Πέρασε το Πάσχα και ήρθαν οι τύψεις και οι ενοχές. Για όσα μασαμπουκώσαμε αυτές τις μέρες, για τα λίτρα αλκοόλ που κατεβάσαμε, για τη ζυγαριά που αναστενάζει όποτε την πλησιάζουμε και την κοιλιά που έχει ξεχειλώσει. Για τα παντελόνια που βογγάνε όταν πάμε να τα κουμπώσουμε, για τα πουκάμισα που τεντώνονται επικίνδυνα στο ύψος του στομαχιού, για όλα αυτά που είχαμε υποσχεθεί να προσέχουμε φέτος, να μην επαναλάβουμε τις περσινές κραιπάλες, αλλά κάναμε τις ίδιες και χειρότερες.
Δικαιολογίες υπάρχουν πάντα και είναι πάντα εύκαιρες: «Ε, είχε καλό καλό καιρό». «Ε, βρήκαμε τους φίλους στο χωριό». «Ε, να τους προσβάλουμε τους ανθρώπους; Είχαν φτιάξει τόσα πράγματα». «Ε, Πάσχα είναι, να μην φάμε και να μην πιούμε;» Ε-ξι και ξερός: και κακό καιρό να είχε, ακόμα κι αν οι φίλοι δεν είχαν έρθει στο χωριό, πάλι θα κάναμε έκτροπα, πάλι θα θέλαμε μισό κασόνι σόδες για να συνέλθουμε, πάλι θα καθόμασταν σαν τους βόες μετά τη χώνεψη προσπαθώντας να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να αποφύγουμε το έμφραγμα.
Αλλά μετά το Πάσχα, έρχεται αυτή η ρημάδα η περίοδος που δίνουμε υποσχέσεις στον εαυτό μας, σαν κι αυτές που είχαμε δώσει μετά την Πρωτοχρονιά - υποσχέσεις που παραδοσιακά δεν κρατάμε. Ακόμα και αν ο κορωνοϊός πλανάται γύρω μας, πλησιάζει το καλοκαίρι, η εικόνα στον καθρέφτη είναι απογοητευτική (ειδικά στο προφίλ), σκέφτεσαι «πώς θα βγω στην παραλία όταν γίνει άρση των μέτρων;», κάπως σε πιάνει ένας πανικός, κάπως μαζεύεις τα κουράγια σου, κάπως έχεις μπουχτίσει από το πολύ φαγητό και σου είναι πιο εύκολο να σκεφτείς ότι θα το περιορίσεις.
Είναι η περίοδος που τρέχεις να γραφτείς στο γυμναστήριο, που πας με κέφι και όρεξη την πρώτη εβδομάδα, αλλά μετά «πλάκωσε πολλή δουλειά» και κάπως αραιώνεις τις επισκέψεις σου στον «τόπο αυτό του μαρτυρίου», κάπως «νιώθεις πιασμένος», κάπως «πονάει το χέρι μου, μην πάθουμε και καμιά ζημιά» και τελικά λίγο καιρό μετά δεν ξαναπατάς. Είναι η περίοδος που γεμίζεις το ψυγείο και το ντουλάπι με υγιεινά φαγητά, φρούτα, λαχανικά, κάτι τόνους, κάτι κοτόπουλα, ώστε να μην πλακώνεσαι στα σουβλάκια βραδιάτικα, τα πατατάκια και τα γλυκά, αλλά να τρως «κάτι ελαφρύ». Και μετά το ελαφρύ γιαουρτάκι ή τα φρούτα, σε κόβει μια λιγούρα και πηγαίνεις προς το ψυγείο σαν ρομπότ και ψάχνεις κάτι για να γεμίσεις το στομάχι σου. Είναι η περίοδος που πας στο διαιτολόγο ή ξεθάψεις από το τρίτο συρτάρι κάτω αριστερά μια δίαιτα που έκανες παλιά και ορκίζεσαι ότι δεν θα παρεκλίνεις ούτε εκατοστό, ζυγίζεις στη ζυγαριά την ποσότητα της τροφής και την τρίτη ή τέταρτη μέρα, από την πείνα σου, μόνο που δεν τρως τη ζυγαριά. Είναι η περίοδος που με αποφασιστικότητα λες «θα κάνω ποδήλατο!» ή «θα πηγαίνω κάθε Σου-Κου για περπάτημα» ή «θα κόψω την μάσα» και άλλα τέτοια επικά ψέματα και υποσχέσεις που κρατάνε το πολύ μια - δυο εβδομάδες.
Είναι γενικά η περίοδος των Μεγάλων Υποσχέσων Part 2, που όπως συνέβη και στο Part 1, στις αρχές του χρόνου, θα πάνε άκλαφτες: «θα κόψω το τσιγάρο». «Θα περιορίσω τη ζάχαρη στον καφέ». «Θα βγαίνω κάθε μέρα για περπάτημα». «Θα βάλω λεφτά στην άκρη». «Θα προσέξω λίγο τον εαυτό μου και την υγεία μου». Όλα αυτά τέλος πάντων που λέμε και ξαναλέμε φωναχτά, μπας και τα πιστέψουμε πρώτα απ' όλα εμείς οι ίδιοι. Αλλά συνήθως κάτι πάει στραβά...
