Το Ratpack, εκτός από μία νέα εμπειρία, αποτέλεσε και τροφή για σκέψη για τον καθένα από εμάς σχετικά με το πώς αντιλαμβανόμαστε τον άντρα του σήμερα. Δεν είναι κάτι εύκολο. Προσπαθούμε πολύ για να είμαστε οι άντρες που ονειρευόντουσαν οι πατεράδες μας. Αυτοί που θέλουν οι γυναίκες. Τα αγόρια που έγιναν πραγματικοί άντρες. Κάποιες φορές, όσο και να προσπαθούμε, δεν τα καταφέρνουμε τόσο καλά όσο θα θέλαμε. Νιώθουμε λίγοι ή όχι αρκετά έτοιμοι. Υπάρχουν όμως και όλες οι υπόλοιπες φορές. Εκείνες που εντυπωσιαζόμαστε με τον εαυτό μας. Που, τελικά, τα καταφέραμε μια χαρά. Και αυτή η μάχη για να είμαστε αυτοί που θα επιθυμούσαμε συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Αυτή, είναι μία ειλικρινής στιγμή που κάθε άντρας οφείλει να αφιερώσει στον εαυτό του. Η στιγμή που θα σταθεί απέναντι από έναν καθρέφτη για να δει ποιος πραγματικά είναι και ποιος θέλει να γίνει. Τι μπορεί να καταφέρει και τι παραπάνω έχει να προσφέρει στον ίδιο του τον εαυτό.
Η στιγμή που ξέρουμε ποιοι θέλουμε πραγματικά να είμαστε.
Θέλουμε να είμαστε απλοί. Να γνωρίζουμε ότι με το φορτώσουμε πάνω μας ό,τι πιο ακριβό υπάρχει στην αγορά, δεν μας κάνει καλύτερους. Και ότι υπάρχουν πάντα εναλλακτικές.
Θέλουμε να εργαζόμαστε σκληρά. Για να καταλαβαίνουμε τι ξοδεύουμε και να εκτιμούμε όσα αποκτούμε. Να μαθαίνουμε ότι ο κόπος πρέπει να είναι πάντα δικός μας για να έχει αυτή την ιδιαίτερη γλύκα.
Θέλουμε να είμαστε επαγγελματίες στη δουλειά μας. Να σεβόμαστε αλλά να μην φοβόμαστε να μιλήσουμε. Να συμφωνούμε αλλά να έχουμε το θάρρος να πετάξουμε την πιο τρελή ιδέα. Να φεύγουμε από μια δουλειά με το ίδιο καθαρό πρόσωπο και τον ίδιο επαγγελματισμό, που είχαμε και όταν ήρθαμε.
Θέλουμε να είμαστε τίμιοι. Για να νιώθουμε 100% καλά με τον εαυτό μας και να γνωρίζουμε πως ό,τι κερδίζουμε το κάνουμε με την αξία μας και όχι με τις πλάτες άλλων. Και αυτό να το περάσουμε και στα παιδιά μας.
Θέλουμε να είμαστε ευγενικοί. Όχι επειδή το προστάζει το savoir vivre και οι δεκάδες οδηγοί που υπάρχουν εκεί έξω. Αλλά επειδή η πραγματική ευγένεια είναι ο καθρέφτης της παιδείας.
Θέλουμε να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε ή ποστάρουμε κάτι στο Facebook. Να λαμβάνουμε υπόψη μας πως ίσως υπάρχει κάτι που δεν έχουμε καταλάβει σωστά και να μην αντιδρούμε χωρίς λόγο.
Θέλουμε να μην τρεφόμαστε από μίσος, αλλά να ξέρουμε να αναγνωρίζουμε την κακία. Να είμαστε διπλωματικοί για να μπορούμε να επιβιώσουμε, αλλά να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε.
Θέλουμε να διαβάζουμε. Όσο περισσότερο γίνεται. Γιατί είναι ο μοναδικός δρόμος για ν’ ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και την κοινωνία τριγύρω μας.
