Η ζωή στην Αθήνα γίνεται όλο και χειρότερη αλλά ευτυχώς έχουμε brunch

Γράφει ο Άγγελος Κωνσταντούλιας

Έλα σώπα, ξέρω τι περνάς. Δεν είσαι μόνη/μόνος σε αυτήν την περιπέτεια. Το δράμα που βιώνεις καθημερινά, το αισθανόμαστε όλοι στο πετσί μας. Το να διασχίσεις την Κηφισίας, την Πατησίων, τη Βουλιαγμένης ή έστω τη Γαλατσίου είναι ένας “Εφιάλτης στο δρόμο με τις… Λεύκες”. Η διαδρομή σπίτι - γραφείο είναι λες και συμμετέχεις ακούσια σε κάποιο πείραμα που τεστάρει τις ψυχολογικές σου αντοχές. Σαν πρωταγωνιστής σε ψυχολογικό θρίλερ του Φίτσεκ αλλά χωρίς να ξέρεις το αρνητικό τέλος. Τι αρρώστια είναι αυτή; Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; Επειδή είμαστε φτωχάντζες και άνθρωποι της συνήθειας είναι μία γρήγορη, επιφανειακή, καφενειακή απάντηση αλλά αυτό δε μου αρκεί. Αλήθεια, ποιος είναι ο λόγος που ζούμε αυτή τη δυστοπία στην ελληνική πρωτεύουσα; Τι είναι αυτό που μας κρατάει αλυσοδεμένους σαν τον Προμηθέα σ’ έναν βράχο και κάθε μέρα μας τρώνε το συκώτι; Όπου Προμηθέα βάλε τον εαυτό σου, όπου βράχος βάλε το αυτοκίνητό σου φρακαρισμένο στην κίνηση της Αχαρνών, όπου γυπαέτος που τρώει το συκώτι σου, βάλε τις φωνές του Φάνη Λαμπρόπουλου που ακούγονται σαν τραγούδι στα αυτιά σου. 

Πριν, λοιπόν, κλάψεις στην τουαλέτα του γραφείου, φτιάξε ένα αβοκάντο τοστ με αυγά scrambled και κάτσε να σου πω την ιστορία μας.

Δεν ξέρω τι έψαχνε απελπισμένα ο Κωνσταντίνος Αργυρός, αλλά αν έπαιζα κάπου τα λεφτά μου θα ήταν σε θέση parking. Το να βρεις ελεύθερη θέση είναι σαν να ψάχνεις να κλείσεις δωμάτιο στις Κυκλάδες το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου. Καλή τύχη σού εύχομαι και ζηλεύω τον ψυχολόγο που θα σε αναλάβει μετά τη διαλυμένη ψυχοσύνθεσή σου από αυτή τη δοκιμασία. Θα φεύγουν τα 50άρικα πιο γρήγορα και από πεντοχίλιαρα σε μπουζούκια τη δεκαετία του ‘90. Η κατάσταση με το παρκάρισμα στην Αθήνα είναι απάλευτη. Και δεν περιορίζεται μόνο στο κέντρο της Αθήνας ή στο Χαλάνδρι που κάποτε πίστευαν ότι είναι οι Παντοκράτορες του αθλήματος.

Υπάρχει λύση σε αυτό το πρόβλημα; “Πάρε τα ΜΜΜ”, σου λένε και οι επιβάτες που μπαινοβγαίνουν καθημερινά σε βαγόνια και λεωφορεία, γελάνε. Γιατί εκείνοι ξέρουν. Η κατάσταση στα ΜΜΜ είναι χειρότερη και από την αγωνιστική κατάσταση τουΠαναθηναϊκού επί Ντιέγκο Αλόνσο. Αργοπορίες, καθυστερήσεις, προβλήματα και επιβάτες ο ένας πάνω στον άλλον σαν συναυλία των AC/DC στο Μπουένος Άιρες. Ευχαριστώ αλλά δε θα πάρω. Δηλώνω αντιρρησίας μεταφοράς. Προτιμώ να μείνω 45 λεπτά στην κίνηση για μία απόσταση 10 χιλιομέτρων παρά να βγω από να κάνω το δρομολόγιο Πευκάκια - Αττική σαν σκουμπρί σε κονσέρβα.

Από κάπου ακούγεται το Τυχερό Αστέρι του Κωνσταντίνου Βήτα. Ναι αυτό θα είναι όμορφο πρωινό Σαββάτου. Άφησα κλειδωμένους τους προβληματισμούς της δουλειάς στο γραφείο και περιέργως δε με άφησε στο “Προβλήθηκε” το νέο μου crush στο Instagram. Τα άστρα είναι μαζί μου. Το αισθάνομαι στην ατμόσφαιρα. Κάτι καλό θα συμβεί. Το ΣΚ πρέπει να ξεκινήσει με porridge με γάλα βρώμης, σπιτική γκρανόλα, κανέλα και σιρόπι σφενδάμου. Σταθερή αξία στο πρωινό μου. Μία βόλτα στο Παγκράτι ή στην πλατεία Κυψέλης κρίνεται επιβεβλημένη.

“Δικά σου όλα τ' άνθη που βλέπω στους δρόμους”. Προφανώς και δεν πήρα το αυτοκίνητο. Δε θέλω να κάψω 30 ευρώ προσπαθώντας να βρω πάρκινγκ. Θα μυρίσω τα άνθη που βλέπω στους δρόμους (σκουπίδια, νεραντζιές και κατουρημένα πεζοδρόμια).

“Δικά σου τα γλυκά πρωινά αυτού του κόσμου”. Εκτός από αλμυρό, θα έχει και γλυκό. Τα έχει πει πρώτος ο Ηρακλής Αντύπας ένα καυτό βράδυ Αυγούστου στην Κύπρο. Τα pancakes με φρούτα εποχής και θυμαρίσιο μέλι, τριμμένο μπισκότο και πραλίνα φουντουκιού είναι ό,τι πιο instagrammable. Αυτό θα επιλέξω και θα τους βομβαρδίσω όλους με stories. 

Ας μην είμαστε μίζεροι. Brunchάδικα έχουμε. Και θέατρα έχουμε. Και σινεμά έχουμε. Και εστιατόρια έχουμε. Έχουμε, έχουμε, έχουμε. Ξέρεις τι δεν έχουμε; Χρόνο. Καλά κάποιοι και χρήμα. Αλλά ας εστιάσουμε σε αυτό που μας ενώνει όλους. Ο Χρόνος. Σε αυτήν την πόλη, έχουμε τον Χρόνο σαν τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του. Κάθε παιδί κι ένα Γεγονός και πατέρας τους ο Χρόνος. Σε αυτούς τους ρυθμούς και τρώγοντας τη ζωή μας μεταξύ σπιτιού - γραφείου, γραφείου - σπιτιού, που να βρούμε τον απαραίτητο χρόνο ώστε να απολαύσουμε, να σκεφτούμε, να χαρούμε, να κλάψουμε, για όλα μας συμβαίνουν και φεύγουν. Η ζωή είναι μία αλληλουχία γεγονότων αποχαιρετισμού.

«Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε», πίστευε ο Νίκος Καζαντζάκης. Μία νότα αισιοδοξίας πως έχουμε τη δύναμη να προλάβουμε να ζήσουμε ουσιαστικά, αφήνοντας πίσω μας κάτι μοναδικό. Κάνοντας την αυτοκριτική μας, είμαστε σίγουροι ότι ουσιαστικά… προλαβαίνουμε;