Στην Ελλάδα σπάνια ένα ντέρμπι τελειώνει με το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή. Συνήθως μετά έχει πολλά και διάφορα: πανηγύρια από δω, μανούρες από κει, κουβέντα για διαιτησία σχεδόν πάντα, υποδοχή ηρώων, λαϊκά δικαστήρια, καταμερισμό ευθυνών, επεισόδια, καμιά φορά και δακρυγόνα και ξύλο, πρωτοσέλιδα όλων των αποχρώσεων και όλων των συναισθημάτων, δηλώσεις, καταγγελίες, αθλητικούς δικαστές, προστίματα (sic). Γενικά, δεν βαριόμαστε ποτέ στην Ελλάδα μετά τα ντέρμπι – σε αντίθεση με τα 90 αγωνιστικά λεπτά που αρκετές φορές είναι αβάσταχτα βαρετά.
Το ντέρμπι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ είχε όλα τα παραπάνω. Είχε έναν νικητή σε πολλά επίπεδα, την ΑΕΚ και έναν πολλαπλά χαμένο, τον Ολυμπιακό. Η μεν ΑΕΚ πήρε πολλά παραπάνω πράγματα από τους τρεις βαθμούς, πήρε ψυχολογία για το πρωτάθλημα, έξτρα ώθηση για τη ρεβάνς του κυπέλλου, βαθμολογικά νιώθει καλά και «έσβησε» τις παραφωνίες των ισοπαλιών σε Λάρισα και ΟΑΚΑ με Απόλλωνα. Ο Ολυμπιακός από την άλλη έχασε ένα ματς που έδειχνε να το κρατάει, έχασε το Μποτία με κόκκινη (θα μάθουμε για πόσες αγωνιστικές), κινδυνεύει να φάει γερό πρόστιμο, να παίξει χωρίς κόσμο για κάποιες αγωνιστικές και να του αφαιρεθούν βαθμοί λόγω των επεισοδίων στο τέλος. Αλλά κυρίως, δείχνει να έχασε την ψυχραιμία του – κι αυτή μπορεί να είναι η μεγαλύτερη χασούρα.
Από νωρίς στο «παιχνίδι»
Κι αν οι δηλώσεις του Βαγγέλη Μαρινάκη και του Σάββα Θεοδωρίδη, όπως και οι τοποθετήσεις του Κώστα Καραπαπά, είναι κομμάτι του παιχνιδιού – είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κανείς με το περιεχόμενό τους – ο τρόπος που επέλεξε να τοποθετηθεί στη συνέντευξη Τύπου ο προπονητής Όσκαρ Γκαρθία, προκαλούν έκπληξη. Με πολύ απλά λόγια, ο παίκτης είναι για να παίζει, ο προπονητής για να προπονεί και η διοίκηση για να κάνει αυτό που κρίνει πως πρέπει να κάνει για το καλό της ομάδας. Με ακόμα πιο απλά λόγια, πότε πρόλαβε ο Όσκαρ Γκαρθία να βιώσει την αδικία και τη διαιτητική εύνοια στους αντιπάλους, ενώ μετράει λίγες εβδομάδες στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό;
Είπε ο προπονητής του Ολυμπιακού «υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να ελέγξουμε και πράγματα που δεν μπορούμε. Εμείς κάνουμε τη δουλειά μας σε πράγματα που μπορούμε, αλλά πράγματα που τα ελέγχει η ομοσπονδία δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι». Και λίγο μετά είπε «Περιμέναμε ότι αν χάναμε από την ΑΕΚ, να χάναμε με νόμιμη οδό και όχι παράνομα. Μου είχαν πει πολλά όταν ήρθα, όμως, από τη μέρα που ήρθα ακούω διάφορα και έγινα τώρα μάρτυρας. Με λυπεί πολύ γιατί είναι άδικο να παίζει κάποιος με τα αισθήματα των αθλητών». Αντιθέτως για τις δικές του ευθύνες, για τα δικά του λάθη, δεν είπε κουβέντα. Καλώς καμωμένα ήταν όλα στο δικό του κεφάλι, άριστη η 11άδα, μια χαρά το 4-3-3 με Μιραλάς στην κορυφή, καλώς άφησε έξω τον Ανσαριφάρντ και τον Μάριν, καλώς έβαλε Πάρντο και Οτζίτζα, έκανε ό,τι έπρεπε για να κρατήσει η ομάδα του το προβάδισμα, όλα έγιναν από την πλευρά του όπως έπρεπε.
Και για όλα φταίει η Ομοσπονδία και η «παράνομη οδός». Πότε πρόλαβε άραγε να ποτιστεί με το δηλητήριο της καχυποψίας και της αμφισβήτησης, ένας Ισπανός προπονητής που μετράει λίγες εβδομάδες στην Ελλάδα; Οκ, κάποιοι του μίλησαν σχετικά, αυτό προκύπτει κι από τα λεγόμενά του. Γιατί όμως επέλεξε να το χρησιμοποιήσει με τόσο μεγάλη ευκαιρία, αμέσως μετά το τέλος του ντέρμπι; Γιατί δεν επέλεξε να μιλήσει ποδοσφαιρικά, να κάνει αυτοκριτική, να μας πει γιατί δεν πήγαν καλά τα πράγματα για την ομάδα του και να αφήσει τα παράπονα και τις διαμαρτυρίες στους καθ’ ύλην αρμόδιους;
Άλλη πάστα
Ο Όσκαρ Γκαρθία, ήρθε από την ίδια χώρα που είχαν έρθει παλιότερα και ο Ερνέστο Βαλβέρδε αλλά και ο Μίτσελ. Και ίσως τα κοινά τους στοιχεία να αρχίζουν και να τελειώνουν εκεί: διότι άσχετα με το τι γνώμη έχει ο καθένας για το Βαλβέρδε και το Μίτσελ ως προπονητές, νομίζω πως όλοι συμφωνούμε πως πρόκειται για δυο Κυρίους των πάγκων, οι οποίοι δεν σεβάστηκαν μόνο την ομάδα για την οποία εργάστηκαν αλλά συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν μπήκαν στον πειρασμό να ασχοληθούν με πράγματα εξω-αγωνιστικά (σίγουρα θα υπήρξαν παιχνίδια όπου είχε αδικηθεί ο Ολυμπιακός ή τέλος πάντων είχαν αυτή την εικόνα από τον πάγκο), δεν δηλητηρίασαν ακόμα περισσότερο το νοσηρό κλίμα του ελληνικού ποδοσφαίρου, κατεύνασαν πάθη και δεν τα όξυναν, δεν έβγαλαν εκνευρισμό και δεν πούλησαν «οπαδιλίκι» για να γίνουν δημοφιλείς – άφησαν τη δουλειά τους να μιλήσει γι’ αυτούς.
Ο Γκαρθία επέλεξε την «εύκολη οδό» της ποδοσφαιρικής αδικίας και του βολικού άλλοθι και κάπως έτσι ίσως θεωρεί ότι έβαλε κάτω από το χαλί δικές του αστοχίες, παραλείψεις και λάθη. Ίσως στα μάτια και τα αυτιά κάποιων, να ακούστηκε μελωδικό, αλλά θεωρώ ότι στους περισσότερους ακούστηκε «φάλτσο». Και ναι, ήταν το πρώτο «φάλτσο» του Ισπανού, αλλά ήρθε πολύ νωρίς είναι η αλήθεια και μετά από το πρώτο μεγάλο τεστ που κλήθηκε να γράψει και στο οποίο πήρε κάτω από τη βάση.
