Τα ορόσημα δύσκολα γκρεμίζονται. Γενικότερα στη ζωή, αλλά και ειδικότερα σε πράγματα που στοχεύουν να αντέξουν στον χρόνο. Όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τις ταινίες. Δεν θέλουμε να μας αγγίζουν τα ιερά τέρατα. Αν αύριο κάποιος πρωταγωνιστούσε σε ένα remake του Casablanca και άφηνε τις καλύτερες εντυπώσεις, δεν θα τον φέρναμε ούτε καν σε σύγκριση με τον Humphrey Bogart. Το ίδιο και με μία νεότερη ταινία όπως το Matrix. Αυτούς που καθιστούν τους εαυτούς τους μοναδικούς σε έναν ρόλο, διστάζουμε να τους συγκρίνουμε με άλλους πιθανούς διεκδικητές, γιατί απλά φοβόμαστε. Φοβόμαστε να παραδεχτούμε πως ένα νέο πρόσωπο μπορεί να κάνει καλύτερη δουλειά από τον κοινώς αποδεκτό «θρύλο».
Και δεν είναι εύκολο.
Για πολλούς, ο Jack Nicholson έπαιξε έναν από τους ρόλους της ζωής του πίσω από το άρρωστο make-up του Joker. Για άλλους έφταιγε η όλη σκοτεινή ατμόσφαιρα του Tim Burton που σημάδεψε τα 90s με μία από τις καλύτερες Batman ταινίες. Μέχρι και σήμερα υπάρχει η ατάκα ότι «Ήταν ο Joker που αποφάσισε να παίξει τον Jack Nicholson» και κάπου εκεί ανάμεσα στην τρέλα του ηθοποιού και την παράνοια του διασημότερου αντιπάλου του Batman, είχαμε έναν κακό που ποτέ κανείς δεν θα έφτανε και πόσο μάλλον θα ξεπερνούσε.
Και όταν τελικά έφτασε αυτή η ημέρα, κανείς δεν ήθελε να την πιστέψει. Ούτε καν οι άνθρωποι της παραγωγής του Dark Knight, που απορούσαν το πως, το γιατί και ποια τρέλα μπήκε στο μυαλό του Christopher Nolan δίνοντας τον ρόλο σε έναν πιτσιρικά με μερικές ελάχιστες καλές εμφανίσεις στον κινηματογράφο. Τον άνθρωπο που χάρισε -για πρώτη φορά- ένα Όσκαρ σε έναν χαρακτήρα από κόμιξ.
Τον Heath Ledger.
Κανείς δεν πίστεψε στον Heath Ledger. Οι παραγωγοί. Οι φανς που μόλις έμαθαν ποιος θα υποδυθεί τον ρόλο μιλούσαν για την χειρότερη casting επιλογή στην ιστορία των υπερηρωικών ταινιών. Δεν τον πίστευε ούτε καν ο αδερφός του Christopher Nolan, Jonathan, που προσπαθούσε να δει πέρα από το ξανθό μαλλί και την ευγενή φυσιογνωμία του Ledger. Προσπαθούσε να δει μία απειλή που ήταν έτοιμη να βάλει φωτιά σε ένα Gotham, όχι για να κερδίσει κάτι, αλλά επειδή απλά ήθελε να δει τον κόσμο να καίγεται. Και ο Heath το έκρυβε τόσο καλά, όπως θα έκανε ένας σωστός κακοποιός. Περίμενε το κατάλληλο momentum για να πετάξει στα μούτρα όλων, όχι μόνο τι μπορείς να κάνεις με έναν ρόλο αλλά το πόσο διαθέσιμος είσαι να τον πας πολύ παραπέρα από τα μέχρι τώρα δεδομένα σου, για να μπορέσεις να φέρεις την διαφορά. Και όταν έχεις να «γεμίσεις» τα παπούτσια του Jack Nicholson, αυτό γίνεται δέκα φορές πιο αγχωτικό.
