Το κείμενο αυτό αποτελεί προϊόν φαντασίας και το εμπνευστήκαμε χθες το βράδυ όταν εκεί γύρω στο 80κάτι, είδαμε κόσμο να ανεβαίνει τα σκαλιά και να φεύγει. Το κείμενο αυτό γράφτηκε για να υμνήσει κάθε φίλαθλο και κάθε οπαδό που δεν διαννοείται να εγκαταλείψει πριν τελειώσει η μάχη.
«Δεν υπάρχει περίπτωση, Ραϊμόν. Αυτό το ματς δεν γυρίζει». Ο αφρός της μπύρας από την τελευταία γουλιά είχε μόλις εξαφανιστεί από το μούσι του Πέδρο που είχε βγάλει ήδη το πορτοφόλι για να πληρώσει τον σερβιτόρο στο καλά αυτό χωνιασμένο μαγαζάκι της Barri Gotic. Το ίδιο εξαφανισμένες ήταν και οι ελπίδες του για τον αγώνα που ακολουθούσε. Τέσσερα γκολ στην πλάτη είναι πολλά, διάολε. Ακόμη και για την ομάδα εκείνη που έχει ξεφτιλίσει την ποδοσφαιρική λογική περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη στο παρελθόν. Αυτό το ματς δεν γυρίζει. Με την πρόβλεψη του Πέδρο να αιωρείται στον αέρα της μπυραρίας, οι δυο κολλητοί ξεκινούν για το Καμπ Νου.
Μέσα στο αμάξι ακούνε μια αθλητική εκπομπή στο Radio Marca. Ο παρουσιαστής λέει πως «αν υπάρχει μία ομάδα που μπορεί να ανατρέψει ένα τόσο μεγάλο εις βάρος της σκορ, αυτή είναι η Μπαρτσελόνα». «Και η Μπάγερν Μονάχου», έρχεται να συμπληρώσει γελώντας ένας από τους σχολιαστές. Κανείς από τους δύο, βέβαια, δεν αναφέρεται στη Ρεάλ, αν και γνωρίζουν πως οι Μαδριλένοι ανήκουν κι αυτοί στο κλαμπ των συλλόγων που δεν μπορείς να ξεγράψεις σε καμία συνθήκη. Η εκπομπή διακόπτεται και από τα ηχεία ακούγεται το Despacito, ένα εύπεπτο χιτάκι που έχει τρελάνει αυτές τις μέρες την πόλη.
Δεν προλαβαίνουν ποτέ να ακούσουν το ρεφρέν, καθώς μόλις μπαίνουν στην Gran Via de Carles III πέφτουν πάνω στο μπουλούκι της Παρί Σεν Ζερμέν που κατευθύνεται τραγουδώντας στο γήπεδο. Το ραδιόφωνο χαμηλώνει και το στόμα του Ραϊμόν σιγοψιθυρίζει μια πρόταση που είχε μέσα της τις λέξεις «hijos» και «de». Ο Πέδρο φροντίζει να τον πικάρει για εκείνη τη φλέβα που κάνει την εμφάνισή της στο μέτωπό του κάθε φορά που η ποδοσφαιρική αδρεναλίνη του Ραϊμόν ξεφεύγει. «Ηρέμησε φίλε μου. Οι τύποι ζουν το όνειρό τους. Δεν είναι και λίγο πράγμα να είσαι αυτός που αποκλείει την Μπαρτσελόνα στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ μετά από 10 χρόνια». Η απάντηση του Ραϊμόν, κοφτή σαν κάθετη πάσα του Ινιέστα: «Δεν αποκλειστήκαμε ακόμη ρε μαλάκα!».
149 δευτερόλεπτα αφότου ο Αϊτεκίν έβαλε για πρώτη φορά τη σφυρίχτρα στο στόμα, η πίστη του Ραϊμόν έγινε ακόμη πιο έντονη ενώ στο αυτογκόλ του 40ού λεπτού γύρισε προς το μέρος του «άπιστου» Πέδρο και του έκλεισε συνωμοτικά το μάτι. Ήταν σαν να του έλεγε «κάτι ωραίο ψήνεται εδώ πέρα, μεγάλε!».
Στο ημίχρονο σηκώθηκαν από τις θέσεις τους κι αφού τεντώθηκαν, ξεκίνησαν την καθιερωμένη 15λεπτη ανάλυση. Το ίδιο έκαναν και οι διπλανοί τους, το ίδιο κάνουν κι όσοι ξοδεύουν τις Κυριακές τους (και όχι μόνο) στα γήπεδα του κόσμου. Το μεταφερόμενο από το Παρίσι μπουλούκι, στεκόταν τώρα στη θύρα των φιλοξενούμενων ακριβώς πάνω από τα κεφάλια τους. Εδώ και περίπου 10 λεπτά ωστόσο είχαν χαμηλώσει τα ντεσιμπέλ τους.
Ο Ραϊμόν τους θυμήθηκε στο 3ο γκολ της Μπάρτσα, τότε δηλαδή που σήκωσε το κεφάλι του και τους στόλισε με μερικές χειρονομίες που μόνο ενδεικτικές της καταλονικής φιλοξενίας δεν ήταν. Δεν σταμάτησε να τους πειράζει μέχρι που ένας Ουρουγουανός ήρθε να δώσει ένα χεράκι βοήθειας στα θύματα του μπούλινγκ του Ραϊμόν. «Δεν υπάρχει περίπτωση. Αυτό το ματς δεν γυρίζει», παπαγάλισε τα λόγια της μπυραρίας ο Πέδρο, ο οποίος έβλεπε τώρα τον φίλο του να λουφάζει όλο και πιο βαθιά στο πλαστικό καρεκλάκι που τώρα του φαινόταν πιο άβολο από κάθε άλλη φορά.
