Ανεβάζετε στα social media τις διακοπές σας. Τα πατουσάκια σας πάνω στις ξαπλώστρες, τα μπούτια σας, τα στήθια σας, τα τατού σας, τους κοιλιακούς και τα δικέφαλά σας. Οκ ως εδώ. Ανεβάζετε τις ποτάρες που πίνετε και τις γαρίδες που κολυμπάνε στη μακαρονάδα σας. Πολύ ωραία και καλή σας όρεξη. Ανεβάζετε πού είστε αυτή τη στιγμή και πού ετοιμάζεστε να πάτε – και καλό σας ταξίδι. Ανεβάζετε όμως και τους γάμους και τα βαφτίσια σας, το σπασμένο σας πόδι, το θάνατο ενός αγαπημένου σας προσώπου, τα παιδιά σας στις πιο ιδιαίτερες στιγμές σας.
Ώπα…
Το κυνήγι των likes και των followers, είναι ένα ταξίδι μακρινό και επίπονο. Στα «μπαγκάζια» του, κρύβεται – μεταξύ άλλων – η ματαιοδοξία, η ωραιοπάθεια, το «ψώνισμα», η ανάγκη για επιβεβαίωση, η ελπίδα να βγάλουμε κανένα φράγκο από καμία εταιρεία «μόλις καταφέρουμε να γίνουμε influencers», η ανάγκη να βρούμε γκόμενα/γκόμενο/χορηγό/sugar daddy. Απ’ όλα έχει ο μπαξές – ηθικούς φραγμούς άραγε έχει;
Μερικές φορές, όχι. Το να ανεβάζεις για παράδειγμα τα παιδιά σου στα social media, με πληροφορίες σχετικά με το σχολείο τους, τις εξωσχολικές τους δραστηριότητες, το καθημερινό τους πρόγραμμα, πέρα από ανούσιο για τους περισσότερους διαδικτυακούς φίλους και followers, είναι και επικίνδυνο – δεν το λέω εγώ, το λέει πρωτίστως η Ελληνική Αστυνομία και η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Το να ανεβάζεις κιόλας φωτογραφίες των παιδιών σου από τις διακοπές, από τις χαρούμενες και ανέμελες στιγμές τους στην παραλία ή στην πισίνα, είναι βούτυρο στο ψωμί του κάθε άρρωστου, του κάθε ανώμαλου και του κάθε stalker – γιατί να το κάνεις αυτό στο παιδί σου; Για να το δουν οι φίλοι σου; Στείλτους πέντε φωτογραφίες στο messenger. Για να δείξεις σε όλους πόσο χαρούμενη και δεμένη οικογένεια έχεις; Αυτοί που σε ζουν και σε συναναστρέφονται, το γνωρίζουν ήδη. Για τα likes; Εδώ έχουμε πρόβλημα: κάποια πράγματα στη ζωή, δεν είναι ούτε προς «πώληση», ούτε καν προς ενοικίαση…
Σοσιαλμιντική παράνοια
Ο γάμος σου, τα βαφτίσια σου, το σπασμένο σου πόδι, τα γεννητούρια στην οικογένεια, η λεχώνα γυναίκα σου, η σοβαρή ασθένεια ενός αγαπημένου σου προσώπου, μια κηδεία, είναι άραγε τρόπος να μοιραστείς τη χαρά ή τη λύπη σου, την ευτυχία ή την απέραντη δυστυχία σου με άλλους ανθρώπους; Με κάποιους που πιθανότατα δεν έχεις γνωρίσει ποτέ από κοντά και απλά θα πατήσουν ένα «λυπάμαι πολύ» ή ένα «έλεος!» ή ένα «ουάου»; Και τι θα γίνει; Θα κολλήσει το πόδι σου πιο γρήγορα; Θα μαλακώσει ο πόνος από την απώλεια της αγαπημένης σου αν μαζέψεις 630 «λυπάμαι πολύ» και 220 σχόλια «καλό κουράγιο φίλε» και «καλό Παράδεισο να έχει»; Θα «ριζώσει» πιο γερά ο γάμος σας αν μοιραστείς κάθε πτυχή της «πιο ευτυχισμένης ημέρας της ζωής σου μέχρι την επόμενη» με 3.000 διαδικτυακούς φίλους; Αφού οι πραγματικοί σου φίλοι, οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι, ήταν ήδη εκεί, καλεσμένοι στο γάμο! Ή στην κηδεία. Ήρθαν να σε επισκεφθούν στο νοσοκομείο και σου ευχήθηκαν «σιδερένιος». Πέρασαν από το μαιευτήριο και μοιράστηκαν τη χαρά σου για τον ερχομό του νέου μέλους της οικογένειάς σας.
Τι άλλο άραγε είσαι έτοιμος να «ξεπουλήσεις» στα social media για μερικές εκατοντάδες likes, όταν τα παιδιά σου, τα γκουρμέ πιάτα σου και οι χλιδάτες διακοπές σου δεν «πουλάνε» και πολύ; Τη μαστογραφία της; Την κολονοσκόπησή σου; Το ραντεβουδάκι του γιου σου με τη Μαιρούλα από το σχολείο σε live μετάδοση στο Instagram; Την πρωινή σου επίσκεψη στο «θρόνο»; Μέχρι πού είσαι διατεθειμένος να φτάσεις; Υπάρχει πουθενά καμία «κόκκινη γραμμή» που να έχεις τραβήξεις, λέγοντας «ως εδώ, παραπέρα δεν πάω»; Ή πας όπου σε πάει το κύμα των likes και οι χιλιάδες των followers;
