Καταρχάς, όσο θα διαβάζετε το παρακάτω κείμενο, βάλτε να παίζει για «χαλί» αυτό...
Το βάλατε; Πάμε...
Η 3η Σεπτεμβρίου είναι μία μέρα που ξημερώνει τελείως διαφορετικά απ' όλες τις άλλες...
Ξυπνάς, ανοίγεις το παράθυρο και κάθεσαι μπροστά στο περβάζι να σε χτυπήσει αυτός ο ήλιος, που σήμερα είναι τόσο διαφορετικός. Και δεν βάζεις ούτε αντηλιακά, ούτε after sun, ούτε τίποτα. Γιατί σήμερα δεν σε νοιάζει να καείς. Σήμερα, είναι όλα αλλιώτικα! Και πρώτος απ’ όλους ο ήλιος. Αχ, αυτός ο πράσινος ήλιος! Ο ήλιος, ο ηλιάτορας! Ο μεθυσμένος! Που ανατέλλει (από τη δύση)! Και μας οδηγεί! Και πέσαμε σε μια κολώνα!
Σήμερα είναι η μέρα που ολόκληρο το ηλιακό σύστημα φωτίζεται με πράσινα λαμπάκια, η μέρα που όλοι μαζί συγκεντρωνόμαστε στην 3ης Σεπτεμβρίου, στην Τρικούπη, στην Κλαυθμώνος, στα μπαλκόνια μας, στις ταράτσες, ανεβαίνουμε πάνω στο καπό του αυτοκινήτου μας σαν άλλοτε, σβήνουμε κεράκια και τραγουδάμε.
Όλοι όμως! Πασόκοι, Συριζαίοι, Δεξιοί, Αριστεροί, Τερματοφύλακες, κάθε Έλληνας ψηφοφόρος. Γιατί το ΠΑΣΟΚ φίλε μου, το βαθύ ΠΑΣΟΚ, το ορθόδοξο, το σκούρο πράσινο, του πεντάφυλλου, δεν ήταν ένα απλό κόμμα. Ήταν ιδέα. Ήταν η Ελλάδα τριών σχεδόν δεκαετιών και λίγα λέω. Και συνεχίζει δυναμικά… Γιατί αν έχεις πέσει από μικρός στη χύτρα με τον μαγικό ζωμό, λογικό είναι να έχει ποτίσει το ΠΑΣΟΚ μέσα σου. Είναι ρετσινιά. Αποβάλλεται η ρετσινιά;
Πριν από 43 ακριβώς χρόνια, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974, φύσηξε αέρας αλλαγής τόσο δυνατός που μας πήρε και μας σήκωσε. Τη συνέχεια την ξέρουμε. Την νιώσαμε στον κώλ στο πετσί μας. Και σήμερα το γιορτάζουμε όπως πρέπει. Σωστά. Πασοκικά. Ανάβουμε κεράκια (στον κάθε πολιτικό ξεχωριστά), τα σβήνουμε, τα ξανανάβουμε γιατί ξεχάσαμε να πούμε το τραγουδάκι πρώτα (αυτό θα πει ΠΑΣΟΚ άλλωστε) και τα ξανασβήνουμε, αφού πούμε αυτή τη φορά όοοοολα τα σχετικά τραγουδάκια.
Ξεκινάμε οι από ‘δω με το «Εμπρός Αντρέα για μια Ελλάδα νέα», συνεχίζουν οι από ‘κει «σεισμός-σεισμός, εκσυγχρονισμός» (του Σημίτη ο λαός) και κλείνουμε με το «σήκω Αντρέα για να δεις το παιδί της αλλαγής», με το οποίο ο Αντρέας παραλίγο όντως να σηκωθεί. Ομοιοκαταληξία με το Φώφη δεν έχουμε βρει ακόμα, αλλά το ψάχνουμε.
Μέχρι να τη βρούμε, αποφασίσαμε εδώ στο Ratpack να αφιερώσουμε μερικά άλλα καταπράσινα χιτς στο ΠΑΣΟΚ για τα 43α γενέθλιά του, κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του. Μιλάμε για 10 χιτάκια γεμάτα ΠΑΣΟΚ, που μας θυμίζουν πρόσωπα και καταστάσεις της δυναστείας του ή που οι στίχοι του μας συνδέουν με νεοελληνικές, πασοκικές νοοτροπίες αλλά και τις εποχές που τρώγαμε με χρυσές κουτάλες.
Τότε που η γιαγιάκα μου έπλεκε μεταξωτά βρακιά, η μαμάκα μου δούλευε στο δημόσιο «τετράωρο» με μισθό οκταώρου και εγώ χάλαγα όλο μου το χαρτζιλίκι σε γαρούφαλλα με τα οποία αργότερα το καλό μας το ΠΑΣΟΚ έφτιαξε το πάρκο Τρίτση.
Πάμε, λοιπόν, τώρα να τραγουδήσουμε όλοι μαζί…
1) Το νοσταλγικό μα πάντα επίκαιρο
Τότε που σου ΄λεγε η δικιά σου: «Θέλεις μπουζούκια;». Πάμε, έλεγες εσύ... «Θέλεις μπαράκια;»... ΜΕΣΑ, φώναζες... Και τα τρώγατε σε μια βραδιά. Πλέον, πηγαίνετε στα μπουζούκια, πηγαίντε στα μπαράκια, μπαίνετε μέσα, κάνετε από ένα check in στα γρήγορα πριν έρθουν για παραγγελία και φεύγετε με τα πόδια στο κεφάλι.
