Αν εξαιρέσεις την άχαρη φιγούρα του Γιώργου Παπανδρέου που δέσποζε στο κέντρο της εικόνας, όλο το υπόλοιπο σκηνικό φάνταζε στα μάτια μας παραδεισένιο: Θάλασσα, ήλιος, μερικά νησιώτικα σπιτάκια στο βάθος, κάποια ιστιοπλοϊκά αραγμένα στη μαρίνα, το πράσινο να «γλύφει» σχεδόν τα νερά, ένα καϊκάκι έτοιμο να βγει για την ψαριά της ημέρας.
Προφανώς ο ψαράς από το ακριτικό Καστελόριζο ήταν «μιλημένος» και το πέρασμά του μπροστά από το πλάνο ήταν σκηνοθετημένο. Εκείνο, όμως, που δεν θα μάθουμε ποτέ είναι το αν γνώριζε ότι η εικόνα του θα μείνει στην ιστορία ως αναπόσπαστο κομμάτι μίας από τις πλέον μαύρες σελίδες της σύγχρονης Ελλάδας.
Τέτοιο ήταν το διάγγελμα του ΓΑΠ. Μαύρο. Κατάμαυρο. Να μας θυμίζει -όχι το πώς ξεκίνησαν όλα, καθώς οι απαρχές της δημοσιονομικής μας κατρακύλας εντοπίζονται δεκαετίες πριν, αλλά- το σημείο εκείνο που μπήκε η επίσημη σφραγίδα της εταιρικής εποπτείας, το μπάσιμο στις ζωές μας εννοιών όπως αυτή της «λιτότητας» και θεσμών όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Δεν είμαστε, όμως, εδώ για να το βαρύνουμε περισσότερο από όσο ήδη το ζούμε. Είμαστε εδώ για να κάνουμε ένα σύντομο φλάσμπακ σε φόντο χαλαρό και χαβαλεδιάρικο (όσο χαβαλέ τέλος πάντων μπορεί να σηκώσει η συγκεκριμένη περίσταση).
Σου δείχνουμε το βίντεο, λοιπόν και σε καλούμε να μας δείξεις πόσο έντονα έχουν αποτυπωθεί οι στιγμές εκείνες στο μυαλό σου. Το 'χεις;
