Τον Βασίλη Μπάρκα έτυχε να τον γνωρίσω σε ένα event που έγινε πριν από μερικούς μήνες σε μεγάλο εμπορικό κέντρο. Εκεί, με αφορμή την παρουσίαση ηλεκτρονικού ποδοσφαιρακίου, πέρασαν από τα μικρόφωνα διάφοροι ποδοσφαιριστές και συζητήσαμε τόσο αν παίζουν ποδοσφαιράκι στις κονσόλες τους, ποιες ομάδες παίρνουν, ποιοι είναι οι πιο γεροί αντίπαλοι ανάμεσα στους συμπαίκτες τους, αλλά και πράγματα της «κανονικής ζωής», της ποδοσφαιρικής τους καριέρας, για τους στόχους τους, για το πώς βλέπουν να κυλάει η χρονιά γι’ αυτούς και την ομάδα τους. Εντός κι εκτός αέρα.
Εκείνη την περίοδο ο Βασίλης πάλευε να επιστρέψει από έναν τραυματισμό που τον είχε αφήσει αρκετούς μήνες έξω και μέτραγε μέρες σαν φαντάρος που περιμένει την απόλυση. Ήταν πολύ ευγενικός, σεμνός, χαμηλών τόνων άνθρωπος, αλλά αρκετά «πεσμένος» και απογοητευμένος, η αποθεραπεία του είχε τραβήξει λίγο παραπάνω κι έβλεπε τότε ένα βουνό μπροστά του: ο Ανέστης έπαιζε βασικός και έπαιζε καλά, ο Τσιντώτας είχε «κλειδώσει» τη θέση του δεύτερου κίπερ κι ένιωθε τρίτος και καταϊδρωμένος, σχεδόν αδύνατον να καταφέρει να εκτοπίσει δυο καλούς τερματοφύλακες και να γίνει βασικός, γνωρίζοντας πως αν δεν είχε τον τραυματισμό θα μπορούσε να εκκινήσει τη χρονιά με τελείως διαφορετικούς όρους. Θυμάμαι ακόμα την ατάκα του, όταν τον ρώτησα αν στο ποδοσφαιράκι, όταν παίρνει την ΑΕΚ, «παίζει» με βασικό τερματοφύλακα τον «ψηφιακό εαυτό του»: - «Μπα, δεν παίρνω εμένα, διότι είμαι τελείως άχρηστος και τα τρώω από παντού».
Θυμάμαι να του λέω διάφορα λόγια συμπαράστασης εκτός αέρα, να προσπαθώ να του φτιάξω λίγο τη διάθεση, να του εξηγώ αυτό που ήξερε ήδη, ότι οι τραυματισμοί και οι ατυχίες είναι μέσα στη ζωή του αθλητή, αλλά είχε αποδείξει από την προηγούμενη χρονιά ότι είναι καλός τερματοφύλακας κι ότι θα είχε τις ευκαιρίες του – αρκεί να μην το έβαζε κάτω.
Ομολογώ ότι χάρηκα όταν η δουλειά του, η επιμονή του και οι συγκυρίες (η τοποθέτηση του Ανέστη στο «ψυγείο», επειδή δεν ανανέωνε το συμβόλαιό του) τον έφεραν στη θέση να μοιράζεται με τον Τσιντώτα τη φανέλα του βασικού, να έχει αφήσει πίσω τον τραυματισμό και τις κακές σκέψεις και να κάνει μερικά σπουδαία παιχνίδια – η ζωή σου παίρνει πράγματα, αλλά σου δίνει κιόλας κάποια στιγμή.
Χάρηκα όμως ακόμα παραπάνω, όταν διάβασα ότι δεν είχε καμία πρόθεση και καμία διάθεση να γίνει καταγγελία στο Μιραλάς, ο οποίος τον έφτυσε στη ρεβάνς του κυπέλλου στο ΟΑΚΑ. «Σε καμία περίπτωση. Ο Κέβιν είναι συνάδελφός μου, εντάξει, ξέφυγε στη συγκεκριμένη φάση, αλλά αυτά συμβαίνουν στα γήπεδα. Δεν θέλω με τίποτα να γίνει καταγγελία εναντίον του με εμένα πρωταγωνιστή». Respect!
Ο Κέβιν Μιραλάς είναι πραγματικά ένας σπουδαίος παίκτης. Παλεύει να ξαναβρεί τον παλιό, καλό του εαυτό, δεν έχει σκοράρει ακόμα, νιώθει πίεση, ενδεχομένως να αγωνιά για το μέλλον του – αν δεν σκοράρει καθόλου ή σκοράρει ελάχιστα μέχρι το τέλος της χρονιάς, θα τα «σκάσει» ο Ολυμπιακός για να τον αποκτήσει από την Έβερτον; «Ξέφυγε» στη συγκεκριμένη φάση, βλέποντας το ματς να έχει στραβώσει και τη συνέχεια στο κύπελλο να κάνει φτερά, όπως ξέφυγε και στην Τούμπα δείχνοντας – φαντάζομαι – τους τρεις βαθμούς που θα «φάει» ο ΠΑΟΚ κάνοντας τη γνωστή χειρονομία…
Όπως και να έχει, δεν έχει νόημα να «δικάσουμε» τον Κέβιν Μιραλάς – υπάρχουν αρμόδια όργανα για να το κάνουν αυτό αν πρέπει. Και η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο, χρειάζεται «Μιραλάδες», χρειάζεται παίκτες ποιοτικούς, με παραστάσεις σε μεγάλα πρωταθλήματα, διεθνείς, σε καλή ηλικία και με ισχυρό κίνητρο – ο συγκεκριμένος πασχίζει να βρει θέση στην αποστολή του Βελγίου στο Μουντιάλ.
Αλλά οπωσδήποτε το ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται περισσότερους «Μπάρκες». Παιδιά με ήθος, που φέρονται συναδελφικά ακόμα και μετά από αντι-συναδελφικές συμπεριφορές. Που μπορεί να μην είναι «κράχτες» του πρωταθλήματος, να μην παίρνουν τα φράγκα των «Μιραλάδων», να μην πουλάνε εκατοντάδες φανέλες και να μην πάνε Μουντιάλ, αλλά βάζουν το κεφάλι κάτω και κρατάνε τα μυαλά μέσα σε αυτό. Που δουλεύουν σκληρά και πάνε κόντρα σε τραυματισμούς και ατυχίες, που δεν καβαλάνε καλάμι και δεν κυκλοφορούν με υφάκι.
Με περισσότερους «Μιραλάδες» το ποδόσφαιρό μας μπορεί να κόβει περισσότερα εισιτήρια και να έχει ωραιότερα γκολ, μεγαλύτερο ανταγωνισμό και ποιότητα. Αλλά με περισσότερους «Μπάρκες», θα βρίσκεις περισσότερους λόγους να ασχολείσαι με αυτό το ρημάδι το ελληνικό ποδόσφαιρο, που ψάχνεις να βρεις κάτι για να πιαστείς, κάτι για να χαμογελάσεις και καταλήγεις με ένα τεράστιο κενό…
