Από πάντα μου άρεσαν οι Χειμερινοί Κολυμβητές αλλά ποτέ δεν τους είχα δει live. Ότι είχα ακούσει από φίλους που τους είχαν δει και από τη δική μου εμπειρία από σκόρπια κομμάτια στο ίντερνετ.
Φυσικά τον Αργύρη Μπακιρτζή τον ήξερα από τις ταινίες του Σταύρου Τσιώλη, την επιτομή του cult στον ελληνικό κινηματογράφο. Αν δεν έχεις δει κάποια ταινία του Τσιώλη καλά θα κάνεις να ξεκινήσεις. Πιο σουρεάλ διαλόγους και σενάριο δεν πρόκειται να βρεις ούτε στα πιο τρελά όνειρα του Μπουνιουέλ.
Οι Χειμερινοί Κολυμβητές, ένα από τα πιο σημαντικά, πιο αστεία, πιο ιστορικά, πιο ιδιοσυγκρασιακά και πιο μακρόβια γκρουπ στη σύγχρονη μουσική μας ιστορία κατέβηκαν πάλι στο Half Note.
Μια παρέα μουσικών από την βόρεια Ελλάδα, με τον Αργύρη Μπακιρτζή και την ιδιότυπη φωνή του στην πρώτη γραμμή, που εμφανίστηκε στην δισκογραφία στις αρχές της δεκαετίας του ’80 – αλλά μετράει πίσω της μια ιστορία σχεδόν μισού αιώνα.
Μουσικοί ψαγμένοι και ανήσυχοι, οι Χειμερινοί Κολυμβητές ήρθαν ξανά στην Αθήνα όχι μόνο να ταράξουν το αδιάφορο, κάπως άψυχο και μονότονο μουσικό κλίμα της εποχής αλλά και να ρίξουν μια cult δημιουργική ματιά πάνω στην επικαιρότητα, να εμφυσήσουν έναν χιουμοριστικό αέρα από άλλες μουσικές τάσεις στη δική μας μουσική παράδοση – λαϊκή ή δημώδη. Με το δικό τους, φυσικά, ιδιαίτερο τρόπο.
Ο Αργύρης Μπακιρτζής δεν είναι ένας κοινός performer, ανεβαίνει στη σκηνή με έναν πολύ απλό αέρα, πουκάμισο, υφασμάτινο παντελόνι, άσπρα μαλλιά σοφού γέροντα πλέον, βλέμμα πονηρό που πετάει σπίθες, αλλά και αθλητικό παπούτσι sneaker. Μόνο απλός δεν είναι ο χαρακτήρας και η στάση του. Κάθεται μόνος στην καρέκλα και περιμένει τους άλλους μουσικούς να κατέβουν. Αρχίζει και λέει ιστορίες και μικρές βινιέτες από την προσωπική του εμπειρία ζωής, διαβάζει αποσπάσματα από ένα μικρό βιβλίο του Mark Twain και κάνει το κοινό να τον χειροκροτεί σε κάθε του πρόταση που είναι αστεία αλλά και διδακτική την ίδια στιγμή, και όπως όλοι οι «σωστοί» καλλιτέχνες, είναι ελαφρώς ειρωνικός, πάντα όμως με το απαραίτητο καλό του γούστο.
Η μπάντα, που αποτελείται από τους Χάρη και Μπάμπη Παπαδόπουλο (Τρύπες), μπουζούκι, κιθάρα αντίστοιχα, Θ. Ρέλλο στο σαξόφωνο, Μιχάλη Σιγανίδη στο κόντρα μπάσο, Κ. Σιδέρη στο μπουζούκι-φωνή και φυσικά τον μοναδικό Αργύρη Μπακιρτζή στη φωνή…και στα ανέκδοτα.
Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας στο καταπληκτικό Half Note, ο Μπακιρτζής τελούσε χρέη μαέστρου αλλά και αρχιδραματουργού την ίδια στιγμή.
Μία συναυλία των Χειμερινών Κολυμβητών είναι μία πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία, με τους μουσικούς να κλείνουν το μάτι στους λάτρεις της jazz αλλά και της παραδοσιακής ελληνικής μουσικής. Ο βράχος Σιγανίδης με τις υποχθόνιες μπασογραμμές του να κρατάει τον παλμό, ο Σιδέρης με την καταπληκτική του φωνή και στάση παλιού ρεμπέτη, ο Ρέλλος να χρωματίζει με το μελωδικό του σαξόφωνο και οι Παπαδόπουλοι να κρατάνε τα άκρα σε επίπεδα που φλερτάρουν το fusion αλλά και τη free jazz.
Ενδιάμεσα, ακόμη και κατά τη διάρκεια των κομματιών, ο Μπακιρτζής να διαβάζει αποσπάσματα από σημειώσεις του, από χιουμοριστικά άρθρα εφημερίδων, αναφορές από αναμνήσεις του, ανέκδοτα αλλά και στιγμιότυπα από μία απίστευτα γεμάτη και χιουμοριστικά χρωματισμένη ζωή.
Το Half Note ήταν γεμάτο από νωρίς και ο κόσμος σε κάθε κομμάτι κόντευε να ρίξει κάτω το μαγαζί από το έντονο χειροκρότημα.
Μία μπάντα που μιλάει στους νέους αλλά και στους παλιούς και όλοι την καταλαβαίνουν και τη σέβονται.
Και όπως είπε και ο ίδιος ο θεός Αργύρης Μπακιρτζής ανάμεσα από Μυροβόλο και Στελθ:
«Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων στο κόσμο: εκείνοι που έχουν ένα σκοπό κι εκείνοι που δεν έχουν. Οι πρώτοι συνεχώς ταλαιπωρούνται και παλεύουν να πείσουν τους δεύτερους για το σκοπό τους»…
…και κάπως έτσι εγένετο τέχνη κι ο κόσμος γίνεται αυτομάτως λιγάκι πιο όμορφος και υποφερτός ξανά.
Δες το παρακάτω άλμπουμ για να δεις τις φωτογραφίες από το καταπληκτικό Live των Χειμερινών Κολυμβητών στο Half Note:
