Στη ζωή υπάρχουν πράγματα που όλοι θέλουμε να κάνουμε και πράγματα που κανείς δεν θα ήθελε, όχι απλά να κάνει, ούτε να σκεφτεί. Μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας, του στρες και των υποχρεώσεων, υπάρχει κάτι που σίγουρα δεν θέλει κανένας μας. Και αυτό είναι περισσότερες υποχρεώσεις. Δεν είναι κακό να γνωρίζεις ότι είσαι ένας από εκείνους τους τύπους που θα πουν «νισάφι, ως εδώ μπορώ και δεν θα γίνω χίλια κομμάτια».
Ένας από αυτούς του ανθρώπους που δεν νιώθουν έτσι και δεν θα νιώσουν ποτέ έτσι, είναι ο εκάστοτε διαχειριστής ή διαχειρίστρια της πολυκατοικίας. Αυτοί οι αφανείς ήρωες -ή και όχι τόσο αφανείς αναλόγως το ταπεραμέντο τους- που φροντίζουν όλα να κυλούν ρολόι, ακόμα και όταν κάποιοι πιστεύουν πως ανελκυστήρες, κήποι και απεντομώσεις, είναι πράγματα που γίνονται με κάποιο μαγικό τρόπο.
Ταινία «Ο Διαχειριστής« (2009)
Το καλύτερο βέβαια σε όλο αυτό, είναι πως όσοι managers και janitors και να υπάρχουν στις πολυκατοικίες του εξωτερικού, δεν έχουν καμία σχέση με τον Έλληνα διαχειριστή. Υπάρχει μια διαφορετική αίγλη στο πρόσωπο του κυρ Γιώργου που βαράει την πόρτα για τα κοινόχρηστα και που γράφει ακόμα τις ανακοινώσεις σε χαρτί, με γράμματα που μόνο γιατρός μπορεί να τα βγάλει. Που όταν οργανώνει τις συνελεύσεις πολυκατοικίας, γίνονται με τέτοια μυστικοπάθεια και προσήλωση λες και ετοιμάζονται οι ένοικοι για βουλευτικές εκλογές. Πολλές φορές, αν είναι τεχνίτης και πιάνουν τα χέρια του, θα βάψει και θα επιδιορθώσει, θα στοκάρει και θα φτιάξει μέχρι και τα καπάκια από τα ρολόγια της ΔΕΗ με ατάκες του τύπου «δεν ξέρω εγώ και ξέρουν αυτοί;».
Ο σωστός Έλληνας διαχειριστής δεν κωλώνει πουθενά. Κλειδώνει την πόρτα από τις 2 το μεσημέρι, απαγορεύει οτιδήποτε σε φυλλάδια, γκρινιάζει για τα κατοικίδια -παρά μόνο αν δεν γαβγίζουν ή νιαουρίζουν όλη μέρα- και θέλει η στάθμη του πετρελαίου να είναι κοντά στο φουλ λες και περιμένουμε πυρηνικό χειμώνα. Θέλεις την συμπάθειά του; Πλήρωνε τα κοινόχρηστα στην ώρα σου. Αυτό ακριβώς και τίποτε άλλο. Ο διαχειριστής είναι ο αγάς του 1800 όπου δεν είχε θέμα αν ήσουν Χριστιανός Ορθόδοξος, δεν είχε θέμα αν δοξολογούσες και αν παντρευόσουν και αν κονομούσες και λίγο παράνομα, όσο του έδινες τους φόρους του. Στην προκειμένη περίπτωση, τα κοινόχρηστα.
Γιατί ξέρει ότι υπάρχουν εργασίες που θα πρέπει να σε κυνηγήσει για αυτές. Βουλωμένα φρεάτια, χαλασμένες γκαραζόπορτες, στέγες που στάζουν, κήποι που έχουν γίνει ζούγκλα. Αν δεν θες να πηγαίνεις με τα πόδια μέχρι τον έκτο και να κολυμπάς στην κατσαρίδα, φροντίζεις και τα δίνεις στον κυρ Γιώργο για να τα ετοιμάσει όλα. Εννοείται ότι η καλύτερη περίπτωση διαχειριστή, είναι ο συνταξιούχος. Συνήθως δημόσιος υπάλληλος που έχει συνταξιοδοτηθεί από τα 57 και δεν έχει τι να κάνει, οπότε δίνει όλη του την προσοχή στην πολυκατοικία. Και όχι μόνο τη δίνει, αλλά ό,τι κάνει το κάνει και καλά. Για τον διαχειριστή τον σωστό, η πολυκατοικία είναι το κάστρο του. Είναι μεράκι και αγαπημένη ασχολία και το παίρνει και προσωπικά να δουλεύουν όλα ρολόι, ειδικά αν έχει βρεθεί στο παρελθόν ανάμεσα σε ενοίκους που δεν πλήρωναν τίποτα και εκτός από γκρίνιες, το μενού περιλάμβανε τσακωμούς και εξώδικα. Μακριά από εμάς.
Όσο λοιπόν και αν μουτρώνει, όσο και αν πολλές φορές δεν αλλάζει φανελάκι για να σου μιλήσει και όσα κουδούνια και αν χτυπάει, σεβάσου τον άνθρωπο της πολυκατοικίας. Τον σωστό Έλληνα διαχειριστή τον ορθόδοξο, που τρέχει δεξιά και αριστερά για να έχεις εσύ το κεφάλι σου ήσυχο.
Αυτά. Άσε το διάβασμα τώρα και ανέβα να πληρώσεις τα κοινόχρηστα.
