Δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί το Πάσχα στο χωριό με την αστυφιλία που μας δέρνει, αλλά ας συμφωνήσουμε ότι η προετοιμασία και μόνο είναι από τις πιο ωραίες συνήθειες. Αρχικά το Ορθόδοξο Πάσχα δεν έχει σχέση με κανένα άλλο. Δεν έχει νόημα να θίξουμε την οποιαδήποτε θεολογική συζήτηση γύρω από αυτό, αλλά σίγουρα υπάρχει κάτι που ισχύει αδιαμφισβήτητα. Ότι μπορεί να έχει ένα σωρό κλισέ γύρω από τα βεγγαλικά, το ψήσιμο του αρνιού και τα δημοτικά μαζί με ρετσίνα, αλλά αυτά όλα -και άλλα τόσα- είναι που το κάνουν μοναδικό.
Σε αυτή τη συνομοταξία είναι και τα πρώτα συναισθήματα της προετοιμασίας για την «φυγή». Για όσους φύγουν δηλαδή. Γιατί κακά τα ψέματα, ακόμα και αν δεν έχεις λεφτά, ξέρεις ότι τα πράγματα μπορούν να περάσουν πολύ πιο ομαλά και όμορφα αν είσαι στο χωριό. Για εμάς τους πρωτευουσιάνους λοιπόν, είναι ιεροτελεστία. Αυτό που η Κυριακή των Βαΐων τελειώνει και ξέρεις ότι ξεκινάει η Μεγάλη Εβδομάδα. Που τα παιδιά σου δεν έχουν σχολείο ή παιδικό σταθμό, που ξεκινούν οι σειρές με τους Ρωμαίους και ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, που κατεβάζετε από το πατάρι τις βαλίτσες για να ετοιμάσετε τα πράγματα για το χωριό.
Είναι τα πρώτα τηλέφωνα στη γιαγιά για το πότε θα φτάσεις και οι πρώτες σκέψεις για τα ρούχα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν θα έχει κρύο ή ζέστη. Και μετά είναι η κίνηση. Αυτό που πάτε σημειωτόν στο οδικό δίκτυο για την μεγάλη έξοδο. Ναι είναι ταλαιπωρία, αλλά είναι και αυτό κομμάτι της εμπειρίας, έτσι δεν είναι; Κάθε χρόνο άλλωστε, λέμε όλοι τα ίδια. «Πάσχα τέλος, δεν ξαναπάω» και κάθε χρόνο εκεί είμαστε. Ήδη όμως από την στιγμή που κάθεσαι στο τιμόνι μέχρι να βγεις στην εθνική οδό, σου έρχονται όλες εκείνες οι εικόνες από τα Πάσχα που τόσα χρόνια έχεις αγαπήσει. Το πώς σε υποδέχονται οι δικοί σου άνθρωποι. Το πώς το φαγητό είναι πάντα πιο νόστιμο στο χωριό. Πώς το μυαλό ξεκουράζεται και μόνο που κοιτάζει έξω από το παράθυρο χωρίς να βλέπει τερατουργήματα πολυκατοικίες και συχνά κορναρίσματα. Μέχρι και ότι ξυπνάς με κόκορα σε κάποιες περιπτώσεις και όχι με κινητό.
Και αν πράγματι πηγαίνεις σε χωριό και όχι κάποια άλλη μεγαλούπολη της επαρχίας, τότε πραγματικά καταλαβαίνεις Πάσχα. Από την εκκλησία που βρίσκονται μόνο οι λιγοστοί άνθρωποι του χωριού, μέχρι και το γεγονός ότι για να πάρεις καφέ υπάρχει ένα παλιό τύπου καφενείο – ή πίνεις από τα χεράκια της γιαγιάς. Ειδικότερα, όσοι λιγότεροι, τόσο το καλύτερο γιατί Πάσχα σημαίνει ηρεμία και κατάνυξη. Αν μπορείς πράγματι να τα καταφέρεις και να βάλεις τον εαυτό σου σε αυτή τη διαδικασία να γίνει καλύτερος, τότε τόσο το καλύτερο για σένα. Αρκεί να το πιστεύεις και να γνωρίζεις ότι αυτή η προσπάθεια δεν σταματά ποτέ.
Είναι ωραία η προετοιμασία για το χωριό και είναι ακόμα ομορφότερα όλα τα συναισθήματα που σου δημιουργεί. Είτε είσαι κοντά στη θρησκεία είτε όχι, είσαι σίγουρα πιο κοντά στους ανθρώπους σου. Και είναι αυτά ακριβώς τα συναισθήματα τέτοιες μέρες, που τα κάνουν όλα πιο ξεχωριστά.
Καλό Πάσχα να έχουμε.
