. Με πολύ λιγότερα «πρέπει» (ίσως το μοναδικό «πρέπει» να είναι η πεντάδα ώστε να «ξεχρεώσει» την ευρωπαϊκή τιμωρία), με πολύ λιγότερα άγχη και αγωνίες, χωρίς τσιρίδες και υστερίες μετά από ένα στραβό αποτέλεσμα, χωρίς την αφόρητη πίεση των ΜΜΕ και φωνές για «μεταγραφές εδώ και τώρα». Θα συνεχίσει να παίζει αυτό που ξέρει και μπορεί, με την προσδοκία να συνεχίσει να γίνεται καλύτερος και να αποδείξει ότι δεν έπιασε το ταβάνι του αλλά έχει μεγάλα περιθώρια να βελτιωθεί πολύ περισσότερο.
Κάπως έτσι θα πάει σε Ηράκλειο, «Βικελίδης» και Αγρίνιο και θα υποδεχθεί Ατρόμητο για να κλείσει τον πρώτο γύρο, σε ένα πρόγραμμα δύσκολο, απαιτητικό και γεμάτο παγίδες. Μπορεί να κάνει νίκες ή να μην κάνει, μπορεί να κερδίσει και τα τέσσερα παιχνίδια, τα μισά ή κανένα. Αν όμως δεν «προδώσει» τις ποδοσφαιρικές του αρχές, αν συνεχίσει να παλεύει τα παιχνίδια με την ίδια ένταση που το έχει κάνει ως τώρα, αν προσπαθεί χωρίς να χαλαρώσει λεπτό, τότε – ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα – μόνο «μπράβο» και χειροκροτήματα θα συνεχίσει να εισπράττει.
