Κάθομαι στη πολυθρόνα μου ωραία-ωραία και παρακολουθώ στιγμιότυπα από την Αθλητική Κυριακή. Βλέπω ΑΕΚ-ΑΕΛ στη Φιλαδέλφεια. Ήταν το ματς της αγωνιστικής λόγω των επεισοδίων που σημειώθηκαν στη Σκεπαστή. Ολοκληρώνεται η εκπομπή και λίγο πριν πέσω για ύπνο -γιατί ξέρεις, αύριο πρωί σχολείο- το γυρνάω για λίγο στο MTV και πέφτω πάνω στο video clip του «To cut the long story short» από Spandau Ballet. Παράλληλα, ανοίγω ένα τεύχος του «Κλικ», όχι το πρώτο με τον Max Headrum, τον πρώτο εικονικό dj, ούτε το άλλο με το προφυλακτικό. Αλλά εκείνο το «μπλε» με την Μπίλι Χολιντέι στο εξώφυλλο.
Όλα αυτά μέσα σε δύο περίπου λεπτά, όσο κάθισα δηλαδή στα σαλόνι του τυπικού '80s διαμερίσματος που κατασκευάστηκε ειδικά για τις ανάγκες της έκθεσης GR80s, η οποία εγκαινιάστηκε χθες στην Τεχνόπολη και θα διαρκέσει μέχρι τις 12 Μαρτίου.
Λεπτομέρειες για την έκθεση μπορείς να μάθεις εδώ –και αξίζει τον κόπο να το κάνεις, διότι πέρα από την κυρίως έκθεση θα τρέξουν και διάφορες παράλληλες εκδηλώσεις που σκοπό έχουν να ρίξουν ακόμα περισσότερο φως σε όλες τις πτυχές (πολιτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, τεχνολογικές) της δεκαετίας του 80.
Η αλήθεια είναι πως όσοι βρισκόμαστε στα 30 +/- 2 έχουμε αναμνήσεις και βιώματα από τα 80s, αλλά αν δεν είχαν πάρει φωτιά τα 36άρια Kodak δύσκολα θα μπορούσαν όλες αυτές οι θολές και θαμπές πληροφορίες να ταξινομηθούν στο κεφάλι μας. Δεν είμαστε τα παιδιά της, είμαστε τα μπάσταρδά της.
Παρόλα αυτά, τα '80s συγκινούν και ενδιαφέρουν ακόμα και εμάς. Μας συγκινούν με τον εύκολο και ανέξοδο τρόπο που έχει η νοσταλγία. Μας ενδιαφέρουν επειδή περιλαμβάνουν όλα αυτά που μας διαμόρφωσαν στη συνέχεια αλλά δεν τα προλάβαμε.
Μεγαλώσαμε με το μπάσκετ των '90s, αλλά δεν προλάβαμε να καταλάβουμε το '87. Μεγαλώσαμε με το ελληνικό ροκ, αλλά δεν ήμασταν εκεί στον ντεμπούτο album των Τρυπών. Μεγαλώσαμε με κάτι παλαιολιθικούς πλέον Pentium, αλλά δεν ξεφυλλίσαμε τα τεύχη του «Pixel» ούτε κοιτούσαμε με μάτια γουρλωμένα τους υπολογιστές που έδιναν στην ΕΡΤ τα αποτελέσματα των εκλογών του ‘81. Μεγαλώσαμε με τα Rockwave, αλλά δεν ζήσαμε έναν Γκάλαχερ στη Φιλαδέλφεια ή ένα Rock in Athens στο Καλλιμάρμαρο.
Τα '80s είναι αυτό το σπαστικό «Α, εσείς δεν τα προλάβατε αυτά» που ακούγεται σε κάθε ιστορία των γονιών μας από εκείνη την εποχή. Το δικό σου λοιπόν κομμάτι από εκείνη την πίτσα αφηγήσεων και αναμνήσεων, το κομμάτι που ουσιαστικά δεν περίσσεψε για 'σένα, σε περιμένει στην Τεχνόπολη.
Μην νομίζεις όμως ότι η βόλτα σου στα θεματικά περίπτερα της έκθεσης είναι ένα περίπατος σε ένα θεματικό πάρκο νοσταλγίας, καλτίλας και ΠΑΣΟΚΑΡΑΣ –αυτό θα ήταν ένα εύκολο στοίχημα να κερδηθεί και οι Βαμβακάς και Παναγιωτόπουλος (οι επικεφαλής επιμελητές της έκθεσης) δεν θέλησαν καν να το παίξουν.
Αντίθετα, παρουσιάζεται όλο το φάσμα της δεκαετίας του '80 με τη συνέπεια, τη συνοχή και την πληρότητα που πρέπει να έχει μια τέτοια έκθεση. Με στέρεο υπόβαθρο, αλλά δίνοντας τον πρώτο λόγο σε αυτά που τελικά έχουν τη δύναμη να την αποτυπώσουν, στα αντικείμενα: στα φύλλα των εφημερίδων, στις τηλεοπτικές συσκευές, στιςα σακούλες του Λαμπρόπουλου και πάει λέγοντας.
Καθώς πηγαίνεις από το πειρατικό των playmobil στο arcade Tetris και από εκεί στις κομμώσεις «Αθηνά» και έπειτα στα ψηφοδέλτια του ΚΟΔΗΣΟ δεν ξέρεις αν επιστρέφεις στον τόπο του εγκλήματος, εκεί όπου σιωπηρά ξεκίνησαν αυτά που ζούμε τώρα ή αν μιλάμε για ένα τεράστιο μίξερ: καθώς οι κοινωνικοί και οικονομικοί φραγμοί κατέρρεαν ήταν η εποχή που όλα χωρούσαν, όλα έπρεπε να βιωθούν «τώρα», όλα ανακατεύονταν γλυκά, όλα μπορούσαν να σημαίνουν τα πάντα και ταυτόχρονα τίποτα.
Σαν αυτά τα φλιτζανάκια του ελληνικού με τον πυρσό της ΝΔ ή τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ. Ένα από τα τυπικά κομματικά memorabilia της εποχής που τότε περνούσε απαρατήρητο, πλέον όμως είναι τόσο ενδεικτικά για το ποια ήταν η μέινστριμ αντίληψη για την κυρίαρχη πολιτική: σκέτη, μέτρια ή γλυκιά θα χυνόταν έξω από το μπρίκι αν χάζευες για μία στιγμή. Στην Ελλάδα η στιγμή κράτησε δέκα ολοκληρα χρόνια.
