Σήμερα, 1η Οκτωβρίου του 2018, ο Ζακ Γαλιφιανάκης έχει γενέθλια. Κλείνει τα 49. Εμείς εδώ, ακόμα βλέπουμε «Κωνσταντίνου και Ελένης»...
Ανοίγω την τηλεόραση να χαζέψω κάτι. Είναι αυτή η κλασική ώρα, που γυρνάς σπίτι, μετά από άλλη μια μέρα στη δουλειά, φτιάχνεις κάτι να φας και θες να δεις την τελευταία μαλακία που παίζει στην TV. Πατάς το «on» και λίγο μετά καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν τόσες «τελευταίες μαλακίες» όπου δεν ξέρεις ποια να πρωτοδιαλέξεις.
Είναι και οι σκοτούρες σου πολλές, όμως, είναι που όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια σκατά μένουν, είναι που θες να σκάσεις λίγο το χειλάκι σου, όπου καμία δεν μπορεί να το πετύχει, παρά μόνο συνοδεύει σαν «χαλί» το φαγητό σου και συμβάλει στην υποβόσκουσα κατάθλιψή σου.
Αφού παθαίνεις τενοντίτιδα στο χέρι από το ασταμάτητο ζάπινγκ και αφού αμφιταλαντεύεσαι για ώρα ανάμεσα στο «Κωνσταντίνου και Ελένης» που προβάλλεται για 84η χρονιά (στο οποίο μάλιστα έχουν βγάλει και το «Ε» από πάνω δεξιά μιας και τα ευκόλως ενννοούμενα παραλείπονται πλέον) και στο «Ρετιρέ» που προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή τη ναϊντίλα μέσα σου, το κλείνεις το χαζοκούτι. Έτσι δεν το 'λεγε η μάνα μας; Τουλάχιστον τότε έδειχνε και τίποτα καλό. Το κλείνεις, λοιπόν, και ανοίγεις λάπτοπ να δεις καμιά σειρά της προκοπής.
Κάπου στο ενδιάμεσο, μια διαπεραστική σκέψη προβληματίζει για λίγο το ήδη μπαϊλτισμένο σου κεφάλι και φεύγει με την ίδια ταχύτητα του ζάπινγκ που έκανες νωρίτερα μιας και αυτή η κουβέντα είναι μάλλον... ψιλά γράμματα: Πού διάολο πήγε η κωμωδία στην ελληνική οθόνη;
Μα πώς στο καλό θα ξεφύγουμε από τη ρουτίνα και τη θλίψη της καθημερινότητας, πώς σκατά θα αποφύγουμε τα αντικαταθλιπτικά όταν το βασικότερο εικονικό ψυχαγωγικό μέσο δεν συμβάλει στη διασκέδαση και στην ψυχαγωγία σου; Με τι ακριβώς θα γελάσουμε; Με τον άλλον που παίρνει τηλέφωνο γιατί βρήκε στο κάτι σανσταυρόλεξο τη λέξη «Κρακεράκι» αντί για «Κροκόδειλος»; Ή με το κάθε λογής κρυμμένο ταλέντο του καθενός που θέλει να το μοιραστεί μαζί μας, όπως για παράδειγμα ότι μπορεί να σφουγγαρίσει 30 τετραγωνικά μέτρα σε 1 ένα ΕΝΑ λεπτό;!
Σκεφτείτε πόσο πίσω έχει μείνει η ελληνική τηλεόραση που ακόμα παίζει από Μουστάκα και Τσάκωνα μέχρι Βουγιουκλάκη και Παπαμιχαήλ και μάλιστα δύο φορές, Τετάρτη «live», Κυριακή «μαγνητοσκόπηση», για να το κάνεις μια επανάληψη, μην πας αδιάβαστος Δευτέρα στο σχολείο. Πάλι καλά δείχνει και κανά Ψάλτη δηλαδή, ό,τι πιο πρόσφατο και ό,τι πλησιέστερο σε κωμωδία!
Τα γενέθλια του Γαλιφιανάκη ασφαλώς και ήταν η αιτία για να γραφτούν αυτές οι γραμμές, αλλά η ελληνική του καταγωγή είναι η αφορμή.