Jonathan Nolan reflects on writing #TheDarkKnight and Christopher Nolan's decision to cast Heath Ledger as Joker: "I didn't get it, the studio didn't get it. And the fan community was … we were f—ing pilloried for it." pic.twitter.com/Tb9XPmFCnz
— Hollywood Reporter (@THR) July 18, 2018
Ο Jonathan Nolan έχει δίκιο στο παραπάνω βίντεο. Το casting είναι η πιο ευαίσθητη στιγμή μίας ταινίας. Μπορεί η παραγωγή της και το σενάριο να έχουν Οσκαρικές βάσεις, αλλά μπορούν να καταστραφούν όλα μόνο και μόνο από την κακή επιλογή. Το τελικό προϊόν του Joker του Nolan, το είδαμε όλοι και το απολαύσαμε όλοι. Έχει ειπωθεί άπειρες φορές και θα αρκεστούμε μόνο στο να πούμε πως ήταν τόσο καλό, που επισκίασε τον Batman του Christian Bale, πως έδωσε άλλη αίγλη στους -μέχρι τότε- «στημένους» κακούς του σινεμά και ότι αποτελεί μία μεγάλη στιγμή αυτοσχεδιασμού, μιας και κανείς δεν είχε «διδάξει» ή καθοδηγήσει τον ηθοποιό για τον τρόπο που θα πλάσαρε τον εαυτό του μπροστά στις κάμερες ως Joker. Ήταν αρκετό καλό για να του φέρει ένα συμβόλαιο για ακόμη μία Batman ταινία, αρκετά καλό για να του χαρίσει το Β’ Ανδρικού έστω και μετά θάνατον, αρκετά καλό για να συνεχίσει ο κόσμος να μιλάει για εκείνον ακόμη και τώρα.
Κάθε φορά που κοιτάζω το παραπάνω βίντεο σκέφτομαι πάντα δύο πράγματα. Το πρώτο, είναι το πόσο δύσκολο θα ήταν να έχεις χάσει τον γιο σου και να πρέπει να αποδεχτείς το Όσκαρ βγάζοντας λόγο. Και παρόλα αυτά, η οικογένεια του Heath Ledger στάθηκε μπροστά από εκατοντάδες ηθοποιούς περήφανη και με μία αξιοζήλευτη ταπεινοφροσύνη. Το δεύτερο, είναι εκείνη η καθημερινή μάχη που έδινε με τον εαυτό του ο Heath για να μπορέσει να φέρει εις πέρας αυτόν τον αριστουργηματικό ρόλο. Μία μάχη που τελικά του κόστισε την ζωή του, γιατί προσπάθησε να βρει «παρηγοριά» σε κάτι που πίστεψε ότι θα τον χαλαρώσει για να μπορέσει να ολοκληρώσει το έργο του.
Τον φαντάζομαι να μιλάει στον καθρέφτη με την θεριστική χροιά του Joker. Να βλέπει ξανά και ξανά την ταινία του 1989 με τον Jack Nicholson. Να σπάει τα πράγματα στο δωμάτιο του επειδή πιστεύει πως δεν θα καταφέρει ποτέ να γίνει τόσο καλός όσο ο μεγάλος Jack. Να ξενυχτάει και να παίρνει για πολλοστή φορά τα υπνωτικά χάπια που του έγραψε ο γιατρός, μήπως και καταφέρει να αποβάλει το άγχος του ρόλου. Οι δαίμονες του Heath Ledger μπορεί να μην είχαν καμία σχέση με εκείνους του Joker, αλλά αρκούσαν για να τον φέρουν σε μία εναλλακτική παράνοια που αναγνωρίστηκε στις πιο on-screen συγκλονιστικές στιγμές του.
Κάπου εδώ, 14 χρόνια μετά το θάνατό του (22 Ιανουαρίου 2008), αξίζει να σπάσουμε και εμείς τα στάνταρ και να κατεδαφίσουμε τα ορόσημα για να πούμε το προφανές. Ο Heath Ledger ήταν πολύ καλύτερος από τον Jack Nicholson. Ο Heath Ledger δεν κέρδισε απλά ένα Όσκαρ, αλλά έβαλε τις βάσεις για μία πιο ατμοσφαιρική παρουσίαση των «κακών» του κινηματογράφου. Ο Heath Ledger του Patriot και του Monster’s Ball, έγινε με την βοήθεια του Nolan, «σχολείο». Ο Heath Ledger αν ζούσε σήμερα, θα ήταν ένα από τα φιλέτα του Hollywood με πολλά να δώσει. Ο Heath Ledger μάς λείπει πολύ.
Και ήταν ο καλύτερος Joker που θα μπορούσε να ζητήσει μέχρι και ο ίδιος ο Batman.
