Αν στα Σπάτα, στο προπονητικό κέντρο της ΑΕΚ έχει κάπου εκεί γύρω κοκόρια, σίγουρα γεννάνε τις τελευταίες μέρες. Και είναι πολύ πιθανό να γεννάνε και χρυσά αυγά. Διότι μπορεί η ΑΕΚ να αποκλείστηκε από τη Ντιναμό στο Europa και να έχασε στη Λάρισα για το κύπελλο, αλλά η κατάκτηση του Europa δεν ήταν και ο βασικός στόχος της σεζόν, ενώ η ήττα στο κύπελλο δεν ήρθε με ένα σκορ μη αναστρέψιμο.
Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας, η ΑΕΚ είδε τον ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό να μην παίζουν την προηγούμενη Κυριακή και περιμένει κι αυτή τη δικαστική ετυμηγορία, τον ΠΑΟΚ να χάνει στην Τρίπολη και τον Ολυμπιακό να φέρνει ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό αυτή την Κυριακή. Και να τα είχε «παραγγείλει» όλα αυτά, τόσο βολικά δεν θα της έρχονταν. Όσο εκείνη συνεχίζει να κάνει τη δουλίτσα της, να κερδίζει (όπως έκανε με τον Πανιώνιο) ή έστω να μην χάνει (όπως έγινε με τον Ατρόμητο), να βάζει βαθμούς στο σακούλι, να ξεπερνά απώλειες από τραυματισμούς, ντεφορμαρίσματα και άγχος χωρίς να το πληρώνει βαθμολογικά, θα κάνει μικρά και σίγουρα βηματάκια προς το πρωτάθλημα. Αν μάλιστα δεν χάσει στην Τούμπα την επόμενη αγωνιστική, θα έχει κάνει το μεγαλύτερο βήμα απ’ αυτά που απομένουν για την κούπα.
Ο ΠΑΟΚ, στο πιο συγκλονιστικό και «ροντέο» ματς ενδεχομένως ολόκληρης της χρονιάς, έσωσε την παρτίδα στο 96’ και την έχασε στο 97’ στην Τρίπολη. Και μάλιστα με τρόπο κινηματογραφικό: ο Ματίας Ιγκλέσιας κάνει το πέναλτι που επιτρέπει στον ΠΑΟΚ να ισοφαρίσει, από μια κακή εκτίμηση και χωρίς να βλέπει ότι εκεί που πάει να διώξει, υπάρχει ο Πρίγιοβιτς. Αλλά είναι ο ίδιος Ιγκλέσιας που ένα λεπτό μετά κάνει την κούρσα της ζωής του και πετυχαίνει το νικητήριο γκολ στην τελευταία φάση του ματς. Χείριστη αντίδραση – χείριστη διαχείριση από τον ΠΑΟΚ, ο οποίος προφανώς δεν γνωρίζει τη ρήση «αν δεν μπορείς να κερδίσεις ένα ματς, κοίταξε τουλάχιστον να μην το χάσεις». Και πολλά νεύρα επίσης, από μια ομάδα που μέχρι πρότινος δεν ήξερε να κερδίζει και τώρα δείχνει ότι δεν ξέρει να χάνει: ό,τι και να έκανε ο Καλτσάς και ό,τι και να «έδειξε», δεν έχει καμία δουλειά ο Παντελής Κωνσταντινίδης να πάει να κάνει τον νταή και να τον αρπάξει από το λαιμό, ούτε ο Λουτσέσκου να πάει να χωθεί στον τσαμπουκά. Υπάρχουν διαιτητές, υπάρχει φύλλο αγώνα, υπάρχει αστυνομία, υπάρχει παρατηρητής και υπάρχουν και τηλεοπτικά πλάνα για να βρει κάποιος το δίκιο του. Και υπάρχει και για τον ΠΑΟΚ ένας δικαστικός γολγοθάς και ένα ντέρμπι στην Τούμπα (άδεια πιθανότατα) με την ΑΕΚ, το οποίο αν θέλει να κερδίσει, πρέπει πρώτα απ’ όλα να πάρει μερικές βαθιές ανάσες και να ηρεμήσει.
