Θυμάμαι που περνούσα από Ομόνοια τα τελευταία χρόνια και με έπιανε η ψυχή μου με όλο εκείνο το ελενίτ τοίχος που περικύκλωνε τον δρόμο. Το χειμώνα έδινε μία αίσθηση ψύχρας και μιζέριας και το καλοκαίρι τα σίδερα βράζανε από τη λάβρα του ήλιου και δεν άντεχες να την κοιτάζεις.
Με την καραντίνα και τον κορονοϊό είχα καιρό να περάσω από εκεί η αλήθεια είναι και αυτό το Σάββατο είπα να βγω και να κάνω μία βόλτα προς Μοναστηράκι για ψώνια και χάζεμα μιας και μου είχε λείψει το μέρος και τα μαγαζιά του.
Επίσης ήμουν τόσο αφηρημένος που είχα εντελώς λησμονήσει το γεγονός πως πριν από δύο μέρες είχαν γίνει τα εγκαίνια της νέας πλατείας, εντελώς στον κόσμο μου δηλαδή.
Προλετάριος: Οι 5 χειρότερες δουλειές που έχω κάνει ποτέ.
Εκεί που περπατούσα στην Αθηνάς και έμπαινα στα μαγαζιά για τα πράγματα που χρειαζόμουν, ξαφνικά φτάνω στο τέλος της, εκεί δηλαδή που βρίσκεται η Ομόνοια.
Στην αρχή μπερδεύτηκα και νόμιζα πως είχα πάρει λάθος δρόμο γιατί δεν φαινόταν πουθενά όλο εκείνο το ελενίτ βουνό που είχα τόσο συνηθίσει να βλέπω τόσα χρόνια.
Τώρα στη θέση του υπήρχε μία κανονική πλατεία και μάλιστα είχε ένα τεράστιο σιντριβάνι το οποίο έκανε τα υγρά του τερτίπια μπροστά μου, μέρα μεσημέρι με τον ήλιο ντάλα.
Είχα να δω τόσο «άσπρη» την Ομόνοια, για να δούμε, ποτέ; Κι όμως της πηγαίνει το λευκό και τώρα επιτέλους δείχνει σαν κανονική πλατεία μίας πόλης και όχι σαν ερειπωμένο σκηνικό από το Mad Max.
Ένας Έλληνας σε μία μικρά Γερμανική πόλη.
Δεν μπορώ να πω πως δεν αισθάνθηκα περίεργα όταν ανέβηκα στη πλατεία. Τόσα χρόνια εκείνο το ελενίτ βουνό είχε μπει μέσα στην καρδιά μου και συνόδευε τα steampunk ουτοπικά μου όνειρα αλλά τώρα ήταν λες και είχα μπει σε κάποια σκηνή από ταινία του Jodorowsky. Αισθανόμουν πρωταγωνιστής στο Ιερό Βουνό.
Κάτω τα πλακάκια ήταν καθαρά και πουθενά δεν έβλεπα εκείνη τη ζοφερότητα του παρελθόντος η οποία εξατμιζόταν μέσα στον ανεμοστρόβιλο των αυτοκινήτων που περνούσαν ξυστά από δίπλα σου.
Συνήθως δεν το κάνω αλλά τώρα δεν αντιστάθηκα μιας και το φως του μεσημεριού ήταν κατάλληλο. Έβγαλα από τη τσέπη το τηλέφωνο κι άρχισα να τραβάω φωτογραφίες σαν άλλος ένας κοινός τουρίστας.
Ο έρωτας στα χρόνια της καραντίνας.
Στην αρχή ήμουν προκατειλημμένος αλλά τώρα που την είδα άλλαξα γνώμη. Η αλήθεια είναι πως πραγματικά η περιοχή «έδειξε» αμέσως. Καταρχάς μόνο το νερό που έβαλαν με το σιντριβάνι δίνει μία αίσθηση καθαριότητας και δροσιάς στο χώρο.
Έκανα όλο το κύκλο της πλατείας κι άρχισα να κοιτάω προς όλες τι κατευθύνσεις. Επιτέλους μπορούσες να δεις όλα τα σημεία του ορίζοντα καθαρά και δεν είχες πλέον την αίσθηση πως είσαι παγιδευμένος σε ένα τρομακτικό ιστό από σίδερο.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να το πω κάτι τέτοιο ποτέ αλλά ναι, ήταν μία ωραία βόλτα στην Ομόνοια κι ελπίζω να συνεχιστεί αυτό και να γίνουν κι άλλα έργα ανάπλασης, κρίμα είναι, μια δυο πλατείες έχουμε ας τις αξιοποιήσουμε τουλάχιστον για τη χαρά και την ψυχική υγεία των ίδιων των πολιτών που περιδιαβαίνουν μέσα τους καθημερινά.
Δες το παρακάτω άλμπουμ για να δεις φωτογραφίες από την νέα πλατεία Ομονοίας.
