Μαζί με τον Πλίνιο, ο Πόπλιος Κορνήλιος Τάκιτος, είναι ένας από τους δύο Ρωμαίους ιστορικούς που επιβεβαιώνουν μέσα από τα γραπτά τους την ύπαρξη Του Ιησού και την αντιμετώπιση των Χριστιανών από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αλλά ποιος ήταν ο Τάκιτος;
Δεν ήταν φίλος με τους Χριστιανούς και θεωρούσε ότι η πίστη ήταν μια «ολέθρια δεισιδαιμονία». Είναι επίσης μια από τις πρώτες εξωβιβλικές πηγές αποδεικτικών στοιχείων για τον Ιησού.
Ποιος ήταν ο Τάκιτος;
Ο Πόπλιος Κορνήλιος Τάκιτος γεννήθηκε το 56 μ.Χ. και πέθανε 64 χρόνια αργότερα το έτος 120. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση από τους Ρωμαίους που κοίταξαν τον Χριστιανισμό με θετικό μάτι, καθότι θεωρούσε πως η πίστη τους δεν ήταν τίποτα περισσότερο από δεισιδαιμονίες. Γεννημένος αριστοκράτης, άνηκε στην τάξη των αντίστοιχων Ιππέων (λατ. Equites), που ήταν οι μεγαλοαστοί και τοποθετούνταν ανάμεσα στους πατρικίους και τους πληβείους. Ο πατέρας του υπηρέτησε -μάλλον- σε ρωμαϊκή επαρχία ως κυβερνήτης, ενώ ο ίδιος παντρεύτηκε την κόρη του Ρωμαίου τριβούνου και μετέπειτα υπάτου Αγρικόλα. Ο Τάκιτος έφτασε μέχρι τη Σύγκλητο και ξεκίνησε τη συγγραφική του καριέρα λίγο αργότερα, αν και συνέχισε να παραμένει ενεργός στη δημόσια ζωή μέσω της δουλειάς του ως δικηγόρος και αργότερα ως πολιτικός κυβερνήτης της επαρχίας της δυτικής Ανατολίας.
Τα έργα του
Ο Τάκιτος έγραψε για τον Αγρικόλα, για την καταγωγή και τη φυλή των Γερμανών στο ‘‘Germania’’, ενώ τα καθαρά ιστορικά του έργα είναι το ‘‘Ιστορίες’’ και το ‘‘Χρονικά’’. Οι Χριστιανοί και ο Ιησούς αναφέρονται στο δεύτερο, όχι όμως μέσα από τα γεγονότα κατά την διάρκεια της διδασκαλίας του Ιησού, αλλά κατά την διάρκεια της μεγάλης πυρκαγιάς στη Ρώμη στην εποχή του αυτοκράτορα Νέρωνα. Σε ελεύθερη μετάφραση, γράφει το παρακάτω:
Αλλά όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες, όλα τα πολυτελή δώρα του αυτοκράτορα και οι εξιλεώσεις των θεών, δεν έδιωξαν την απαίσια πεποίθηση ότι η πυρκαγιά ήταν αποτέλεσμα διαταγής.
Ως εκ τούτου, για να απαλλαγεί από την αναφορά, ο Νέρων επιβεβαίωσε την ενοχή και προκάλεσε τα πιο εξαίσια βασανιστήρια σε μια τάξη που μισούνταν για τις βδελυγμίες τους, που ο κόσμος αποκαλούσε Χριστιανούς. Ο Χριστός, από τον οποίο προήλθε το όνομα τους, υπέστη την ακραία ποινή κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Τιβέριου στα χέρια ενός προκαθήμενού μας, του Πόντιου Πιλάτου, και μια πιο ολέθρια δεισιδαιμονία, που ελέγχεται έτσι προς το παρόν, ξέσπασε ξανά όχι μόνο στην Ιουδαία, την πρώτη πηγή του κακού, αλλά ακόμη και στη Ρώμη, όπου όλα τα πράγματα βρίσκουν διασημότητα. Κατά συνέπεια, έγινε πρώτα σύλληψη όλων όσοι παραδέχθηκαν την ενοχή τους. Στη συνέχεια, μετά από πληροφορίες τους, ένα τεράστιο πλήθος καταδικάστηκε, όχι τόσο για το έγκλημα της παυρπόλησης της πόλης, όσο για το μίσος κατά της ανθρωπότητας.
- Χρονικά, Βιβλίο 15, Κεφάλαιο 44
Αυτή ήταν η αρχή του πρώτου ρωμαϊκού διωγμού των χριστιανών. Όπως γράφει ο Τάκιτος, ένα «τεράστιο πλήθος» καταδικάστηκε μαζί με τους Ρωμαίους συναδέλφους τους που τους έκριναν ένοχους για «μίσος εναντίον της ανθρωπότητας».
