Ασφαλώς και ο Δημήτρης Μελισσανίδης είναι πιο εμπορικό πρόσωπο από τον Βασίλη τον Τσιάρτα. Ασφαλώς και μια ατάκα του Μελισσανίδη είναι πιο «catchy» από μια ατάκα του Τσιάρτα. Ασφαλώς και η ταχύτητα μιας δήλωσης του Μελισσανίδη είναι μεγαλύτερη από αυτή του Τσιάρτα.
Να τα δεχτούμε όλα αυτά.
Όπως επίσης να δεχτούμε ότι έτσι είναι η φύση του ρεπορτάζ, όταν μάλιστα αυτό γίνεται live, όπου πρέπει να κρίνεις, να επιλέξεις, να τρέξεις, να προλάβεις, να στριμωχτείς, να στριμώξεις. Όλα αυτά, για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, ή μάλλον, για τις ανάγκες της αποκλειστικότητας.
Μήπως, όμως, για όσα θυσιάζουμε στον βωμό της θα έπρεπε να έχουμε και λίγο τακτ; Μήπως θα έπρεπε να σεβόμαστε και τον άτυπο κώδικα δεοντολογίας, που, εδώ που τα λέμε, ο σεβασμός, η εκτίμηση, οι εκλεπτυσμένες κινήσεις, δεν είναι απλές παραπομπές του δημοσιογραφικού κώδικα, αλλά βασικοί κανόνες μιας πολιτισμένης συμπεριφοράς.
Τρία μικρόφωνα θυσιάστηκαν και ένας συνεντευξιαζόμενος, με τη δική του ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στην κοινή ομάδα του -ρεπορταζιακά- «ανταγωνιστή» του, εκτέθηκε live, με έναν αστερίσκο φυσικά στο ρήμα «εκτέθηκε», αφού το ποιος εκτέθηκε είναι άλλη κουβέντα.
Ο δημοσιογράφος της Κρατικής Τηλεόρασης, αυτής που για κάποιους αποτελούσε ή αποτελεί δημοσιογραφικό σχολείο και για κάποιους άλλους πεμπτουσία της δημοσιογραφικής τους καριέρας, με τρία μικρόφωνα για ισάριθμα διαφορετικά κανάλια ανά χείρας, αποφάσισε να τον παρατήσει στα κρύα του λουτρού, χωρίς καν να απολογηθεί, μιας και ο Βασίλης Τσιάρτας, ρεπορταζιακά, είναι ένα τίποτα.
Κι αυτό, εκτός από ακούλτουρη και άκομψη κίνηση υπό το βλέμμα κάθε (τηλε)θεατή, είναι και ένα «μάθημα δημοσιογραφίας» για κάθε πιτσιρικά που ονειρεύεται να γίνει μεγάλος και τρανός αθλητικογράφος.
Λογικό, όμως. Δεν είναι και λίγο να βλέπεις ολόκληρο Τίγρη να περνά δίπλα σου. Η σιωπή του Δημήτρη Μελισσανίδη βέβαια στη λυσσαλέα προσπάθειά του για μια δήλωση, ήταν το μεγαλύτερο άδειασμα του ήδη εκτεθειμένου αθλητικογράφου, στα μάτια του κόσμου, του Βασίλη Τσιάρτα και ενός ιστορικού κεφαλαίου που τελικά, όσες σελίδες κι αν καταλαμβάνει στους τόμους της ιστορίας, αν δεν πουλάει στο σήμερα, απλά «δεν λέει».
