Σήμερα δεν ξημέρωσε απλά μία δύσκολη ημέρα. Το ξημέρωμα έφερε μαζί του τον χειρότερο εφιάλτη μου. Δε θα σου πω πως ξύπνησα και ήρθα αντιμέτωπη με αυτόν γιατί πολύ απλά δεν κοιμήθηκα ποτέ. Μα πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε να κλείσεις έστω και για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια σου όταν δε γνωρίζεις αν έχεις σπίτι, αν ζουν οι δικοί σου, αν σώθηκαν οι εκατοντάδες άνθρωποι που έπεσαν στη θάλασσα για να σωθούν.
ΚΑΠΟΙΟΣ αποφάσισε να μας καταστρέψει τις ζωές. ΚΑΠΟΙΟΣ θέλησε να δει εκατοντάδες ανθρώπους να προσπαθούν να σώσουν έστω και κάτι μικρό από την περιουσία τους. ΚΑΠΟΙΟΣ αποφάσισε να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή εκατοντάδων παιδιών. ΚΑΠΟΙΟΣ αποφάσισε πως δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν δέντρα. ΚΑΠΟΙΟΣ χθες το βράδυ έφερε τη συντέλεια σε υλικό και ψυχικό επίπεδο.
Ξέρεις τι είναι να μην μπορείς να φτάσεις στο σπίτι σου; Ξέρεις τι είναι να βλέπεις φλόγες και εσύ απλά να είσαι θεατής; Ξέρεις τι είναι να χάνεις τον μπαμπά σου μέσα στη φωτιά γιατί πολύ απλά είναι 60 ετών και έχει μοχθήσει για το σπίτι του; Έχεις ακούσει κραυγές των δικών σου ανθρώπων στο τηλέφωνο; Έχεις νιώσει στο πετσί σου τι σημαίνει το ρήμα ΚΑΙΓΟΜΑΙ; Δεν έχεις δει ΤΙΠΟΤΑ μάλλον για αυτό αποφάσισες να μας ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙΣ. Σε εσένα μιλάω, στον υπαίτιο.
Το χθεσινό βράδυ ήταν δύσκολο για όλους μας. Η φωτιά στο Νέο Βουτζά, το Μάτι και τη Ραφήνα έκαιγε από τις 18.00 περίπου το απόγευμα. Δεν πρόλαβα ποτέ να φτάσω σπίτι μου. Ήρθα απλά αντιμέτωπη με έναν δρόμο κλειστό και ένα μαύρο ουρανό από πάνω. Οι άνθρωποι έτρεχαν, η φωτιά άλλαζε κατεύθυνση, ο αέρας όλο και δυνάμωνε. Ξέρεις τι είναι να βλέπεις τις φλόγες και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα; ΤΙΠΟΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Aυτό ακριβώς έζησα.
Ξαφνικά ο κόσμος στο Μάτι εγκλωβίστηκε και έτρεξε να σωθεί στη θάλασσα. Ξύπνα λίγο, ταρακούνησε το είναι σου και σκέψου πως είμαστε στο 2018. 23 Ιουλίου του 2018 πάνω από 400 άτομα ψάχνουν σωτηρία κολυμπώντας στη θάλασσα. Σε ποια εποχή ζούμε ρε γαμώτο;
Νόμιζες πως οι εικόνες του Τιτανικού υπάρχουν μόνο στο σινεμά; Και όμως ΟΧΙ. Τσίμπα λίγο το χεράκι σου και συνειδητοποίησε πως οι βάρκες που είδες χθες στην τηλεόραση δεν ήταν ταινία μικρού μήκους. Ήταν reality. Ήταν οι δικές μου χθεσινοβραδινές στιγμές. Τις είδα, έδωσα ρούχα μου σε αυτούς τους ανθρώπους που κολυμπούσαν πάνω από 4 ώρες για να σωθούν. ΕΣΥ που τα έκανες αυτά τι θα πεις στη μαμά μιας 14χρονης που πνίγηκε στα ανοιχτά της Ραφήνας; Χαίρεσαι πολύ για την έκταση που κάηκε και ίσως αγοράσεις σε λίγα χρόνια κοψοχρονιά; Καταλαβαίνεις τι έκανες; Πέθανε κόσμος. Το καταλαβαίνεις;
Mητέρες κοιτούσαν τις βάρκες του λιμενικού και προσπαθούσα να καταλάβουν αν είναι μέσα τα παιδιά τους. Νιώσε το λίγο. Ένα παιδάκι περίπου 6 χρονών, τυλιγμένο με αντρικά πουκάμισα απλά έλεγε πολύ σιγανά ‘’μαμά μου μην κλαις, είμαστε στη στεριά’’. Tι να του πεις; Το πόσο άτυχο είναι που μεγαλώνει σε έναν τέτοιο απάνθρωπο κόσμο ενηλίκων; Ντράπηκα και απλά να το κοιτάξω. Ντράπηκα πολύ!
Η σημερινή μέρα είναι απλά ΜΑΥΡΗ. Δε νομίζω πως υπάρχει λόγος να σου γράψω κάτι για τις χαμένες περιουσίες. Απλά εσύ που με διαβάζεις βοήθησε με το δικό σου τρόπο. Ξέρω πως εσύ δεν είσαι σαν ΕΚΕΙΝΟΝ.
Πήγή Queen.gr