Πόσο γουστάρουμε που ένας σταρ στην Αμερική είναι και λίγο Έλληνας, ε; Με όλους έτσι δεν κάνουμε; Και με τον Αντετοκούνμπο έτσι δεν κάναμε; Όταν μάθαμε, όμως, ότι δεν θα παίξει στο Ευρωμπάσκετ, τον εξορίσαμε. Στο μυαλό μας τουλάχιστον.
Πόσο, μα πόσο όμως θα γουστάραμε αν ο Γαλιφιανάκης δεν ήταν απλά Έλληνας στο 1/2 της καταγωγής και του ονόματός του. Αν δηλαδή έμενε στην Ελλάδα κανονικά και με τον νόμο. Και μπορούσαμε να βλέπουμε δικά του stand up comedy shows (παραδόξως, στο stand up comedy τα πάμε καλά) όπως το «The Comedians of Comedy» ή εκπομπές όπως το «Late World with Zach».
Να βλέπεις για παράδειγμα να παίρνει συνέντευξη και να τρολάρει από τον Τσίπρα και τον Γιωργάκη, μέχρι τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Ρουβά και τον Γιώργο Καραγκούνη, όπως έκανε στο «Between two ferns» με τους Ομπάμα, Χίλαρι, Μπραντ Πιτ, Σαρλίζ Θερόν κλπ.
Να βλέπεις έναν τύπο να πηγαίνει στον Αρναούτογλου και να ξυρίζει το μούσι του μόνο και μόνο για να «γίνει η δουλειά». Για ένα απλό σκετσάκι! Για τις ανάγκες του «Saturday Night Live».
Ή να βλέπεις τον καλεσμένο του Σρόιτερ να ανάβει ένα τσιγαριλίκι on camera, μεσούσης της εκπομπής μόνο και μόνο για να πάρει θέση υπέρ της μαριχουάνας. Κι όμως, το έκανε στο «Real Time with Bill Maher» του HBO.
Να γελάς τόσο πολύ μόνο και μόνο επειδή βλέπεις έναν τύπο να... γελάει. Να, δες τη σκηνή από το «δείπνο ηλιθίων» και λιώσε.
Και σκέψου ότι δεν σου έχω αναφέρει καν όλες τις ερμηνείες από τις ταινίες όπου το... απογείωσε και είδε την καριέρα του να εκτοξεύεται. Hangover επί τρία, Due date και Campaign σου λένε κάτι έτσι;
Γιατί να μην έχουμε κι εμείς έναν Γαλιφιανάκη στην TV ρε γαμώτο; Γιατί να μην ήταν λίγο Έλληνας παραπάνω, έστω! Να μας έδινε λίγο από το χιούμορ του. Να τον ακούμε να λέει ατάκες στα ελληνικά και όχι να γουστάρουμε επειδή σε είδηση του στυλ «ο Ζακ Γαλιφιανάκης μίλησε ελληνικά» τον ακούσαμε να προφέρει τη λέξη «καλημέρα» και χαζοχαιρόμαστε λες και ακούσαμε μωρό να λέει «μαμά». Γιατί η μόνη του σχέση με την Ελλάδα να είναι κανά-δυο επισκέψεις στην Κρήτη εντός 20ετίας και η αναφορά του σε καθετί ελληνικό να κινείται μεταξύ φέτας και μουσακά;
Να είχαμε κι εμείς κάποιον που να πλησίαζε έστω τον ίδιο και τα σόου του. Κι αν ήθελε να παίξει και σε καμιά σαπουνόπερα τύπου «Κλείσε τα μάτια» ή «Λάμψη» να το έκανε με την ίδια ευκολία που το έκανε και ο Ζακ στο πιο.. μελό «It's Kind of a Funny Story» ή στο «Birdman».
Γιατί να μην υπάρχουν Γαλιφιανάκηδες και στην ελληνική TV, διάολε;!
Τεσπά. Αυτά. Ζακ γερά και χρόνια σου πολλά! Στείλε μας μισό κιλό χιούμορ και θα σου στείλουμε μισό ταψί μουσακά...Για σένα, που είσαι και... μισό κιλό Έλληνας!
Άντε, πάρε και ένα Top 10 να γουστάρεις...
