Όταν ο Παναθηναϊκός «χτίστηκε» το καλοκαίρι, υπήρξε μια πολύ συγκεκριμένη λογική και φιλοσοφία: να έχει 13 «πενταδάτους» παίκτες, δηλαδή 13 παίκτες που ανά πάσα στιγμή και ανάλογα με τις απαιτήσεις του εκάστοτε αγώνα, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν ή να τελειώσουν ένα ματς, να έρθουν από τον πάγκο για να αλλάξουν πράγματα, να αναλάβουν μια «ειδική αποστολή» σε άμυνα ή επίθεση, να ανακατέψουν την τράπουλα ή «να ζωστούν με εκρηκτικά» και να «ανατινάξουν» την αντίπαλη άμυνα, να τρέξουν ή να «παγώσουν» το ματς – δεν είναι απλά πολλοί αλλά και διαφορετικοί: άλλος άσσος ο Καλάθης, άλλο πράγμα ο Λεκαβίτσιους. Σουτέρ ο Λοτζέσκι, πηγή ενέργειας ο Θανάσης, πολυεργαλείο ο Παπαπέτρου. Βαριά πεντάρια ο Βουγιούκας με τον Παπαγιάννη, άλλα κόλπα ο Λάσμε με τον Γκιστ. Διαφορετικό «τεσσάρι» ο «παλιός» Ντεσόν Τόμας, άλλου τύπου παίκτης ο «νέος» Μήτογλου. Μπουκαδόρος ο Παππάς, ντρίπλα και σουτάκι ο Λάνγκφορντ.
Αυτό το ρόστερ δεν είχε καταφέρει να το «στύψει» ως τώρα ο Τσάβι Πασκουάλ, δεν είχε μπορέσει να πάρει όλους τους χυμούς και να γεμίσει το ποτήρι. Ή – για να μην τα χρεώνουμε όλα στον κόουτς – κάποιοι παίκτες δεν είχαν μπορέσει να προσαρμοστούν, να «κουμπώσουν» με τους υπόλοιπους, να καταλάβουν απόλυτα τι ζητάει ο προπονητής τους. Οι ήττες φέρνουν γκρίνια, η γκρίνια φέρνει απαξίωση («άχρηστος ο προπονητής και οι μισοί παίκτες, να φύγουν!»), η απαξίωση φέρνει ξενέρωμα και στον κόσμο αλλά καμιά φορά και στην ίδια την ομάδα, άλλοι νοσταλγούν αυτούς που έφυγαν (που μπορεί να τους έβριζαν όταν ήταν εδώ) και άλλοι ζητάνε να έρθουν άλλοι. Πάντα, αυτές τις καταστάσεις, αυτές τις εσωστρέφειες, αυτές τις μουρμούρες και τις γκρίνιες, δυο πράγματα τις «διαλύουν»: οι νίκες, είναι ένα γιατρικό, αλλά οι νίκες μαζί με πειστικές εμφανίσεις είναι το κατάλληλο φάρμακο.
InTime
Ζητούμενο η Ευρώπη
Οι νίκες επί του Ολυμπιακού, σε Ευρωλίγκα και πρωτάθλημα, σε άλλες χρονιές ή άλλες φάσεις, θα έφταναν για να ηρεμήσουν την κατάσταση – η διοίκηση όμως και ο κόσμος, δεν «χορταίνουν» πια με τις εγχώριες επιτυχίες, αλλά «πεινάνε» για επιστροφή στα υψηλά πατώματα της Ευρωλίγκας. Και με ρεκόρ 4-3 πριν το τζάμπολ με τη Μπαρτσελόνα, έχοντας βγάλει ένα πρόγραμμά βατό που θα «έπρεπε» να έχει φέρει τουλάχιστον δυο νίκες παραπάνω (στο Μόναχο και εντός με Ζαλγκίρις), το ραντεβού με τους φορμαρισμένους και πάντα «μπελαλίδικους» Καταλανούς, ήταν και κρίσιμο και κομβικό.
Ο Παναθηναϊκός το κέρδισε το παιχνίδι, όχι μόνο διότι «έπαιξε ξύλο», ήταν όσο σκληρός έπρεπε, πήρε τα ριμπάουντ και δεν χαλάρωσε δευτερόλεπτο, αλλά και διότι ο ένας μετά τον άλλο «στρατιώτη», φώναξαν «παρών!». Μήτογλου; Παρών! Λάσμε; «Παρών»! Παππάς και Λεκαβίτσιους, είχαν φωνάξει στα ματς με Ολυμπιακό. Ο Λάνγκφορντ μετά από ένα κακό φεγγάρι στην Ευρωλίγκα, ήταν και πάλι μαζί μας. Ο Ντεσόν Τόμας είναι σε διαρκή αγωνιστική άνοδο, ο Παπαπέτρου κάνει πολλά και «αθόρυβα» πράγματα, ο Λοτζέσκι θα βάλει αυτά που «πρέπει» να βάλει, ο Θανάσης είναι ο γνωστός Θανάσης σε άμυνα και επίθεση, γεμάτος ενέργεια και πάθος, ο Καλάθης ακόμα και στην κακή βραδιά του σε ό,τι έχει να κάνει με το σκοράρισμα, είναι ικανός να αγγίξει το double – double με ασίστ και ριμπάουντ.
Υπάρχουν αυτοί που δίνουν πολλά ή πάρα πολλά αλλά υπάρχουν κι αυτοί που δίνουν λίγα και καλά. Και όλα αυτά τα «λίγα», κάνουν ένα ωραιότατο «πολύ». Και κάπως έτσι γεμίζει το ποτήρι μέχρι πάνω και έρχονται οι νίκες.
Πέρα όμως από τις νίκες, επιστρέφει η αισιοδοξία, ότι αυτή η ομάδα έχει δυνατότητες, έχει τσαγανό, έχει σκληράδα, έχει ποιότητα και μπορεί να βρει «χημεία» για να τα πάει ακόμα καλύτερα. Όχι μόνο στο «φιλόξενο» ΟΑΚΑ αλλά και εκτός έδρας – αρχής γενομένης από την παραδοσιακά αφιλόξενη χώρα των Βάσκων, όπου ο Παναθηναϊκός δοκιμάζεται την Παρασκευή. Αν θέλει ο Παναθηναϊκός να δώσει συνέχεια σε αυτό που προσπαθεί να χτίσει, να φτιάξει ένα «μομέντουμ» μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού και της Μπαρτσελόνα, αυτή είναι η ευκαιρία: να κάνει μια «δυνατή» εκτός έδρας νίκη (το διπλό στη Μπουντούτσνοστ δεν «πιάνεται», λογικά όλοι οι ανταγωνιστές του για την οκτάδα θα περάσουν από εκεί), να ρεφάρει την εντός έδρας ήττα από τη Ζαλγκίρις, να «ψηλώσει» μερικούς πόντους ακόμα, να χτίσει αυτοπεποίθηση, να «κερδίσει» ακόμα έναν – δυο παίκτες: «χρωστάνε» ένα μεγάλο ευρωπαϊκό ματς μερικοί παίκτες ακόμα και δεν θα ήταν καθόλου κακό να το κάνει τώρα ο Παπαπέτρου ή ο Γκιστ για παράδειγμα, που τους έχει μεγάλη ανάγκη η ομάδα για τη συνέχεια.
