Όσο «της πλάκας» και να θεωρούμε το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο «μύθος» που λέει ότι «θα έρθει ο παιχταράς και θα κάνει πλάκα στους αντιπάλους του περπατώντας» έχει καταρριφθεί προ πολλού. «Πλάκα» δεν κάνει ο Γιάγια Τουρέ, δεν έκανε ο Μιραλάς στο δεύτερό του πέρασμα από τον Ολυμπιακό, δεν έκανε ο Εσιέν, ούτε ο Μπερμπάτοφ, δεν έκανε ο Λέσκοτ. «Πλάκα» έκανε ο Τζιοβάνι, ο Ριβάλντο σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ, ο Τζιμπρίλ Σισέ, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο Μπεργκ, ο Γκαλέτι, ο Βιεϊρίνια, ο Αραούχο και μερικοί ακόμα, διότι δούλεψαν σκληρά, ήταν επαγγελματίες, βρήκαν κίνητρο ακόμα και στο «ταπεινό ελληνικό πρωτάθλημα» (να επανέλθουν σε τοπ επίπεδο, να επιστρέψουν στην Εθνική τους, να πάνε σε ένα Euro ένα Μουντιάλ, να πάνε σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα), σεβάστηκαν τις ομάδες, τις διοικήσεις που τους πλήρωναν και τον κόσμο που τους αγκάλιασε και φρόντισαν για την υστεροφημία τους. Σε αντίθεση με διάφορους άλλους που έκαναν μια ωραιότατη αρπαχτή στα μέρη μας, γεμάτη ήλιο, μπουζούκια και «πονάει ο προσαγωγός μου κόουτς».
Στη «μνημονιακή» Ελλάδα, οι Ριβάλντοι και οι Τζιοβάνηδες και οι Σισέ ανήκουν στο ένδοξο παρελθόν, τότε που είχαμε τα χρήματα και την προοπτική του Τσάμπιονς Λιγκ και των ομίλων για 1-2 ομάδες (μια απευθείας και μια μέσω προκριματικών). Στη «μνημονιακή» Ελλάδα, μόνο αν «το αφεντικό τρελάθηκε» μπορεί να δούμε έναν παιχταρά – αλλά κι αυτός θα έρθει πλέον σε προχωρημένη ηλικία, στα 32, 33 ή 35 και όχι στα «ντουζένια» του, όπως μπορεί να συνέβαινε παλιά. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη, άλλα δεδομένα, αλλά έστω κι έτσι μια χαρά είναι: από το να μην τους βλέπουμε καθόλου, ας τους βλέπουμε και στα ποδοσφαιρικά τους «στερνά».
Τι γίνεται όμως αν νομίζουμε ότι τους βλέπουμε αλλά τελικά δεν τους βλέπουμε; Ο Γιάγια Τουρέ, είναι μια τέτοια περίπτωση: ήρθε μετά Βαΐων και Κλάδων, ως ένα «δώρο» της διοίκησης στον προπονητή στο φινάλε των μεταγραφών. Και όπως ήταν λογικό, έγινε παροξυσμός: μπορεί να είναι 35, αλλά με θητεία σε Μπαρτσελόνα και Σίτι μεταξύ άλλων, όλοι έβαζαν στοίχημα το σπίτι τους και το εξοχικό τους ότι ο παιχταράς θα περπατάει και θα μοιράζει πόνο – δεν θα χρειαστεί καν να τρέχει: θα «μιλάει» της μπάλας, θα σκοράρει, θα βγάζει μαγικές κάθετες μπαλιές και θα μεταμορφώσει την ομάδα προς το καλύτερο.
Λογάριασαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο
Όπου «ξενοδόχος», βάλτε ό,τι θέλετε: τον Μαρτίνς, το χρόνο που δεν κάνει διακρίσεις, το πόσο απαιτητικό σε τρεξίματα είναι το σύγχρονο ποδόσφαιρο ακόμα και στην Ελλάδα. Δυόμιση μήνες αφού ήρθε ο Γιάγια Τουρέ στην Ελλάδα, μετράει 54 λεπτά στο πρωτάθλημα, 58’ στο κύπελλο και 111’ στο Europa. Κινείται περισσότερο μεταξύ πάγκου και εξέδρας και πολύ λιγότερο στο χορτάρι, ενώ στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, ο προπονητής του έκρινε πως δεν τον χρειάζεται ούτε καν στη 18άδα. Επιπλέον, βλέπει να «τρώνε» τα αγωνιστικά λεπτά που πίστευε πως του «ανήκαν» ο Νάτχο, ο Γκιγιέρμε και – κυρίως – ο Μπουχαλάκης. Ο διαβόητος μάνατζέρ του, Ντμίτρι Σέλουκ, ρωτήθηκε για όλα αυτά από το Σωτήρη Μήλιο και πέταξε την – αναμενόμενη – «βόμβα» στο SDNA: «Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, τότε ναι, ίσως σκεφτούμε να φύγουμε τον Ιανουάριο». Πέφτει κανείς από τα σύννεφα; Φαντάζομαι πως όχι…
Και δεν έχει καμία σημασία αν το εννοεί ο Σέλουκ, αν ασκεί με αυτό τον τρόπο πίεση στον Ολυμπιακό, αν κάνει παιχνίδι τακτικής ή είναι ένα «αυθόρμητο ξέσπασμα» απ’ αυτά που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε στην πρώτη θητεία του Τουρέ στον Ολυμπιακό, με το κωδικό όνομα «Καταστρόφα». Δεν έχει καν σημασία αν ο ίδιος ο Τουρέ είναι ενήμερος για τα λεγόμενα του μάνατζέρ του, αν συμφωνεί ή διαφωνεί, αν είναι διατεθειμένος να πάρει τα μπογαλάκια του και να τρέχει Γενάρη μήνα σε κανένα MLS ή καμία Κίνα – η Ιστορία μας έχει δείξει πως όταν ο Τουρέ κάνει σχέδια, ο Σέλουκ γελάει… Σημασία έχει ποιες είναι οι απαιτήσεις του σημερινού ποδοσφαίρου και – κυρίως – ποια είναι τα «θέλω» του προπονητή του Ολυμπιακού. Με έναν αστερίσκο: για όσο είναι προπονητής της ομάδας ο Πέδρο Μαρτίνς. Δεν προδικάζω κάτι, αλλά αν η ομάδα δεν πηγαίνει καλά και ο «σταρ» της ομάδας «βγαίνει παραπονούμενος» που δεν παίζει, χτυπάνε καμπανάκια που μπορεί να γίνουν και καμπάνες. Άλλωστε, πάντα ο καλύτερος παίκτης είναι αυτός που δεν έπαιξε, «με τον παιχταρά στην 11άδα θα κερδίζαμε» και ο πιο αναλώσιμος σε μια περίοδο κρίσης, είναι ο προπονητής.
Ο Ολυμπιακός έχει διάφορα θέματα να λύσει και να διαχειριστεί
Δεν έχει χρόνο και ενέργεια και διάθεση να ανοίξει μέτωπο με τον Σέλουκ και τον Τουρέ ή να αρχίσει τους «συμβιβασμούς» για να είναι όλοι ευχαριστημένοι: πρέπει να βρει τρόπο να σκοράρει περισσότερο, να δει τι θα κάνει με τους επιθετικούς του (που τραυματίζονται εύκολα και βάζουν γκολ δύσκολα), να μη χάσει την επαφή με την κορυφή στο πρωτάθλημα, να ξεπεράσει τη Μίλαν στο Europa ώστε να συνεχίσει στην Ευρώπη, να κοιτάξει τις μεταγραφικές του ανάγκες το Γενάρη και να ψωνίσει εξτρέμ και φορ.
Αυτή τη στιγμή δυστυχώς, ο Τουρέ δεν φαίνεται σε θέση να του λύσει κανένα από τα παραπάνω: ούτε το πρόβλημα του σκοραρίσματος, ούτε να δώσει μια έξτρα λύση στα εξτρέμ (το να «στείλει» αριστερά το Φορτούνη παίζοντας «δεκάρι» δεν είναι λύση), ούτε να βοηθήσει την ομάδα να μείνει κοντά στον ΠΑΟΚ ή να ξεπεράσει τη Μίλαν.
Αυτό που μπορεί να κάνει στην πραγματικότητα, είναι να συνεχίσει να προπονείται και να περιμένει από τον προπονητή του να αποφασίσει πότε και πώς θα τον χρησιμοποιήσει. «Σκληρό» ενδεχομένως για έναν παίκτη με τις παραστάσεις, την αξία, τον εγωισμό και το βιογραφικό του Γιάγια Τουρέ, αλλά έτσι είναι η ζωή – ακόμα και στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «ποδόσφαιρο της πλάκας»…
Φωτογραφίες: InTime
