Τώρα που ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο κρέμασε τα παπούτσια του, νομίζω πως ήρθε η ώρα να παραδεχθούμε μερικά πραγματάκια, τίμια και παντελονάτα: δεν υπάρχει ούτε ένας από εμάς, ούτε μισός, που να μην τον έχει βρίσει με τον πιο χυδαίο τρόπο. Είτε όταν φόραγε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, είτε της Εθνικής Ισπανίας.
Για το «ηλεκτροσόκ» που πάθαινε όχι όταν τον ακουμπούσε αντίπαλος, αλλά ακόμα και όταν τον κοίταζε κάποιος άγρια. Για το μπλαζέ υφάκι του. Για τις διαμαρτυρίες στους διαιτητές. Για το ειρωνικό του χαμόγελο. Για την ασυλία που πολύ συχνά είχε στο παρκέ και γλίτωσε δεκάδες τεχνικές ποινές.
Στο σιχαμόμετρο κοντράρει στα ίσια τον Ρούντι, ίσως για κάποιους να τον ξεπερνάει κιόλας. Για εμένα προσωπικά ήταν ένας από τους επιβάτες του ΙΧ που είδα μια μέρα στον ύπνο μου να πέφτει σε χαντάκι (Ναβάρο, Ρούντι, Μάρκ Γκασόλ και Ρούμπιο επέβαιναν στο μοιραίο αυτοκίνητο) και κάποιος θα έλεγε ότι ξύπνησα με ένα πλατύ χαμόγελο – κάτι που φυσικά διαψεύδω κατηγορηματικά.
Ήταν πολλά πράγματα ο Ναβάρο για το ισπανικό και το ευρωπαϊκό μπάσκετ – θα έλεγα γενικά για το μπάσκετ, αλλά στο ΝΒΑ πήγε μόνο για μια χρονιά, δεν γούσταρε ιδιαίτερα και επέστρεψε σπίτι του. Πέρα από αντιπαθητικός, σιχαμένος, μπλαζέ και αλαζόνας όμως, υπήρξε μια τεράστια παιχτάρα. Παιχτάρα από τις λίγες. Από τις σπάνιες περιπτώσεις εμβλημάτων, που συνέδεσαν το όνομά τους με μια ομάδα τόσο βαθιά και τόσο ανεξίτηλα, που δεν γίνεται να σβηστεί ποτέ από την ιστορία της.
Καθίστε αναπαυτικά και μετρήστε
Έπαιξε στη «Μπάρτσα» από το 1997 έως το 2018, λείποντας από κοντά της μόνο τη σεζόν 2007-2008. Πήρε 35 τίτλους με τη φανέλα της (μεταξύ αυτών 8 πρωταθλήματα, 7 κύπελλα, δυο Ευρωλίγκες). 1139 παιχνίδια, 13609 πόντοι, πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου και της Ευρωλίγκας, τρίτος στο ισπανικό πρωτάθλημα. Δέκα μετάλλια επίσης με την Εθνική Ισπανίας, μεταξύ των οποίων δυο Ευρωμπάσκετ και ένα Μουντομπάσκετ. Τι να πει κανείς; Μόνο δέος…
Μεταξύ άλλων, «καθιέρωσε» τη «μπομπίτα», της έδωσε σάρκα και οστά, την έκανε δικό του παιδί, σήμα κατατεθέν, ένα «κάτι-σαν-σουτ» που πολλοί προσπάθησαν να κοπιάρουν, άλλοι με επιτυχία κι άλλοι όχι και τόσο καλά – υπάρχει φυσικά πάντα και ο Γιώργης Μπόγρης με τη «μπογρίτα» του, χωρίς περαιτέρω σχολιασμό…
«Πυροβολούσε» πάντα γρήγορα από την περιφέρεια, ήταν εκνευριστικά ψύχραιμος από τη γραμμή των βολών, έπαιρνε την ομάδα στην πλάτη του όποτε το πράγμα ζόριζε κι αν δεν είχε πέσει στην περίοδο της καταλανικής «σαπίλας» τα τελευταία χρόνια, όταν έφυγε ο Τσάβι Πασκουάλ κι η ομάδα έκανε μισή ντουζίνα restart, πιθανότατα θα είχε πανηγυρίσει ακόμα περισσότερους τίτλους.
Σταμάτησε, διότι δεν ένιωθε καλά να υπολογίζει εκείνος τον εαυτό του, αλλά να μην τον υπολογίζει ο προπονητής της ομάδας. Παρά τα 38 του χρόνια και τους απανωτούς τραυματισμούς, ο «Λα Μπόμπα» πίστευε πως είχε ακόμα λίγο μπάσκετ μέσα του, είχε να δώσει πράγματα. Όχι σαν τοτέμ ή «Ελ Σιντ», όχι σαν «πετσετάκιας» και «εμβληματικός αρχηγός» που θα πάταγε στο παρκέ κάτι δίλεπτα και τρίλεπτα, αλλά σαν «κανονικός παίκτης» με ρόλο και με χρόνο. Ο κόουτς Πέσιτς όμως είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του και η διοίκηση επέλεξε να στηρίξει τον προπονητή, παρά να αφήσει μια φαγωμάρα να κατατρώει τις σάρκες της ομάδας και να μολύνει τα αποδυτήρια σαν «Έμπολα».
Αν θέλετε τη γνώμη μου, καλά έπραξε η διοίκηση: όταν δίνεις τα κλειδιά του μαγαζιού στον προπονητή, δεν κρατάς ένα αντικλείδι, για να μπαίνεις όταν κοιμάται και να αλλάζεις θέση στα πράγματα της βιτρίνας. Εκείνος άλλωστε θα κριθεί εκ των αποτελεσμάτων, θα πιστωθεί τις – όποιες - επιτυχίες ή θα χρεωθεί το – όποιο – στραπάτσο. Εκείνος παίζει το κεφάλι του, όχι ο Ναβάρο ή κάποιος άλλος παίκτης.
Ο «αντιπαθητικός» Ναβάρο, ο «σιχαμένος» Λα Μπόμπα κρέμασε λοιπόν τα παπούτσια του κι αναλαμβάνει διοικητικό πόστο στην ομάδα.
Να σας πω και κάτι αστείο;
Όσοι τον γνώρισαν από κοντά, όσοι τον συναναστράφηκαν παίζοντας πλάι του (και δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που έπαιξαν στη Μπαρτσελόνα), λένε όλοι ότι είναι φοβερό τύπος, καταπληκτικός χαρακτήρας, πολύ προσιτός, πολύ φιλικός και πολύ χαβαλές.
Ήταν η άμυνά του να βγάζει προς τα έξω το προφίλ του αχώνευτου; Ήταν ο ρόλος που υποδύθηκε, ως αρχηγός μιας ομάδας ιστορικής, που «οφείλει» να τοπυς κοιτάζει όλους αφ’ υψηλού και να μην φανερώνει ούτε ψίχουλο αδυναμίας; Μπορεί…
Όπως και να’ χει, αντιπαθητικέ παιχταρά, γαμάτε τύπε, εμβληματικέ αρχηγέ, εσένα που λατρεύαμε να μισούμε, να ξέρεις ότι θα μας λείψεις…
