Τις μέρες αυτές όπου το ελληνικό ποδόσφαιρο ζει «εποχές ΠΑΣΟΚ», με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ να έχουν φτάσει μια ανάσα από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και τον Ολυμπιακό μια ανάσα από αυτούς του Europa, ο Παναθηναϊκός ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά. Με «πειραματικό» ρόστερ. Με πολλά και διάφορα πιτσιρίκια, «αδοκίμαστα» σε συνθήκες πίεσης και επίπεδο Σούπερ Λίγκας. Με κενά στο ρόστερ. Δίχως να έχει έρθει ακόμα ο βασικός επιθετικός. Στο «παγωμένο» ΟΑΚΑ και όχι στη «ζεστή» Λεωφόρο. Με καινούργιο προπονητή. Σε περίοδο διοικητικής μετάβασης. Με τον κόσμο ξενερωμένο. Με ελάχιστες «προσωπικότητες» στο ρόστερ, παίκτες που μπορούν να βάλουν μια φωνή, να ρίξουν δυο μπινελίκια, να πάρουν την ομάδα στην πλάτη τους αν στραβώσει το πράγμα. Με τηλεοπτική στέγη να προκύπτει την τελευταία στιγμή. Και φυσικά με ένα δυσβάσταχτο -6 στην πλάτη στην αφετηρία της κούρσας, το οποίο πρέπει να «σβήσει» γρήγορα η ομάδα, για να μην την πάρει από κάτω και φτάσει στα ντέρμπι με διαλυμένη ψυχολογία – οι «ψίθυροι» για το αν θα κινδυνεύσει η ομάδα με υποβιβασμό ακούγονται ήδη και θα γίνουν «φωνές», αν στα πρώτα παιχνίδια ο Παναθηναϊκός δεν κάνει δυο γρήγορες νίκες για να ξεχρεώσει τους έξι βαθμούς.
Κοιτώντας το ρόστερ του φετινού Παναθηναϊκού – μέχρι στιγμής, διότι εκκρεμεί η απόκτηση του βασικού επιθετικού – βρίσκεις λίγους παίκτες που θα έπαιζαν στον «παλιό Παναθηναϊκό», την ομάδα περασμένων ετών που δεν θα είχε περιορισμό μεταγραφών, αυτήν που θα ξεκινούσε τη χρονιά με στόχο να κάνει πρωταθλητισμό: ο Κουρμπέλης, ο Μουνιέ, ο Κουλιμπαλί ο Κάτσε. Και τέλος. Και πάλι καλά θα έλεγε κάποιος που υπάρχουν κι αυτοί, διότι ο Κουρμπέλης έφτασε μια ανάσα από το να φύγει τον περασμένο Γενάρη, ο Κάτσε ήρθε μέσα από διάφορες διαβουλεύσεις και ντιλς με τον ΠΑΟΚ, ο Κουλιμπαλί ψάχτηκε πολύ αλλά δεν βρήκε κάτι καλύτερο και ο Μουνιέ έμεινε διότι εδώ έκανε restart την περσινή χρονιά και δεν ήθελε να ζήσει το νέα χρονιά – νέα ομάδα για μια ακόμα φορά.
Φτάνουν οι παραπάνω κύριοι;
Υπό προϋποθέσεις, μπορεί και να φτάνουν. Αρκεί να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων αυτοί, αλλά και οι δίπλα τους: ο Διούδης, που θα είναι βασικός μετά την μετακόμιση του Βλαχοδήμου στη Λισαβώνα. Ο Οικονόμου με τον Κολοβέτσιο στο κέντρο της άμυνας. Ο Γιόχανσον με τον Ινσούα που έμαθαν τα «κατατόπια» την προηγούμενη χρονιά. Ο Τζανδάρης με το Δώνη, που έκαναν μια καλή χρονιά πέρυσι και πρέπει να αναλάβουν ευθύνες. Όλοι οι υπόλοιποι, οι Βέργοι και οι Καμπετσήδες, οι Μπουζούκηδες και οι Χατζηγιοβάννηδες, είναι στοιχήματα που θα φανεί στην πορεία αν μπορούν ή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις δυσκολίες της συγκεκριμένης περιόδου, στο βάρος της πράσινης φανέλας και τις απαιτήσεις του κόσμου, που δεν έχει συνηθίσει να βλέπει τον Παναθηναϊκό να ξεκινάει τη χρονιά παλεύοντας για τη σωτηρία, αλλά παλεύοντας στην καλύτερη για το πρωτάθλημα, στη χειρότερη για ευρωπαϊκό εισιτήριο.