Ο ηλεκτρονικός πίνακας δείχνει τώρα 70. Τώρα 75. Και τώρα δείχνει 80. Να και το 85. Ένα πιτσιρίκι δίπλα από τον Πέδρο ρωτάει τον πατέρα του «μπαμπά πόσα γκολ πρέπει να βάλουμε για να περάσουμε;» κι όταν ακούει τον εξωφρενικά περίπλοκο -για τα αυτιά ενός ενήλικα- αριθμό, φροντίζει να απλοποιήσει τα πράγματα με όπλο του την ανήλικη αφέλεια: «Vale! Θα τα βάλουμε!». Προφανώς ο Πέδρο δεν άκουσε την ατάκα του εκκολαπτόμενου Νοστράδαμου κι αφού κούμπωσε το μπουφάν του, σηκώθηκε, έδωσε ένα χτύπημα στην πλάτη του Ραϊμόν και του είπε. «Δεν πειράζει αδελφέ μου. Η λίγκα είναι δική μας και του χρόνου θα τα πάμε καλύτερα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Θα το δεις. Την κάνω γιατί το πρωί πρέπει να σηκωθώ νωρίς και δεν είμαι για να μπλέκω στην κίνηση.» Ο Ραϊμόν, ο οποίος θα περνούσε το βράδυ στο σπίτι της κοπέλας του ένα χιλιόμετρο μακριά από το γήπεδο, απλά κούνησε το κεφάλι του.
Με το Παλάου Μπλαουγκράνα στα δεξιά του και το πάρκινγκ του γηπέδου να απλώνεται κάπου μακριά στο βάθος, ο Πέδρο ακούει ένα ισχνό «goal» από τις κερκίδες που μόλις εγκατέλειψε.
«Πέφτουν με το κεφάλι ψηλά οι μπαγάσες», σκέφτεται και συνεχίζει να βαδίζει γρήγορα για να αποφύγει το μπούγιο που θα ακολουθήσει το σφύριγμα της λήξης. Μπαίνει στο αμάξι, ανοίγει ραδιόφωνο, ο τόνος τους εκφωνητή δεν δικαιολογείται για μία χαμένη υπόθεση σαν κι αυτήν που μόλις είχε αφήσει πίσω του. «Ο Σουάρες φαίνεται πως περισσότερο κέρδισε το πέναλτι, αλλά τίποτα δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή! Το μόνο που έχει σημασία είναι να ευστοχήσει ο Νεϊμάρ έτσι ώστε η Μπαρτσελόνα να διεκδικήσει το απίθανο στις καθυστ...». Το ραδιόφωνο έχει κλείσει, οι πόρτες έχουν κλειδώσει και οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα έχουν κάνει ήδη την εμφάνισή τους στο κούτελο του Πέδρο. Έχει να τρέξει έτσι από εκείνη τη μέρα που γυρίζοντας από το σχολείο τον κυνήγησε το καταραμένο λυκόσκυλο έξω από το Ciutadella Park. Οι χτύποι της καρδιάς του καλύπτουν σε ένταση ακόμη και το «goal» που ακούγεται μέσα από το γήπεδο. Αυτή τη φορά αρκετά πιο δυνατό, πολύ πιο υποσχόμενο.
«Δεν γίνονται αυτά μαλάκα μου! ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑΑΑ!», φωνάζει ο Πέδρο σε άλλα δύο τυπάκια που τρέχουν κι αυτά μήπως και προλάβουν να ζήσουν το αδιανόητο. Σε κάθε του βήμα το αυτί τεντώνει ολοένα και περισσότερο με το φόβο μήπως ακούσει από το βάθος εκείνο το τρίτο «goal». Εκείνο που ναι μεν θα τον γεμίσει οπαδική καύλα, αλλά την ίδια στιγμή θα τον στιγματίσει και για μια ολόκληρη ζωή για την επιλογή του να σηκωθεί να φύγει πριν σφυρίξει ο διαιτητής.
Ο Τερ Στέγκεν πηδάει για κεφαλιά αλλά δεν. Οι θύρες απέχουν μόλις 10 μέτρα, ακόμη και οι σεκιουριτάδες έχουν αφήσει τη θέση τους. Η μπάλα ξαναγυρίζει στον Νεϊμάρ. Ανεβαίνει τα σκαλιά δύο δύο, τρία τρία, σκοντάφτει, ξανασηκώνεται, συνεχίζει. Η μπάλα βρίσκεται στον αέρα. Βλέπει μπροστά του, βλέπει ίσα ίσα το γρασίδι, τρέχει πιο γρήγορα. Η μπάλα χαμηλώνει. Ο Ρομπέρτο απλώνει το πόδι, τη βρίσκει, τα δίχτυα κουνιούνται. Το στάδιο πάνω από το κεφάλι του Πέδρο κουνιέται. Κάνει 4 μεγάλα βήματα, άλματα σχεδόν και πλέον τα μάτια του μπορούν να δουν εκείνο το κουβάρι από κόκκινο και μπλε που σπάει το μονότονο πράσινο. Δεν είδε τίποτα. Τα είδε όλα.
