Δεν καπνίζει πούρα. Δεν πίνει Macallan 25. Δεν έχει τα τατουάζ του Mike James ή τα Instagram vibes του Doncic. Αλλά αυτός ο τύπος από την Καλιφόρνια –με ύψος που δεν περνάει καν από την πόρτα της κλασικής μπασκετικής νοοτροπίας– έχει κάτι που ελάχιστοι διαθέτουν: balls.
Είναι ο TJ Shorts, ή αλλιώς, ένας τύπος ύψους 1.75 που δεν τον πίστευε κανείς, πήρε την Παρί απ’ το χέρι και την πέρασε πάνω από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Και τόλμησε να πει κάτι που πολλοί σκεφτήκαμε: «Είμαι ο καλύτερος στη θέση μου». Είναι όμως;
Ο Τιάγκο Σπλίτερ είναι ο πραγματικός σταρ της φετινής Παρί
Κάθε άντρας έχει ακούσει κάποια στιγμή στη ζωή του τη φράση «δεν το ‘χεις». Άλλος όταν πήγε να φλερτάρει την πιο όμορφη κοπέλα του μπαρ, άλλος όταν έπιασε το πρώτο του τιμόνι στα χέρια και άλλος, όπως ο TJ Shorts, κάθε φορά που ανέβαινε στο παρκέ και οι υπόλοιποι τον κοίταζαν αφ’ υψηλού – κυριολεκτικά.
Ο κοντός, λοιπόν, με το baby face και το χαμηλό κέντρο βάρους έγινε, σχεδόν ντροπιαστικά, αφανής στις ΗΠΑ. Κανένα NBA draft, κανένα μεγάλο όνομα δίπλα του. Ήρθε στην Ευρώπη για να αποδείξει πως το μέγεθος δεν μετράει – ή τουλάχιστον, όχι πάντα. Στα 27 του και με βάση τα όσα έχουμε δει φέτος από αυτόν, θα περίμενε κανείς να έχει κάνει ήδη το μεγάλο «μπαμ» στην καριέρα του και αυτή τη στιγμή να ετοιμάζεται να χτυπήσει μια μεγάλη ευκαιρία στο ΝΒΑ.
Εκείνος όμως έπρεπε να ωριμάσει για να τον μάθουν όλοι
Φέτος, λοιπόν, ο TJ είναι στο επίκεντρο. Όχι γιατί έκανε απλά μια καλή χρονιά, ούτε γιατί οδήγησε την Παρί σε μια αδιανόητη πρόκριση επί της Ρεάλ με έπαθλο μια θέση στα Playoff. Αλλά γιατί είχε το θράσος –το σωστό είδος θράσους– να πει φωναχτά αυτό που όλοι οι μεγάλοι άντρες οφείλουν να λένε πρώτα στον καθρέφτη τους: «Είμαι ο καλύτερος».
Το είπε και ύστερα το έκανε πράξη. Και τώρα όλοι ψάχνουν να βρουν αν όντως είναι.
Η Παρί μπορεί να μην έχει το brand της Ρεάλ ή της Φενέρ που θα βρει μπροστά της στα Playoff της Euroleague, στο Παρίσι όμως πρέπει να αισθάνονται ευλογημένοι που ο Shorts κρατάει τα γκέμια της ομάδας και εκτοξεύει τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Ο τρόπος που παίρνει τη μπάλα, το πώς αλλάζει ταχύτητα, το πώς τρυπώνει ανάμεσα σε κορμιά 2 και βάλε κεφαλιών ψηλότερά του αφήνοντάς τους να κοιτούν το ταβάνι, είναι κάτι παραπάνω από μπασκετικό. Είναι αντρικό. Είναι αυτό το «θα σας δείξω εγώ» που όλοι θέλουμε να νιώθουμε όταν μας υποτιμούν.
Ηγετικός; Ναι. Θρασύς; Σίγουρα. Καλύτερος; Ε, αυτό μένει να το δούμε.