Θέλουμε να μην είμαστε αντιδραστικοί σε νέα πράγματα. Να τα δοκιμάζουμε έτσι ώστε να μπορούμε να πούμε «όχι φίλε, δεν γουστάρω».
Θέλουμε να πίνουμε. Όσο θέλουμε εμείς οι ίδιοι και όχι όσο μας επιβάλλουν οι άλλοι. Και να μην είμαστε αυτοί οι μαλάκες που οδηγούν μεθυσμένοι.
Θέλουμε να ξέρουμε πως να συμπεριφερθούμε στις γυναίκες. Και να το κάνουμε είτε μία ιστορία μαζί τους τελειώνει όμορφα, είτε τελειώνει άσχημα. Γιατί εμείς μπορεί μετά να το ξεχάσουμε, αλλά εκείνες πάντα θα το θυμούνται.
Θέλουμε να ξέρουμε να φλερτάρουμε. Να καταλαβαίνουμε πως δεν υπάρχει κάποιος απώτερος στόχος όπως το να την ρίξουμε στο κρεβάτι. Γιατί το φλερτ είναι μία κατηγορία μόνο του και το κερδίζεις με το να δείχνουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Όχι με το να αποστηθίζουμε ατάκες που δεν οδηγούν πουθενά.
Θέλουμε να ξέρουμε πώς να την φιλήσουμε. Γιατί μέχρι και σήμερα, εκείνες το σκέφτονται στην ίδια διάρκεια που σκέφτονται ένα καλό πήδημα.
Θέλουμε να ξέρουμε πότε πρέπει να φύγουμε από μια σχέση. Όσο δύσκολο και αν είναι.
Να σεβόμαστε τον εαυτό μας.
Να ξέρουμε πότε πρέπει να κοιμηθούμε μαζί της και πότε να κάνουμε πίσω για χίλιους-δυο λόγους.
Θέλουμε να είμαστε καλοί φίλοι. Αυτοί που θα ξενυχτήσουν στο πλευρό του κολλητού που το έχει ανάγκη χωρίς να υπολογίζουν τίποτα.
Θέλουμε να σκεφτόμαστε την φιλία ως κάτι ιερό που δοκιμάζεται κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Ως το τελευταίο αυθεντικό πράγμα σε αυτό το σύμπαν.
Θέλουμε να λέμε την αλήθεια. Ακόμη και αν αυτό μας οδηγήσει στην καταστροφή μας. Όχι επειδή είμαστε ξεχωριστοί. Επειδή αυτό είναι το σωστό.
Να μην διστάζουμε ποτέ. Να παίρνουμε ρίσκα.
Να μην φοβόμαστε να κλάψουμε. Αλλά να το κάνουμε μόνο για τις καταστάσεις και τα πρόσωπα που αξίζουν.
«Δεν είναι πόσο δυνατά μπορείς να χτυπήσεις. Είναι πόσα χτυπήματα μπορείς να δεχτείς και να συνεχίσεις να προχωράς μπροστά». Αυτή είναι μία ατάκα του Rocky Balboa. Θέλουμε να έχουμε το ίδιο πείσμα, το ίδιο θάρρος και την ίδια δύναμη ψυχής με τον Rocky Balboa.
Θέλουμε να κατανοήσουμε ότι η ζωή είναι αυτή που είναι. Άλλοτε δίκαιη και άλλοτε άδικη. Και όσο πιο γρήγορα το εμπεδώσουμε τόσο πιο εύκολα θα τα βρούμε με τον εαυτό μας.
Θέλουμε να μοιραζόμαστε στιγμές με την οικογένεια μας. Να βρίσκουμε χρόνο για τα παιδιά μας. Ακόμη και όταν η κούραση μας έχει ρίξει στα γόνατα και τα βλέφαρα κλείνουν.
Να μην σταματάμε να αγωνιζόμαστε. Για όσα πιστεύουμε, για όσα πρεσβεύουμε, για όσα μας εμπνέουν και μας συγκινούν.
Θέλουμε να είμαστε αυτοί που προσπαθούν κάθε μέρα να γίνονται λίγο καλύτεροι.
Γιατί το χρωστάμε στον ίδιο μας τον εαυτό.
