Στο πιο τρελό και παλαβό πρωτάθλημα των τελευταίων ετών (που θα ήταν ακόμα πιο όμορφο αν υπήρχε ένας «κανονικός» Παναθηναϊκός, όπως αυτός που τελείωσε την προηγούμενη χρονιά), ο συνήθης πρωταγωνιστής της τελευταίας 20ετίας Ολυμπιακός, φαίνεται ότι θα δώσει μάχη για τη δεύτερη θέση, αφού μοιάζει να είναι το μόνο που του απέμεινε: στο κύπελλο δεν συνεχίζει, στο πρωτάθλημα η ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό πιθανότατα έβαλε τέλος στις – όποιες – ελπίδες υπήρχαν να προλάβει το τρένο.
Δεν είναι παράλογο, ούτε αφύσικο: οι ομάδες κάνουν κύκλο, πληρώνουν τα λάθη τους, υπάρχει κορεσμός, υπάρχει φυσικά και ανταγωνισμός που κάποια στιγμή δυναμώνει αγωνιστικά και εξω-αγωνιστικά. Όλες οι μεγάλες ομάδες κλείνουν κάποια στιγμή έναν επιτυχημένο κύκλο και το θέμα δεν είναι να «μοιρολογάνε» οι φίλοι και οι συγγενείς πάνω από το κρεβάτι του ασθενούς, αλλά τι είδους αντανακλαστικά θα δείξει για να επανέλθει. Και πριν μερικά χρόνια, στην τελευταία χρονιά του Σωκράτη Κόκκαλη ο Ολυμπιακός παρέπαιε, παράτησε ουσιαστικά τα play-offs, δεν βγήκε Ευρώπη, δεν είχε ρόστερ αλλά ήρθε ο Βαγγέλης Μαρινάκης και μέσα σε λίγες εβδομάδες ξαναστάθηκε στα πόδια του.
Η συνταγή υπάρχει
Όταν υπάρχει μια διοίκηση που βάζει χρήματα και έχει ένα πλάνο (ή βρει ένα πλάνο στην περίπτωση που το προηγούμενο αποτύχει), τότε υπάρχει σφυγμός και προοπτική. Ο ΠΑΟΚ έχει διοίκηση και αγωνιστικά προόδευσε φέτος – το ρολό χαρτί ήταν ο αστάθμητος παράγοντας που μπορεί να τινάξει τη χρονιά στον αέρα. Η ΑΕΚ, χωρίς σπατάλες και οικονομικές υπερβάσεις, έχει και διοίκηση και πλάνο. Ο Ατρόμητος το ίδιο. Όλες αυτές οι ομάδες είναι ψηλά και δεν είναι θέμα τύχης ή συγκυριών. Κι ο Ολυμπιακός έχει και διοίκηση και χρήματα και τεχνογνωσία πρωταθλητισμού – αυτό που του έλειψε φέτος, ήταν το πλάνο.
Η χρονιά ξεκίνησε με Χάσι – κανείς δεν κατάλαβε γιατί έπρεπε να φύγει ο Λεμονής που είχε κλείσει τη χρονιά, για να έρθει κάποιος με τόσο light βιογραφικό. Τέλος πάντων ήρθε ξανά κάποια στιγμή ο Λεμονής και ξαφνικά έφυγε και πάλι για να έρθει ο Όσκαρ Γκαρθία – σε μια περίοδο όπου η ομάδα είχε «στρώσει» βαθμολογικά και έδειχνε και μια αγωνιστική βελτίωση. Το μεταγραφικό πήγαινε – έλα, επίσης ήταν γεμάτο ερωτηματικά: υπήρχαν οι παίκτες που «έφερε» ο Χάσι, υπήρχαν παίκτες που δεν έφερε ο ίδιος ή τους βρήκε στην ομάδα και κάποιοι δεν του έκαναν. Μετά, που ήρθε ο Λεμονής, κάποιοι «κομμένοι» βρήκαν ξανά θέση στην ομάδα και κάποιοι πέρασαν σε δεύτερο ρόλο. Στη συνέχεια κάποιοι ενημερώθηκαν ή κατάλαβαν ότι δεν υπολογίζονται (Καπίνο, Εμενίκε, Βούκοβιτς, Μίλιτς, Καρσελά, Ζντίελαρ) και έφυγαν, ήρθε ο Μιραλάς με τον Χατζησαφί και τον Ίγκορ, αλλά τα πράγματα δεν έστρωσαν. Κι όταν λέμε δεν έστρωσαν, εννοούμε ότι στους τελευταίους 7 αγώνες, ο Ολυμπιακός μετράει 1 νίκη, 4 ισοπαλίες και 2 ήττες, που τον άφησαν εκτός κυπέλλου και ουσιαστικά εκτός πρωταθλήματος.
Το από δω και πέρα προφανώς είναι όλο το ζουμί. Όχι φυσικά αν θα κάνει η ομάδα το 6 στα 6 κι αν θα τερματίσει δεύτερη ή τρίτη, αλλά η επόμενη μέρα. Τι πλάνο θα υπάρξει; Ποιοι παίκτες θα φύγουν; Ποιοι θα έρθουν; Πόσα χρήματα θα διατεθούν αν η ομάδα δεν είναι στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ; Θα υπάρξει αναδιάρθωση στη διοίκηση; Θα γίνει γερό ξεκαθάρισμα στο ρόστερ; (αποφεύγω τη λέξη «ξεσκαρτάρισμα», διότι δεν θεωρώ «σκάρτο» το ρόστερ του Ολυμπιακού). Και – το βασικότερο όλων - με ποιον προπονητή θα πορευτεί ο Ολυμπιακός;
Ο Γκαρθία ήρθε ως ο καλός Ισπανός προπονητής, ο μοντέρνος, ο γνώστης της τακτικής, που θα προσπαθούσε να σώσει ό,τι σωζόταν φέτος αλλά κυρίως να χτίσει την ομάδα της επόμενης μέρας. Μέχρι στιγμής όμως, δεν έχει πείσει ότι είναι ο κατάλληλος αρχιτέκτονας για να «σηκώσει ορόφους». Άσχημα αποτελέσματα, μέτριο ποδόσφαιρο, χαμένα ημίχρονα, ακατανόητες επιλογές 11άδας και μηδέν αυτοκριτική: του έχει φταίξει μέχρι τώρα η διαιτησία, η ΕΠΟ, η διαιτησία, η κακή φυσική κατάσταση, η διαιτησία, η έλλειψη διάθεσης των παικτών του – πουθενά δεν μας έχει πει πού έχει φταίξει ο ίδιος. Αξίζει άραγε το ρίσκο να του δώσει η διοίκηση του Ολυμπιακού τα κλειδιά του μαγαζιού για την επόμενη σεζόν, να τον «προικίσει» με μεταγραφές και να του δώσει χρόνο να δείξει τη δουλειά του; Ή κινδυνεύει να την πατήσει, όπως την πάτησε πριν λίγο καιρό ο Παναθηναϊκός με το Στραματσόνι, που τον εμπιστεύτηκε μετά από ένα μέτριο εξάμηνο, του έδωσε τη δυνατότητα να κάνει 19 μεταγραφές σε δυο μεταγραφικές περιόδους και τελικά έκανε μια τρύπα στο νερό;
