Οι καιροί άλλαξαν. Οι γυναίκες άλλαξαν. Έβγαλαν τα χέρια από το πρόσωπο, τα άπλωσαν, τα κούνησαν με τόλμη, με θάρρος, με πείσμα. Μπροστά σε τέτοια μεμονωμένα ή και μαζικά περιστατικά, που ακόμη κι ως πταίσματα φανερώνουν και συνάμα υποβόσκουν την εξάπλωση ή έστω τη συντήρηση σοβαρότερων ανάλογων κοινωνικών φαινομένων.
Μπροστά σε τέτοιες, μεμονωμένες ή και μαζικές αγέλες λυσσασμένων «ανδρών», κούνησαν το δάχτυλο.
Και φώναξαν: Όχι. No. Não!
Το τελευταίο είναι μία άρνηση στη βραζιλιάνικη (πορτογαλική) διάλεκτο και ανήκει στα κοφτερά χείλη της Αθλητικής Ρεπόρτερ, Júlia Guimarães.
Πριν από λίγες ημέρες, την ώρα που η ίδια μετέδιδε live το ρεπορτάζ από την πόλη Αικατερίνμπουργκ της Ρωσίας, όπου και διεξάγεται το τρέχον Μουντιάλ, για έναν τοπικό σταθμό της Βραζιλίας, κάποιος, ετσιθελικά, με τη συγκατάθεση της μαγκιάς και της φαλλοκρατικής του ιδεολογίας, αποφάσισε να ικανοποιήσει τα αδάμαστα ένστικτά του.
Αυτό ήταν μόνο;
Όχι. Και να μοιραστεί με εκατομμύρια κόσμου την έμπρακτη πεποίθησή του πως αυτή είναι η υγιής αντίδραση στη θέα μίας γυναίκας, προσπαθώντας έτσι, με τη δημόσια κίνησή του, να πείσει το εξίσου πεινασμένο για τέτοιες χαριτωμενιές αντροκρατούμενο κοινό, που ακονίζει τα νύχτια του μπροστά σε τέτοιους σεξουαλικούς συμβολισμούς, πως ανάμεσα σε έναν άγνωστο άντρα και μία άγνωστη γυναίκα, με μία κάμερα να τους παίρνει μάτι, ο άντρας είναι που αποφασίζει. Κάνει κουμάντο.
Ή μήπως όχι;
Το «Don't Do this» που φώναξε η Julia Guimarães, με δυναμισμό και ύφος, περισσότερο μητρικό απέναντι σε ένα ανήλικο παιδάκι που αναζητεί την επιβεβαίωση του αντρισμού του και πειραματίζεται με τις ορμόνες του, ήταν αυτό που δεν τόλμησε να φωνάξει λίγες ημέρες νωρίτερα μία άλλη γυναίκα ρεπόρτερ, από το ίδιο μέρος, στην ίδια διοργάνωση που, προφανώς, αποτελεί «αντρική υπόθεση».
Ήταν η Κολομβιανή Ρεπόρτερ Julieth González Therán σε ένα καρμπόν σκηνικό σεξουαλικής παρενόχλησης.
Η απεσταλμένη της Deutsche Welle και του ESPN, σε μία μικρή παράσταση ψυχραιμίας, επαγγελματισμού, ίσως και υποκριτικής, αφού υπό το βλέμμα της ψυχρής και αυστηρής κάμερας δεν εξωτερίκευσε τις σκέψεις της, συνέχισε αγόγγυστα, σχεδόν αγκομαχώντας βέβαια, να δίνει το ρεπορτάζ.
Αυτή τη μικρή μάχη, ίσως ο παντελονάτος τύπος να την κέρδισε, στα πανηγυρικά βλέμματα των φίλων και ομόφυλων:
Ναι, αλλά τι γίνεται με τον πόλεμο;
Αυτά τα δύο περιστατικά ήταν, κατά το ήμισυ μία δικαίωση και στο σύνολο μία επιβεβαίωση για την αναγκαιότητα της εκστρατείας που τρέχει εδώ και λίγο καιρό το γυναικείο βραζιλιάνικο κίνημα με μότο #Deixaelatrabalhar, δηλαδή «Άστη να δουλέψει». Μαζί και μία μικρή διάψευση του -κατά τον Μπαλζάκ- «Οι γυναίκες πάντα φοβούνται τα πράγματα που πρέπει να μοιράζονται».
Εν προκειμένω, «Όχι, δεν είναι έτσι».
Αυτό το λογότυπο, στο αυτοκόλλητο που δεσπόζει στο γυναικείο μπράτσο, εγκαλεί στην τάξη ένα φύλο και καλεί στην πράξη ένα άλλο, που τελικά, μάλλον δεν είναι τόσο «ασθενές», όπως κάποιοι νόμιζαν.
#deixaelatrabalhar pic.twitter.com/jlw0pQz9a2
— #Deixaelatrabalhar (@deixaelatrab) March 25, 2018
Το καλεί, να αρνηθεί πεισματικά και να εναντιωθεί μαζικά στην αντρική βία, σε κάθε μορφή βίας, σωματική και ψυχική, στην προσβολή και στην ταπείνωση. Από άντρες με έλλειψη σεμνότητας, αιδούς και σεβασμού. Στη δουλειά τους, στην υπόστασή τους, στο φύλο τους.
Από άντρες, που δεν πετυχαίνουν τίποτα παραπάνω, από τη δική τους αυτοταπείνωση.
