Λένε ότι οι φίλοι είναι η περιουσία μας. Εγώ λέω και οι ρίζες μας στο δέντρο των αναμνήσεων. Αυτό που όσο πιο φουντωμένο είναι όταν έρθει η στιγμή να δεις τον «μεγάλο» από ’κει πάνω, τόσο όμορφη θα είναι, λάθος, θα ήταν η ζωή σου.
Λογικά, ένας άντρας στα 40 του έχει περπατήσει τη μισή διαδρομή. Εκτός αν έχει καταγωγή από την Ικαρία ή τον λένε Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Σε αυτές τις περιπτώσεις μπορείς να νιώθεις ότι έχεις ακόμη δρόμο για να φτάσεις στη μέση.
Επειδή από την Ικαρία δεν έχω περάσει ούτε απ' έξω και ο επίτιμος είναι ένας και μοναδικός, θαρρώ πως σβήνοντας πριν από λίγες μέρες τα 40 κεράκια στην τούρτα-πυρκαγιά, έχω μια άποψη για τη φιλία. Έβαλα στον τίτλο «ανδρική» ποντάροντας, όπως έλεγαν οι παλιοί εφημεριδάδες, στην υπερβολή της πρώτης σελίδας. Γυναικεία φιλία δεν υπάρχει. Κι αυτό το ξέρουν πια και οι πέτρες.
Η φιλία μεταξύ ανδρών, δύο ανδρών, δυστυχώς χαλάει. Δύσκολα, αλλά χαλάει. Ο Τανιμανίδης και ο Μαυρίδης, πχ. γύρισαν όλο τον κόσμο παρέα και τώρα δεν μιλάνε. Το γιατί το ξέρουν μόνο οι ίδιοι και καμιά 500αριά site που έγραψαν «Γι΄αυτό πλακώθηκαν οι World Party!».
Για τον άνδρα δεν παίζει ρόλο ο θόρυβος που κάνει μια φιλία που χαλάει αλλά ότι χάνει έναν φίλο. Βλέπετε, γνωστούς μπορείς να έχεις πολλούς. Φίλους λίγους. Κανονικούς λέμε. Απ’αυτούς που δεν τραβάς ζόρι να τους ξυπνήσεις μες στη νύχτα για να τους ρωτήσεις «ρε παπάρα θυμάσαι τότε…;» ή δεν τραβάνε ζόρι ακόμη κι αν έχεις να τους πάρεις τηλέφωνο για μέρες. Ξέρουν και ξέρεις ότι θα είσαι και θα είναι εκεί. Όχι όταν πρέπει αλλά πάντα.
Στη ζωή μου μέχρι σήμερα έχω χάσει μόνο έναν φίλο. Δεν ξέρω αν ήμουν τυχερός ή διάλεγα σωστά. Μπορεί και τα δύο. Άλλωστε τους φίλους δεν τους διαλέγεις με το μυαλό αλλά με την ψυχή σου. Πως το λέει ο Αντώνης να δεις… «Η καρδιά με πηγαίνει εμένα».
Σε αυτή τη μία φορά, λοιπόν, πόνεσα. Μαχαιριά κανονική. Ο πόνος του να χάνεις ένα φίλο είναι χειρότερος από το να σε αφήνει η γκόμενα. Δεδομένα. Όσο καψούρης κι αν ήσουν με τη γκόμενα. Γιατί- αν είσαι αρσενικός- τον φίλο τον κόβεις μόνο αν σε προδώσει. Όλα τα άλλα του τα συγχωρείς και στα συγχωρεί. Την προδοσία ποτέ.
Έτσι (πρέπει να) είναι οι άντρες. Όταν σε προδίδει ο φίλος σου νιώθεις να σου φεύγει η γη κάτω από τα πόδια. Και γιατί ξεριζώνεται μια ρίζα του δέντρου που λέγαμε αλλά και γιατί σου καίει τις αναμνήσεις. Νιώθεις ότι αυτά που έζησες με τον συγκεκριμένο τύπο, έμοιαζαν αλλά δεν ήταν αυθεντική φιλία. Σαν τα αρώματα που πουλάνε τα φαρμακεία.
Ξέρεις: Μυρίζει σαν BVLGARI AQUA. Βλέπεις τη μάρκα και χάνεις το «μυρίζει σαν». Αυτό δεν αλλάζει ότι είναι μαϊμού. Έτσι νιώθεις κι εσύ. Ότι είχες μια μαϊμού φιλία. Δεν ξέρω τι κάνει τώρα, τόσα χρόνια μετά ο φίλος-μαϊμού που είχα. Μακάρι να είναι καλά. Και ξέρεις κάτι ρε… Σε έκοψα γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να σε δικαιολογήσω. Αν σου έβρισκα μια δικαιολογία, θα ήμασταν ακόμη φίλοι. Μέχρι να πεθάνουμε. Όπως πρέπει να είναι οι φίλοι. Να περνάς καλά ρε…
