Δεν υπάρχει Πάσχα στην ελληνική τηλεόραση χωρίς δύο συγκεκριμένα πρόσωπα. Κάποιοι τα έχουν συνδέσει με θρησκευτική κατάνυξη, άλλοι με τα ντολμαδάκια της γιαγιάς και την ετήσια μάχη του τηλεκοντρόλ μετά την Ανάσταση. Ο λόγος, φυσικά, για τον Charlton Heston και τον Robert Powell – τους δύο αδιαφιλονίκητους μονομάχους του τηλεοπτικού Πάσχα.
Από τη μία, ο Heston: ορθώνεται ως Μωυσής στις «Δέκα Εντολές», διασχίζει την Ερυθρά Θάλασσα με στυλ και στη συνέχεια ιππεύει την άμαξά του στο «Ben-Hur», κυνηγώντας τη δικαιοσύνη και μια καλή θέση στο prime time. Είναι ο βασιλιάς της χολιγουντιανής υπερπαραγωγής – του δράματος, της εκδίκησης, των επικών μουσικών και των αμέτρητων κομπάρσων που φοράνε σανδάλια.
Ο Charlton Heston «γέμιζε» την οθόνη όσο κανείς άλλος
Από την άλλη, ο Powell. Ο άνθρωπος που δεν χρειάστηκε φωνές ή εφέ – μόνο ένα βλέμμα. Το βλέμμα. Αυτό το σχεδόν υπερφυσικό, γαλήνιο και ταυτόχρονα διαπεραστικό πρόσωπο που έπλασε ο Franco Zeffirelli για τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ». Για τους περισσότερους Έλληνες, δεν είναι ένας ηθοποιός που υποδύθηκε τον Ιησού Χριστό. Είναι η εικόνα Του. Ο ίδιος ο Χριστός. Τελεία.
Why do you seek the living among the dead?: Η σκηνή που θα μας στοιχειώνει κάθε Πάσχα
Κάθε χρόνο, λοιπόν, το δίλημμα επιστρέφει
Ποιος είναι το πραγματικό πρόσωπο του τηλεοπτικού Πάσχα; Ο στιβαρός Heston, με τις δέκα εντολές στο ένα χέρι και το Όσκαρ στο άλλο, ή ο μυσταγωγικός Powell που μας κάνει να σωπαίνουμε μπροστά στην οθόνη;
Η αλήθεια είναι ότι οι δυο τους δεν συγκρίνονται – τουλάχιστον όχι με ίσους όρους. Ο Heston εκπροσωπεί τον κινηματογράφο που φτιάχτηκε για μεγαλοπρέπεια. Ο Powell, την εσωτερικότητα και τη θρησκευτική εμπειρία. Ο ένας είναι καταιγιστικός. Ο άλλος, σιωπηλός.
Υπάρχουν βέβαια και άλλοι πρωταγωνιστές της Μεγάλης Εβδομάδας
Αν το Πάσχα ήταν blockbuster, ο Heston θα είχε το box office. Αν ήταν λειτουργία, ο Powell θα κρατούσε το θυμιατό.
Κι αν τελικά πρέπει να διαλέξουμε, ίσως η απάντηση είναι πιο απλή απ’ ό,τι νομίζουμε. Μπορεί ο Charlton να μας εντυπωσιάζει, αλλά κάθε χρόνο – χωρίς να το λέμε δυνατά – περιμένουμε τον Robert. Με εκείνη την όψη, εκείνο το βλέμμα και εκείνη τη φωνή που, έστω για λίγες μέρες, μάς κάνει να θυμηθούμε γιατί όντως λέμε «Καλή Ανάσταση».