Για τον Ολυμπιακό τι να πει κανείς; «Κατάφερε» - διότι περί «κατορθώματος» πρόκειται – να μην κερδίσει αυτόν τον Παναθηναϊκό, παρότι προηγήθηκε και έπαιζε στην έδρα του, έστω και χωρίς κόσμο. Κι όχι μόνο προηγήθηκε, αλλά ο αντίπαλος έμεινε με δέκα παίκτες, άρα η λογική έλεγε ότι η δουλειά του έγινε ευκολότερη, το δεύτερο γκολ ήταν θέμα χρόνου και το τρίποντο θα έμπαινε στο σακούλι. Οι τρεις βαθμοί, συν ό,τι θα μπορούσε να προκύψει δικαστικά από τα όσα έγιναν στην Τούμπα, θα μπορούσαν να τον ξαναβάλουν στο κόλπο του τίτλου. Αμ δε! Ο Παναθηναϊκός με τους δέκα παίκτες στο χορτάρι ήταν καλύτερος και εν τέλει ισοφάρισε και ο Όσκαρ Γκαρθία το έριξε για μια ακόμα φορά στα τσάμικα και τα καλαματιανά: αυτή τη φορά του έφταιξε η κακή φυσική κατάσταση και οι διαιτητές, τις προάλλες του έφταιγε η ΕΠΟ, πριν απ’ αυτό οι παίκτες που ήταν αδιάφοροι και πάει λέγοντας. Για μια ακόμα φορά καμία αυτοκριτική, καμία ανάληψη ευθυνών, καμία εξήγηση για το πώς τον έδεσε φιόγκο ο αντίπαλος προπονητής, παρότι έπαιζε με παίκτη λιγότερο. Και αναρωτιέμαι: είναι ο Γκαρθία ο κατάλληλος άνθρωπος για να χτίσει τον Ολυμπιακό της επόμενης μέρας; Ή είναι ένας «Στραματσόνι», που έκανε κι εκείνος ένα μέτριο εξάμηνο, πήρε τα κλειδιά να συνεχίσει και μετά το καλοκαίρι και τα έκανε ρόιδο;
Ο Παναθηναϊκός τέλος ούτε έλυσε τα προβλήματά του με την ισοπαλία στο Φάληρο, ούτε λεφτά έβρεξε, ούτε βαθμολογικά «κλείδωσε» την πέμπτη θέση. Το πρωί της Δευτέρας ήταν το ίδιο «σκοτεινό» (διοικητικά και οικονομικά) όπως ήταν και το αντίστοιχο της προηγούμενης Δευτέρας. Αλλά έπαιξε για την τιμή και την υπόληψή του, για τη φανέλα του και την ιστορία του, για τον κόσμο και την αξιοπρέπειά του. Έπαιξε για ένα ακόμα ματς χωρίς κλασσικό επιθετικό, με ένα σωρό παίκτες που στο ξεκίνημα της σεζόν λογίζονταν ως αναπληρωματικοί ή ήταν εκτός 18άδας, έμεινε πίσω στο σκορ και με παίκτη λιγότερο, αλλά έχει προπονητή στον πάγκο του που δεν ψάχνει για δικαιολογίες, αλλά για λύσεις: ο Μαρίνος Ουζουνίδης έκανε όλες αυτές τις κινήσεις που διατήρησαν τον Παναθηναϊκό όχι απλά ζωντανό αλλά και επικίνδυνο και δικαιώθηκε με το τελικό αποτέλεσμα. Κι είναι πραγματικά πολύ κρίμα, που αυτός ο προπονητής δεν διαχειρίστηκε ποτέ ένα μπάτζετ σαν αυτό που είχε ο Στραματσόνι, δεν μπόρεσε να εκκινήσει τη χρονιά με το ρόστερ που τελείωσε την περσινή και άφησε υποσχέσεις για ωραία πράγματα ή έστω δεν είχε τη δυνατότητα να βαδίσει τη σεζόν με το ρόστερ που διαμορφώθηκε στο ξεκίνημα της χρονιάς, χωρίς οικονομικά προβλήματα, προσφυγές και τόσο μεγάλη αναστάτωση.
