Ο Παναθηναϊκός φυσικά δεν μπορεί να πάει για πρωτάθλημα, όπως «δεν μπορεί» να υποβιβαστεί. Με μείον έξι βαθμούς και τόσο άπειρο και νεανικό ρόστερ προφανώς δεν μπορεί να κοντράρει την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό. Αλλά επίσης έχει και προπονητή και υλικό τέτοιο, που δεν θα κινδυνεύσει είτε «μπει» ο Παϊρότζ Πιεμπονγσάντ στη διοίκηση, είτε όχι – τα «κουμάντα» έχουν γίνει ώστε να τσουλήσει η χρονιά. Θα έχει καλές και κακές μέρες, θα έχει ups & downs, θα έχει παιχνίδια που θα τα πάρει λόγω των νιάτων του και του ενθουσιασμού αλλά και θα τα χάσει εξαιτίας αυτών. Θα προσπαθήσουν κάποιοι να «ασελγήσουν στο κορμάκι του» και να κάνουν επίδειξη δύναμης πάνω του, δεν θα πάρει μισό κουκούτσι από τους διαιτητές (θυμηθείτε την πρώτη αγωνιστική στην Ξάνθη), θα σκοντάψει πιθανότατα σε ματς που θεωρούνται «του χεριού του» και ίσως κάνει κάποιες «κηδείες» σε ματς όπου τον έχουν ξεγραμμένο.
Με άλλα λόγια, θα παλέψει όσο πιο σκληρά μπορεί να σταθεί όρθιος, να προοδεύσει, να «ψηλώσει» και να μετατρέψει τους πιτσιρικάδες σε «άντρες» που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας, των απαιτήσεων της ομάδας και του κόσμου της. Με πολλή δουλειά και καθοδήγηση από το Δώνη και το Νταμπίζα. Με πειθαρχία και χαμηλούς τόνους. Ελπίζω και με λίγη τύχη επιτέλους – να μην υπάρξουν σοβαροί τραυματισμοί, να «βγει» και να προσφέρει ο επιθετικός που θα έρθει, να μην υπάρξουν κανενός είδους απρόοπτα. Ώστε να μπορέσει ο προπονητής να στύψει το ρόστερ του και να πάρει μέχρι και την τελευταία σταγόνα απ’ όλους τους διαθέσιμους παίκτες του, μικρούς και μεγαλύτερους, άπειρους και έμπειρους, Έλληνες και ξένους.
Photo: InTime
Είναι ευλογία και κατάρα που ο Παναθηναϊκός είναι εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων, αλλά είναι και τεράστια πρόκληση να τερματίσει σε «ευρωπαϊκή θέση» ώστε να ξεχρεώσει την ποινή του χρόνου και του παραχρόνου να είναι και πάλι εκεί. «Κατάρα» για λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε: λιγότερα έσοδα, πλήγμα στο πρεστίζ της ομάδας, πίκρα για τους οπαδούς, χάνουν την ευκαιρία οι παίκτες να «διαφημίσουν την πραμάτειά τους» πέρα από τα ελληνικά σύνορα. Αλλά και «ευλογία» παράλληλα για ένα ρόστερ που δύσκολα θα μπορούσε να διαχειριστεί δυο ματς την εβδομάδα σωματικά και πνευματικά κι ακόμα δυσκολότερα οι παίκτες της ομάδας θα κατάφερναν να συγκεντρωθούν στο ματς της Κυριακής με τον Λεβαδειακό, αν είχαν μπροστά τους ματς την Πέμπτη για το Europa.
Το όπλο του «αουτσάιντερ»
Κι όσο τον Παναθηναϊκό τον αντιμετωπίζουν οι αντίπαλοι με ολίγη «συμπάθεια», μια τζούρα «λύπησης» ή μια πρέζα υποτίμησης, ως μια πιτσιρικαρία που «θα ξεφουσκώσει», μια νεανική ομάδα που «δεν θα αντέξει στα πρώτα άσχημα αποτελέσματα», με έναν προπονητή που «δεν έχει δείξει και τίποτα σπουδαίο», τόσο τον αφήνουν ήσυχο και απερίσπαστο να δουλέψει, να βελτιωθεί, να χτίσει ψυχολογία, να γίνεται ολοένα και καλύτερος. Το «πρόβλημα» θα έρθει όταν (και αν) ο Παναθηναϊκός αναγκάσει όλους τους αντιπάλους του να καταλάβουν ότι δεν είναι απλά μια «βαριά» φανέλα με «ελαφρύ» υλικό, αλλά μια «κανονική» και παράλληλα καλή ομάδα – ελπίζω να αργήσουν να το καταλάβουν, να τον υποτιμούν όσο περισσότερο γίνεται, να θεωρούν ότι έχουν τα τρία ποντάκια της νίκης στο τσεπάκι πριν καν γίνει η σέντρα.
Ο Παναθηναϊκός έχει να ανέβει διάφορα βουνά φέτος: να τρέξει για να καλύψει το χαμένο έδαφος του μείον έξι, να ωριμάσει ποδοσφαιρικά όσο γίνεται πιο γρήγορα, να θωρακίσει την άμυνά του για να μπορεί στη συνέχεια να δημιουργήσει φάσεις και τελικές μπροστά, να εντάξει διάφορους παίκτες στα πλάνα και τα συστήματα. Υπάρχει η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ που παραμένουν καλοί από πέρυσι, ο Ολυμπιακός δείχνει πολύ καλύτερος από την περσινή χρονιά, ο Άρης επέστρεψε με φόρα, περιμένω να δω καλύτερο Αστέρα, Ατρόμητο, ίσως και Ξάνθη και Πανιώνιο σε σχέση με τα πρώτα τους παιχνίδια. Άρα ο ανταγωνισμός θα είναι σκληρός (και) αυτή τη χρονιά, για όσο τουλάχιστον οι ομάδες προχωράνε χωρίς στραβοπατήματα και κανένας δεν ξεφεύγει στη βαθμολογία.
Αν η ομάδα του Δώνη ανταποκριθεί στη δύσκολη διαδρομή, αν δεν «λυγίσει» στην πορεία, κάποια στιγμή θα δει τον ανήφορο να τελειώνει και το δρόμο να γίνεται ίσωμα.
