Φέτος την Τσικνοπέμπτη, ως η απόλυτα σουρεάλ χώρα, ζήσαμε το απόλυτα σουρεάλ σκηνικό: στη Βαρβάκειο Αγορά, διμοιρίες των ΜΑΤ είχαν παραταχθεί στις εισόδους για να αποτρέψουν ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο ανάμεσα σε κρεατοφάγους, που είχαν πάει για να ψωνίσουν παϊδάκια και πανσετούλες και βίγκαν ακτιβιστές που μοίραζαν φυλλάδια που έγραφαν «ΝΑ ΦΑΤΕ ΦΑΚΕΣ» και «ΛΥΣΣΑ & ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΑΡΝΗΣΗ & ΒΙΑ, ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΦΑΓΕΙΑ». Προσπερνάω το «ΝΑ ΦΑΤΕ ΦΑΚΕΣ» που για μένα είναι προτροπή σε βία από μόνο του και πάω στο πραγματικά αστείο, γραφικό και υπέροχα ελληνικό: διμοιρίες των ΜΑΤ σε κάθε είσοδο της Βαρβακείου Αγοράς; Τι θα γινόταν δηλαδή, θα πλακώνονταν στο ξύλο οι μερακλήδες κρεατοφάγοι κρατώντας σπαλομπριζόλες από τη μια και κουνουπίδια και μπρόκολα οι σκληροπυρηνικοί βίγκαν από την άλλη;
Τέλος πάντων, πέρασε αναίμακτα εκείνη η μέρα (όχι για τα αρνιά και τα γουρούνια), φάγαμε, γελάσαμε, σουβλίσαμε, τσικνίσαμε, ανεβάσαμε τη χοληστερίνη μας στο Θεό κι όταν χωνέψαμε, μονολογήσαμε «είμαστε και με τη βούλα οι πιο βλαμμένοι άνθρωποι του σύμπαντος». Αμ δε. Υπάρχουν και πιο βλαμμένοι. Λέγονται «Meat the Victims», είναι Άγγλοι, είναι ακτιβιστές και βίγκαν και μπούκαραν σε μια φάρμα στο Λίνκονσαϊρ. Όχι 5 και 10 αλλά καμιά 200ριά νοματαίοι, για να διαμαρτυρηθούν για την κατανάλωση χοιρινού κρέατος και τις κακές συνθήκες εκτροφής ζώων που προορίζονται για σφαγή.
Ξεπερνάμε το γεγονός ότι 200 άτομα μπούκαραν παράνομα σε ένα κτηνοτροφείο και πάμε παρακάτω, διότι η ιστορία μας κορυφώνεται: κάποιοι βίγκανς άρχισαν να παίρνουν αγκαλιά τα γουρούνια, για να τους δείξουν την αγάπη, την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή τους και άρχισαν να τα σφίγγουν. Κάποιοι λίγο πιο ένθερμοι, έσφιξαν τόσο δυνατά και λατρεμένα δυο νεογέννητα γουρουνάκια, που τα ζωάκια πέθαναν από ασφυξία – τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει η ιδιοκτήτης της φάρμας.
Είπε κι άλλα η ιδιοκτήτης, η Σίλβια Χουκ. Ότι τρομοκράτησαν τα μέλη της οικογένειάς της, ότι προκάλεσαν σημαντικές φθορές, ότι αρκετές φοβισμένες γουρούνες άρχισαν να πηδούν πάνω – κάτω βλέποντας 50 άτομα να τους κάνουν «επίθεση αγάπης», ότι η κατάσταση ήταν χαοτική και οι βίγκαν ακτιβιστές εκτός από το να αγκαλιάζουν τα ζωντανά, τα σήκωναν ψηλά και φώναζαν. Η ίδια η οργάνωση των μουτζαχεντίν – βίγκαν δεν αρνείται την εισβολή, αλλά υποστηρίζει ότι όλα τα υπόλοιπα, περί τρομοκρατίας της οικογένειας, των φοβισμένων γουρουνιών και του θανάτου των δυο νεογέννητων δεν ισχύει.
Συμπέρασμα; Πρώτο και καλύτερο, ότι ως Ελλάδα, ως Έλληνες, δεν έχουμε την πρωτοκαθεδρία στη χαζομάρα – αν ισχύουν οι καταγγελίες της κτηνοτρόφου, υπάρχουν σαφώς πιο βλαμμένοι από εμάς και σίγουρα πιο επικίνδυνοι. Και για τους ανθρώπους και για τα ζώα. Διότι αν οι άνθρωποι που θέλουν να τα προστατεύσουν και να τα σώσουν από τον μπαλτά, τα τρομοκρατούν και τα αγκαλιάζουν μέχρι ασφυξίας, τότε προφανώς δεν υπάρχει σωτηρία…
Ούτε για τους ανθρώπους, ούτε για τα ζωντανά.
