Αν δεν έχεις μάθει/δει/ακούσει για το 6-1 της Μπαρτσελόνα επί της Παρί, τότε ή κατοικείς στον Άρη (άρα δεν μας διαβάζεις) ή κάτι πολύ σοβαρό παίζει με την περίπτωση σου. Ωραία, να σου πω ότι χτες είδαμε ένα από αυτά τα ματς που είναι ορόσημα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Τέτοιου είδους ορόσημα που θα τα θυμάσαι για χρόνια και θα λες «Τι έκανα τότε τότε που η Μπάρτσα έριξε 6 στην Παρί, με τρία γκολ στα τελευταία 7 λεπτά και προκρίθηκε;».
Επειδή είμαστε και σε περίεργες ηλικίες που φλερτάρουν με το αλτσχάιμερ, είπαμε να το γράψουμε εδώ σε μια γωνιά ώστε να υπάρχουν για πάντα στην αιωνιότητα του ίντερνετ. Περιμένουμε στα σχόλια να μας πεις και εσύ πως έζησες το χτεσινό έπος. Κι αν δεν το έζησες, μην στεναχωριέσαι. Δεν ήσουν ο μόνος...
Ο Ρητινιώτης, ο κατά λάθος σινεφίλ
Είναι απλά μαθηματικά. Όταν μέσα στο μήνα βλέπεις κατά μέσο όρο δύο ταινίες κι όταν το βράδυ που γίνεται η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ εσύ έχεις επιλέξει να δεις ταινία, μάντεψε αδερφέ μου: ΕΙΣΑΙ ΓΚΑΝΤΕΜΗΣ. Δεν ξέρω γιατί μιλάω σε δεύτερο πρόσωπο από τη στιγμή που η γκαντεμιά είναι όλη δική μου. Ω ναι. Την ημέρα που το Καμπ Νου ζούσε μία από τις πλέον ένδοξες στιγμές της ιστορίας του, εγώ επέλεξα να κάτσω να δω το «Moonlight». Ήταν βλέπετε το ντεμπούτο μου στο νέο σπίτι και το τελευταίο που θα μπορούσα να προτείνω στην τύπισσα που έχει τα κουράγια να συγκατοικήσει μαζί μου από εδώ και στο εξής ήταν να κάτσουμε να δούμε μπαλίτσα, συνοδεία μπυρίτσας και ρεψίματος.
Κάτσαμε, λοιπόν, να δούμε τον Μαχερσάλα Αλί και όχι τον Μέσι και η επιλογή μου αυτή θα με κυνηγάει μια ζωή. Όπως θα με κυνηγάει και η αλλόκοσμη φωνή που διέκοψε την ταινία, εκείνη που ακούστηκε κάποια στιγμή από τον πρώτο όροφο (προφανώς στο γκολ του Ρομπέρτο στο 95'). Ήταν του ξάδελφού μου, του Νικολάκη. Φανατικός οπαδός της Μπάρτσα που βλέπει ταινίες όταν κι όπως πρέπει.
Ο Πολυμενέας έψαχνε μάταια για ένα τεύχος του «Ερίκ Καστέλ» δίπλα στον καναπέ
Δεν το περίμενα, αλλά δεν υπήρχε κανείς που το περίμενε (μεταξύ μας μιλάμε τώρα). Και για αυτό κάθισα σπίτι μόνος, χωρίς μαζώξεις, ποτά και τα απαραίτητα φαγώσιμα, αλλά με πολύ μπίρι-μπίρι σε facebook και what’s app. Στο 3-0 έρχεται μήνυμα «Αν αποκλειστούν, θα είναι λούζερς». Σωστό, ωστόσο αν υπήρχε μια ομάδα που θα μπορούσε να πείσει ότι αξίζει να περιμένεις μια τέτοια ανατροπή ήταν η Μπαρτσελόνα. Στο 3-1 αρχίζουμε και λέμε άλλα, να κοροϊδεύουμε τον Ντι Μαρία που μέσα σε μια φάση (χαμένο τετ α τετ, μπάλα άουτ και παραλίγο τραυματισμός) κατάφερε να χωρέσει μια ολόκληρη καριέρα, να απορούμε αν ο Τραπ πίνει «La Trappe» και άλλα τέτοια κρύα. Κάπου στο 80' σκάει άλλο μήνυμα «το πιστεύω ότι μπορούν». «Ναι, αν διαβάζεις “Ερίκ Καστέλ”» -το ευφυολόγημα στο τσεπάκι, βλέπεις.
Από το 88’ είμαι όρθιος, στο 90’ ήδη χορτασμένος από αυτό που έχω δει και εκεί που φαντάζομαι τον Τερ Στέγκεν να παίρνει κεφαλιά και να σκοράρει, ώστε ο αναγνώστης να κλείσει όλο χαρά το κόμικ και να πάει για ύπνο, κάνει προβολή ο Σέρχι Ρομπέρτο. Γκολ, 6-1, όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν. Έρχονται ταυτόχρονα γύρω στο 8 μηνύματα: «Τι έγινε ρε, μαλάκα;» και ένα σιχτίρισμα από εκείνον που πήγε για μπάνιο στο 82’ και έχασε τα πάντα.
Αφού ηρέμησα, σκέφτηκα εκείνο τον ιδιοκτήτη σε ένα μικρό καφέ της Μπαρτσελόνα, γωνία Meridiana με Buenaventura Muñoz. Σχεδόν ένιωσα ένα κομμάτι από τη χαρά του. Να ‘ναι καλά, ο καλός ο Antoni.