Photo: InTime
Μοναδικό εχέγγυο αυτή τη δύσκολη περίοδο, η παρουσία Δώνη και Νταμπίζα στα πράγματα. Το αν είναι μέτριος, καλός ή πολύ καλός προπονητής ο Δώνης είναι στην κρίση του καθενός, αλλά το αν είναι «παλικάρι» ή όχι, νομίζω το απέδειξε με την επιλογή του να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση: αν δεν πίστευε ότι μπορεί να τα καταφέρει, αν δεν είχε εμπιστοσύνη στο brand-name που διαχειρίζεται και στο ότι μπορεί να πάρει πράγματα από το άγουρο ρόστερ που έχει στα χέρια του, θα επέλεγε προφανώς να σπάσει την προφορική συμφωνία και να πάει στα πετροδολάρια που τον κάλεσαν κοντά τους. Μια από τα ίδια και ο Νταμπίζας: αν καταλάβαινε ότι δεν μπορεί να «στήσει» μια αξιοπρεπή, αξιόμαχη και πολλά υποσχόμενη ομάδα έστω και με λιγοστά χρήματα, έστω και με περιορισμό μεταγραφών και στόχευση σε under-23, δεν θα έμπλεκε ξανά με την ομάδα με την οποία «τα έσπασε» πριν μερικά χρόνια.
Photo: InTime
Η πίστη του Δώνη και του Νταμπίζα, πρέπει πρώτα απ’ όλα να γίνει πίστη των παικτών ότι ο Παναθηναϊκός είναι πολύ μεγάλο καράβι για να βουλιάξει – μπορεί να μπατάρει, μπορεί να θαλασσοδέρνεται, μπορεί να μπλέξει στις ξέρες, αλλά τελικά το δρόμο του θα τον βρει με ασφάλεια. Και στη συνέχεια, παιχνίδι με το παιχνίδι, να γίνει πίστη για τους φίλους της ομάδας. Αυτούς που ξενέρωσαν με τον Γιάννη Αλαφούζο ή με τον Παϊρότζ Πιεμπονγκσάντ ή με το ΟΑΚΑ ή με τους παίκτες που έφυγαν ή με αυτούς που ήρθαν. Αυτούς που έχουν «μουλαρώσει» και λένε «εγώ δεν πρόκειται να πατήσω φέτος γήπεδο», πρέπει να τους κάνει να αλλάξουν γνώμη. Να αρχίσουν να βλέπουν την ομάδα στην τηλεόραση, να βρουν κάτι ενδιαφέρον, κάτι που αξίζει να στηρίξουν, κάτι που «οφείλουν» να είναι δίπλα του και να συντροφεύουν με τη φωνή τους. Όλα αυτά όμως, πρέπει να γίνουν από την αρχή της χρονιάς, με το «βαρίδι» που λέγεται «μείον έξι» να τραβάει πίσω τα πόδια των παικτών. Αν φύγει γρήγορα, αν ο Δώνης με τον Νταμπίζα παρουσιάσουν ένα σύνολο που θα παλεύει κάθε φάση, που θα βελτιώνεται βδομάδα με τη βδομάδα, που θα πιστεύει στις δυνατότητές του όλο και περισσότερο, τότε ο Παναθηναϊκός μπορεί και να τη «βγάλει καθαρή» σε μια χρονιά που ξεκινάει γεμάτη τεράστιες δυσκολίες.