2) Το απαγορευμένο
Όταν το 1994 βγήκε ο περίφημος «νόμος Παπαθεμελή» που μας έκοψε τη βόλτα τις καθημερινές, όλος ο κόσμος μαζεύτηκε στο Κέντρο για να διαμαρτυρηθεί, στήνοντας τρικούβερτα πάρτι μπροστά στο άγαλμα του Άγνωστου Στρατιώτη, χορεύοντας και τραγουδώντας υπό τους ρυθμούς των ηχείων που έφερνε από τα σπίτια του. Να ‘στε ευγνώμονες στον κύριο Παπαθεμελάκο μας, λοιπόν, γιατί από κάτι τέτοιες κινήσεις πήρε τα πάνω του το κάμπινγκ στην Ελλάδα.
3) Το υλιστικό
Επί ΠΑΣΟΚ, όποιος είχε κάμπριο μπορούσε να πηδήξει ό,τι κινείται. Τόσο κυνικά. Μπες μεσ' στο καμπριολέ, πάμε για κανά καφέ. Ζωάρα ρε φίλε! Αυτά είναι! Ήταν (κλαψ)... Άσε που αν είχες κάμπριο μπορούσες να πας πρώτος μάγκας στην ομιλία του προέδρου και να βγάλεις άνετα τη σημαία της πασοκάρας στην οροφή. Δεν το λες και λίγο.
4) To «true»
Τι διάβασες πριν; Όποιος είχε κάμπριο μπορούσε να πηδήξει ό,τι κινείται; Υπήρχε, όμως, κι αυτός που διοριζόταν στο δημόσιο και μπορούσε να πηδήξει κι αυτόν που είχε κάμπριο! Αν και συνήθως το ένα έφερνε το άλλο. Όποιος μπούκαρε στο δημόσιο είχε και κάμπριο. Με αριθμό πινακίδας 3/9/1974. Ήσουν πράσινος; Έμπα. Μπήκες; Καθάρισες! Δημόσιο for ever που λέγανε και τα «Ημίζ».
5) Το προφητικό
Το 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου χόρεψε το τελευταίο του ζεϊμπέκικο ως Πρωθυπουργός. Λίγους μήνες αργότερα παραιτήθηκε, οπότε εκείνη τη χρονιά έκανε πολλά τελευταία πράγματα ως Πρωθυπουργός: Ποδήλατο, κολύμβηση, κανό, τζόκινγκ… Ποιο είχε διαλέξει, όμως να χορέψει; Τη «Συννεφιασμένη Κυριακή». Πιο ξεκάθαρος δεν μπορούσε να γίνει. Τι θέλατε, δηλαδή, να χορέψει για να σας το κάνει ακόμα πιο λιανά; Το «γλέντα τη ζωή, όλοι δυο μέτρα παίρνουν γη;».
6) To Γονιδιακό
Live ερμηνεία του Σταμάτη Γονίδη και του άσματος «Φωτογράφε» στα μπουζούκια. Απλά δείτε το βίντεο μάγκες. Τίποτα άλλο. Όλη η καλτσίλα της εποχής ΠΑΣΟΚ μαζεμένη σε μία πίστα. Γιατί ΠΑΣΟΚ και cult πήγαιναν μαζί άλλωστε.
7) Το παλιό, το ορθόδοξο
Ό,τι πιο «ΠΑΣΟΚ» έχει γραφτεί ποτέ! Όλα τα λεφτά λουλούδια! Όλα! Τότε που δίναμε όλο το μηνιάτικο σε πανέρια. Τότε που στις κηδείες βάζαμε πιο πολλά στεφάνια κι απ' τον Επιτάφιο. Τότε που το μπαλκόνι του μέσου Πασόκου Έλληνα θύμιζε πιο πλούσιο κι από τον Εθνικό Κήπο.
8) Το αγαπημένο
Ο Αντρέας Παπανδρέου ήταν φαν της Ρίτας Σακελλαρίου. Και το συγκεκριμένο κομμάτι το αγαπημένο του. Λέγεται πως οι γείτονες του στη ροζ βίλα της Εκάλης παραπονιόντουσαν όταν το έβαζε να παίζει στη διαπασών τα ξημερώματα και η Μιμή του έβαζε χέρι επειδή έδινε δικαιώματα στη γειτονιά. «Αυτός ο άνθρωπος αυτός ήταν ο άλλος μου εαυτός». Και ποιος ήταν ο άλλος μας εαυτός παιδιά; Ο πασόκος εαυτός μας. Όλοι κρύβουμε έναν πασόκο μέσα μας, μην κρυβόμαστε.
9) Το ΠΑΣΟΚ, του ΠΑΣΟΚ, ω τσάμικο
Όπως μπορείτε να δείτε και στο βίντεο από πάνω, ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος ξεκίνησε μεν με το επαναστατικό «Στ' άρματα, στ' άρματα εμπρός στον αγώνα», αλλά στο τέλος το άρπαξε το μαντήλι και τον έσυρε τον τσάμικο. Όπως όλοι οι αυθεντικοί πασόκοι Έλληνες, όπως κάθε αυθεντικό πασοκικό γλέντι, όλα εκεί καταλήγουν, όλα εκεί οδηγούν, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα ΠΑΣΟΚ και τσάμικο θυμίζουν.
10) Το soundtrack
Κλείνουμε όπως ακριβώς αρχίσαμε γιατί η ζωή κάνει κύκλους. Όπως το ΠΑΣΟΚ δηλαδή! Ιδανικό τραγουδάκι για να το συνδυάσεις με διατάσεις των χεριών, σε ρυθμούς υαλοκαθαριστήρα. Άντε τώρα να 'ξερε ο μακαρίτης ο Carl Orff ότι συνέθεσε τέτοιο κομμάτι για να γίνει μετά το soundtrack της ομιλίας του Αντρέα ή του Σημίτη. Δεν ξέρεις αν ανατριχιάζεις από το τραγούδι ή από αυτό το γεγονός.
